องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1256

ซินตู!

หลี่เจิ้งระเบิดไฟโกรธลงที่ห้องทรงพระอักษร!

“อะไรกัน?!”

เขากวาดโต๊ะของฉินจ่านลงด้วยความพิโรธ และตะคอกว่า “ฝ่ายศัตรูยึดเมืองเป่ยกวนได้งั้นรึ?! ถ้าเช่นนั้นฉินจ่านทำอะไรอยู่? ยังไม่ถึงครึ่งค่อนวันก็ถูกศัตรูยึดครองเมืองหน้าด่านไปแล้ว! โง่เง่า!”

หวังเหลียนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอันใด!

เรื่องนี้จะกล่าวโทษแม่ทัพฉินจ่านก็ไม่ได้ เพราะทางฝั่งศัตรูนั้นแข็งแกร่งเกินไป ปืนใหญ่ของศัตรูนั้นมีพลังมหาศาล ได้ยินมาว่าเมืองเป่ยกวนทั้งหมดถูกระเบิดแหลกรานจนเป็นซากปรักหักพัง!

มีผู้เสียชีวิตเพียงหนึ่งหมื่นคนในศึกครั้งนี้ นับว่าเป็นความโชคดียิ่งนักในความโชคร้าย!

“อัปรีย์จัญไร!”

หลี่เจิ้งโกรธมาก จนระเบิดอารมณ์อยู่ในห้องหนังสือ ใช้เวลาสักพักเขาก็สงบลงแล้วพูดว่า

“ปฏิบัติตามคำสั่งของข้า ให้อวี่เหวินไท่ซือเคลื่อนกองทัพไปทางใต้เพื่อกลับไปป้องกันซินตู!”

“ขอรับ ฝ่าบาท...” หวังเหลียนรับคำสั่งทันที

“ส่งสารไปยังอวี่เหวินตู บอกให้เขามาพบข้า!” หลี่เจิ้งพูดอีกครั้ง

“ขอรับ!” หวังเหลียนรับคำสั่ง

บรรยากาศภายในตำหนักตึงเครียดมาก

เรื่องการกลับมาของหลี่เหวินจวินจะถูกเก็บเป็นความลับในตอนนี้

ขณะนี้หลี่เหวินจวินอยู่กับฮองเฮา

ฮองเฮาจูงมือหลี่เหวินจวินไปนั่งในสวนดอกไม้หลังเรือน

หลี่เหวินจวินเอามือจับท้อง นางเดินไม่ค่อยสะดวกนัก

แม้ว่าท้องจะยังไม่ใหญ่มาก แต่หากไม่ระวังจนกระทบกระเทือน ผลที่ตามมาคงเลวร้ายจนไม่อาจคิด

ฮองเฮามองดูท้องของลูกสาว จากนั้นพูดด้วยความรู้สึกสะเทือนใจว่า

“ไม่คิดเลยว่าลูกของข้าตอนนี้จะมีลูกเป็นของตัวเองแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ”

หลี่เหวินจวินมองดูแม่ของนาง และเผยรอยยิ้มอันยากที่จะเห็นออกมา นั่นทำให้ฉิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆ รู้สึกสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง

องค์หญิงไม่ได้ทรงยิ้มมานานแล้ว

“ใช่เพคะ ข้าไม่คิดเลยว่าออกไปครานี้ กลับมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไป พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินไปหมด” หลี่เหวินจวินสะเทือนใจไม่แพ้กัน

นางออกมาจากจงหยวนเป็นเวลานาน ผ่านมาแค่ครึ่งปี กลับมาอีกที ทุกอย่างก็กลายเป็นเช่นนี้ไปเสียแล้ว

สรรพสิ่งยังคงเหมือนเดิม แต่คนเปลี่ยนไป แม้แต่คนที่รักสุดดวงใจคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว

เมื่อฮองเฮาได้ยินหลี่เหวินจวินกล่าวเช่นนั้น นางก็มองดูลูกสาวของนางด้วยความเศร้าโศกา พูดทั้งน้ำตาไหลหลั่งลงมาว่า

“เหวินจวิน เจ้าประสบทุกข์มามาก ลูกที่น่าสงสารของข้า ต้องทนทุกข์ทรมานจากการเปลี่ยนแปลงครั้งนี้...”

ใบหน้าของฮองเฮาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด