องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 124

ร้านหนังสือจิงหง

เสิ่นอวี้หมิงกับสวีจือชูยืนอยู่บนหอ เห็นลูกค้าที่มาซื้อหนังสือไปๆ มาๆ อยู่ที่ประตู สีหน้าของทั้งสองคนก็เต็มไปด้วยความปลื้มปีติ กระทั่งรู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

ตะวันโด่งฟ้าแล้ว

ทุกอย่างเจริญรุ่งเรืองขึ้นเรื่อยๆ

สวีจือชูยิ้มแย้มพลางเอ่ยขึ้นว่า “เถ้าแก่ ตามสถานการณ์ในวันนี้ แม้จะขายไม่ได้เท่าเมื่อวาน แต่ก็คงไม่น้อยกว่าสามร้อยเล่มหรอก”

เสิ่นอวี้หมิงพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข

สวีจือชูเอ่ยต่อ “เถ้าแก่ ข้าส่งคนไปดูร้านหนังสือลู่หมิงแล้ว วันนี้ร้านหนังสือลู่หมิงเปิดขาย แต่โรงงานของพวกเขาเล็ก ภายในเวลาสั้นๆ ตีพิมพ์จำนวนหนังสือออกมาเยอะไม่ได้ เมื่อเทียบกับเราแล้ว ก็เป็นแค่เด็กเล่นขายของ”

เสิ่นอวี้หมิงพยักหน้า หัวเราะพลางเอ่ยว่า “ไม่เลว ผู้ดูแลสวี ถ้าไซอิ๋วนี่ขายออกไปได้ปริมาณมหาศาลจริงๆ เช่นนั้นเราก็ค่อยไปเปิดสาขาที่ถนนทางตะวันตก ถึงเวลานั้นก็จะให้เจ้าเป็นเถ้าแก่!”

ช่วงนี้แบบอย่างกิจการร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวสร้างแรงบันดาลใจให้ผู้คนเป็นอย่างมาก ภัตตาคารหลายแห่งต่างเลียนแบบ และทำให้นำไปสู่ความคิดเปิดสาขาร้าน

เสิ่นอวี้หมิงเองก็อยากลองลิ้มรสดูบ้าง

เมื่อสวีจือชูได้ฟัง สีหน้าก็พลันดีอกดีใจขึ้นมาในทันใด เอ่ยว่า “เถ้าแก่ ข้าผู้แซ่สวีจะไม่ทำให้ผิดหวังอย่างแน่นอน!”

เสิ่นอวี้หมิงพยักหน้า มุมปากเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“ผู้ดูแลขอรับ!”

ขณะนี้เอง ลูกจ้างคนหนึ่งวิ่งกลับมาจากข้างนอกด้วยความลุกลี้ลุกลน เข้าประตูมาได้ก็ตะโกนเลย

สวีจือชูขมวดคิ้ว รีบตอบกลับไปข้างล่าง “มีเรื่องอะไรหรือ? ให้เจ้าไปคอยดูร้านหนังสือลู่หมิงไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

“แย่แล้วขอรับผู้ช่วย!”

ลูกจ้างคนนั้นตะโกนโหวกเหวก พุ่งขึ้นไปบนหอด้วยความรวดเร็ว

สวีจือชูกับเสิ่นอวี้หมิงมองหน้ากันโดยพลัน สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

เสิ่นอวี้หมิงมองลูกจ้างที่พุ่งขึ้นมาแล้ว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ?”

ลูกจ้างคนนั้นกระหืดกระหอบ เอ่ยขึ้นว่า “เถ้าแก่ ท่านผู้ช่วย ทุกคนวิ่งไปร้านหนังสือลู่หมิงกันหมดแล้ว! ตอนนี้ที่นั่นเต็มไปด้วยคน ข้าน้อยจะเบียดก็เบียดเข้าไปไม่ได้!”

“อะไรนะ?!”

พวกเสิ่นอวี้หมิงสีหน้าเปลี่ยน สวีจือชูรีบตะโกนขึ้นว่า

“เป็นไปไม่ได้! จะมีคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร?!”

คนที่ร้านนี้ก็ไม่น้อยนี่!

ทางร้านหนังสือลู่หมิงนั่นมีคนล้นหลามได้ยังไง?

นี่เป็นไปไม่ได้!

“ไป ไปดูกัน!”

เสิ่นอวี้หมิงรีบเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

ลงมาจากหอก่อนก้าวหนึ่ง

ด้วยแนวโน้มเช่นนี้ ห้าร้อยเล่มที่เตรียมไว้เกรงว่าไม่ถึงครึ่งวันก็ขายหมดแล้ว

ความกังวลทั้งหมดสลายไปอย่างไร้ร่องรอย

“หลี่จุ่น ทำอย่างไรดี? ห้าร้อยเล่มน้อยเกินไปแล้ว เกรงว่าจะไม่พอขาย!” หวังเยียนหรันดีใจก็ส่วนดีใจ แต่ก็มีด้วยความร้อนใจเล็กน้อย

มีลูกค้ามามากมายขนาดนี้ ทว่าหนังสือนิยายกลับพิมพ์มาเพียงแค่ห้าร้อยเล่ม จำนวนนี้ไม่พอแจกจ่าย หากทำให้ลูกค้าต้องไปมือเปล่า เช่นนั้นก็จะหนีไปร้านหนังสือจิงหงกันหมด

นี่จะได้ได้อย่างไร?!

“ไม่ต้องร้อนใจไป”

หลี่จุ่นเห็นหัวคนขยับ จึงยิ้มหน่อยๆ พลางเอ่ยขึ้นว่า “มีหรือข้าจะไม่เตรียมแผนสำรองเอาไว้? คอยดูเถิด”

หวังเยียนหรันหาเสียงหนึ่ง จากนั้นมองเขาด้วยความสงสัย “ท่านเตรียมแผนสำรองอะไรเอาไว้หรือ?”

หลี่จุ่นเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วเอ่ยว่า “รอต่อไปอีกสักเค่อหนึ่ง ก็คงจะเรียบร้อยแล้ว”

“อะไรหรือ? ท่านเลิกอุบเอาไว้ได้แล้ว!” หวังเยียนหรันถูกกระตุ้นให้อยากรู้อยากเห็นขึ้นมาโดยพลัน นางกัดริมฝีปากพลางจ้องหลี่จุ่น

“หึๆ”

ทว่าหลี่จุ่นเพียงแค่หัวเราะ แต่ไม่ไขข้อสงสัย ยั่วยุจนหวังเยียนหรันเดือดดาลอย่างไร้ที่เปรียบ กลอกตาใส่เขา

“เถ้าแก่ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้? ร้านหนังสือจิงหงของเราเองก็มีลูกค้าไม่น้อย แต่เหตุใดที่นี่ถึงมีคนมากมายขนาดนี้? นี่ไม่สมเหตุสมผลเลย!” สวีจือชูกัดฟันถาม

สีหน้าของเสิ่นอวี้หมิงปั้นยาก เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เป็นร้านน้ำเต้าหู้ตำรับจ้าว!”