องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1257

“ฝ่าบาท!”

ฮองเฮาสีหน้าเปลี่ยนทันที ลุกขึ้นและโค้งคำนับ

“ฝ่าบาท...”

หลี่เหวินจวินลุกขึ้นเช่นกัน และโค้งคำนับเบา ๆ

นางกำนัลในสวนหลังเรือนต่างก็ไม่กล้าส่งเสียงและโค้งคำนับ

หลี่เจิ้งโมโหโกรธา นั่งลงและโบกมือ จากนั้นตะโกนเรียก

“หวังเหลียน!”

หวังเหลียนไล่ทุกคนในสวนหลังเรือนออกไปทันที แม้แต่ฉิงเอ๋อร์ก็ถูกเชิญให้ออกไป

หวังเหลียนเองก็ไม่กล้าย่างก้าวเข้าใกล้ เขาจึงรออยู่ข้างนอกสวน

ในสวนดอกไม้จึงเหลือเพียงแค่สามคนเท่านั้น

หลี่เจิ้งบอกให้หลี่เหวินจวินและฮองเฮานั่งลง ฮองเฮารินชาให้หลี่เจิ้ง จากนั้นหลี่เจิ้งก็จิบชา

จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่หลี่เหวินจวินและพูดว่า

“เหวินจวิน แม้ว่าเจ้าจะไม่ใช่ลูกในไส้ของข้า แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าก็ปฏิบัติต่อเจ้าราวกับลูกแท้ ๆ เอ็นดูเจ้ามากกว่าใครในบรรดาพี่น้องของเจ้าเสียอีก ข้าคิดว่าเจ้าฉลาดและปราดเปรียว เข้าใจความทุ่มเทของข้า ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะเป็นเหมือนลูกอกกตัญญูเหล่านั้น เจ้าไม่รู้จักเสด็จพ่อของเจ้าเลยแม้แต่น้อย! เจ้าทำให้ข้าผิดหวังยิ่งนัก!”

“ฝ่าบาท เหวินจวินมิได้หมายความเช่นนั้น...”

ฮองเฮารีบพูดแทนหลี่เหวินจวินทันที

หลี่เหวินจวินอ้าปากค้างแต่กลับไม่พูดอันใดและเอามือป้องท้องตัวเองเบา ๆ

ดูระมัดระวังตัวเล็กน้อย

เมื่อหลี่เจิ้งเห็นภาพนี้เข้า เขาก็ยิ่งพิโรธมากยิ่งขึ้น!

เขาพูดเสียงดังว่า

“เจ้าต้องการจะรู้ว่าน้องหกของเจ้าคือลูกชายของผู้ใด ตอนนี้ข้าจะบอกเจ้าแจ่มแจ้ง จุ่นเอ๋อร์คือลูกแท้ ๆ ของข้า!”

จุ่นเอ๋อร์คือลูกแท้ ๆ ของข้า!

ทันทีที่คำพูดนี้เปล่งออกมา สีหน้าของฮองเฮาและหลี่เหวินจวินก็เปลี่ยนทันที อ้าปากค้าง แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง!

หลี่เหวินจวินอดไม่ได้ที่จะพูดว่า

“เป็น เป็นไปไม่ได้ น้องหกเป็นลูกชายของจิ่งอ๋อง...”

นี่คือสิ่งที่อัครมหาเสนาบดีจี้บอกกับนางด้วยปากของเขาเอง!

และเรื่องนี้เป็นสิ่งที่เสิ่นไท่ฟู่ได้บอกกับอัครมหาเสนาบดีจี้ไว้ก่อนที่เขาจะสิ้นชีวิต ก่อนจะสิ้นชีวิตเสิ่นคั่วได้ส่งจดหมายให้จี้จงชิงฉบับหนึ่ง เนื้อหาในจดหมายก็คือประวัติชีวิตของหลี่จุ่น!