องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1242

จักรพรรดินีฟังแล้ว ก็เคลื่อนไหวสายตาเล็กน้อย ในใจรู้สึกอึ้ง!

วินาทีต่อมา กลับยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางเอ่ยว่า

“ข้ามีงานราชการที่ต้องสะสาง คงไปกับกุนซือไม่ได้ ส่วนเรื่องในกองทัพ ก็ต้องรบกวนกุนซือแล้ว”

หลี่จุ่นคาดไว้แล้ว ทันใดนั้นก็พยักหน้าและเอ่ยว่า

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

หลังจากนั้น ก็เดินออกไปทันทีโดยไม่พูดไม่จา

แบบนี้ยิ่งทำให้จักรพรรดินีขมวดคิ้วแน่น มองดูด้านหลังของหลี่จุ่น อ้าปากค้าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ส่งเสียงออกมา ได้แต่กำมือไว้อย่างจนปัญญา ท่าทางไม่พอใจอย่างมาก

เจ้าหนุ่มนี่สมควรตายจริงๆ….ให้เขาไปก็ไปเฉยเลย!

ไม่พูดอะไรสักคำ!

น่าโมโหที่สุด!

หลี่จุ่นเดินออกมาจากค่ายทหารอย่างสบายใจ ลูกไม้ตื้นๆของจักรพรรดินีตบตาเขาไม่ได้ เขาคาดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆแล้วว่าเธอจะต้องตอบแบบนี้ ฉะนั้นแท้จริงแล้วเขาเองก็ไม่ได้คิดว่าจะพาเธอไปชมการสู้รบ นี่เป็นแค่แผนการง่ายๆในการยั่วยุ

เวลาที่ผู้หญิงอยากให้คุณง้อเธอ คุณก็ต้องเสแสร้งทำเป็นง้อบ้างเล็กน้อย เวลานี้ผู้หญิงจะเล่นตัวมากยิ่งขึ้น เพื่อให้คุณง้ออีกเรื่อยๆ ฉะนั้นถ้ามีการตอบสนองที่เย็นชา เวลานี้จะต้องถอนตัวอย่างรวดเร็ว!

เมื่อเป็นเช่นนี้ เหมือนเป็นการให้ความหวังเธอ จากนั้นก็ไม่สนใจเธอ

แบบนี้เธอถึงจะตัดไม่ขาด ยั่วยุได้สำเร็จ!

นี่ก็คือการยั่วยุ!

หลี่จุ่นเชี่ยวชาญด้านนี้มาก จึงรู้จักลำดับขั้นตอนอย่างดี จะใจร้อนไม่ได้

ถ้าต้องการมัดใจผู้หญิงคนนี้ คงไม่ง่ายนัก จำเป็นจะต้องวางแผนเล็กน้อย ใช้เล่ห์กลนิดหน่อย เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่หญิงทั่วไป ยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงแกร่งที่มีสถานะสูงส่ง

เมื่อออกจากค่ายทหาร หลี่จุ่นก็ไปทำแผลให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์

มีเฟิงฉีถัวติดตามไปด้วย เพื่อให้การรักษาแผลของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เป็นไปอย่างราบรื่น แน่นอนว่าเป็นปัญหาที่เล็กน้อย อีกอย่างหลี่จุ่นก็ทำแผลให้วันละสองครั้ง บาดแผลของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถือว่าอยู่ในอาการที่ดี

วันนี้ตอนเที่ยงจะต้องออกรบ ฉะนั้นจึงต้องมาทำแผลให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ล่วงหน้า สงครามครั้งนี้เขาจำเป็นจะต้องเข้าไปในสนามรบด้วยตนเอง

ประการแรกคือต้องการระบายความแค้นในใจ

ประการที่สองคือต้องควบคุมสถานการณ์อยู่ด้านหลัง

ถึงอย่างไรเมืองเป่ยกวนก็เป็นฐานกองทัพทหารหนึ่งแสนนาย จำนวนนี้ถือว่ามีกำลังทหารไม่น้อย

เมื่อทำแผลให้ซั่งกวนหว่านเสร็จแล้ว ใบหน้าอันเดิมที่เคยสวยงามอย่างไร้ที่ติ แต่ตอนนี้ความชมพูระเรื่อและความเปล่งปลั่งได้ถูกทำลาย เหลือเพียงแค่ใบหน้าขาวซีดและอ่อนแรง

หลี่จุ่นกำมืออย่างเงียบๆ ในใจรู้สึกเจ็บปวดทรมาน!