องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1262

หลังจากหลี่จุ่นเดินออกมา

จักรพรรดินีเองก็ออกมาจากกระโจมกองทัพเช่นกันและเดินกลับไปยังกระโจมบรรทมข้าง ๆ

นางมีท่าทางที่ดูสงบลงแล้ว ความโกรธเคืองค่อย ๆ เลือนหาย

ครั้นใจเย็นลงก็ครุ่นคิด เมื่อครู่เจ้าตัวทำเกินเหตุไปหน่อย

พ่อหนุ่มนั่นอาจจะไม่ได้เย้าแหย่นางเล่น...บางทีเขาอาจจะยังไม่ตอบสนอง

อีกอย่างท่าทางที่น้องเฮ่าพูดในตอนนั้น ไม่เหมือนกับว่ากำลังถ่ายทอดคำพูดของเขาอยู่เลย

จักรพรรดินียิ่งคิดยิ่งรู้สึกแปลก ระเบิดโมโหใส่หลี่จุ่นไปลูกใหญ่เสียขนาดนั้น เกรงว่าอาจจะทำให้พ่อหนุ่มนั่นตกใจกลัวได้

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ในใจของนางก็รู้สึกผิดเล็กน้อยไปชั่วขณะ

หลังจากเดินวกไปวนมาอยู่ในกระโจมบรรทมหลายครา ในที่สุดนางก็ค่อย ๆ หายใจออก และสั่งให้สาวใช้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้นาง

หลังจากเปลี่ยนเป็นชุดบางเบาสำหรับใส่ตอนกลางคืนแล้ว นางก็ออกจากกระโจมบรรทมเพื่อไปพบหลี่จุ่น

พร้อมที่จะไปคุยกับเขาให้ชัดเจน

อาศัยความมืดยามราตรีเดินมาถึงนอกกระโจมของหลี่จุ่น องค์รักษ์เมื่อเห็นนางก็มีท่าทางตกตะลึงไปชั่วขณะ!

ณ ตอนนี้ องค์รักษ์ทั้งสองที่อยู่หน้าทางเข้าสามารถอยู่เฉย ๆ ได้หรือไม่ ?

เมื่อมองไปยังจักรพรรดินี สีหน้าท่าทางนั้นก็เปลี่ยนไปอย่างมาก!

เหตุใดฝ่าบาทจึงเสด็จมากะทันหันเช่นนี้?

ไม่ได้การ...

กุนซือกับแม่นางหยาหย่ากำลังทำเรื่องบัดสีบัดเถลิง...

ตายแน่!

ชะตาขาดได้เลย!

ซ้ำร้ายไปกว่านั้น...กุนซือสั่งพวกเขาให้อยู่ห่างไปร้อยก้าว มิให้พวกเขาได้ยินเสียงจากมุมกำแพง

“ฝ่าบาท...”

ทั้งสองคนโค้งคำนับจักรพรรดินีทันที อ้าปากกว้าง เตรียมส่งเสียงเพื่อเป็นสัญญาณเตือน

แต่แล้วทันทีที่พวกเขาพูดคำว่า ‘ฝ่าบาท’ ออกมานั้น จักรพรรดินีก็ส่งสายตาดุดันเตือนพวกเขาให้หุบปาก!

ทั้งสองคนมองหน้ากัน สีหน้าเหยเกเล็กน้อย ไม่รู้ว่าควรทำหน้าอย่างไร

แต่ว่า...

ไอ้คนสารเลวพรรค์นี้ สมควรแล้วที่จะได้รับผลกรรม!

ตัวเองพาหญิงสาวไปเล่นสนุก โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของพวกเขาเลยแม้แต่นิด...

ครั้งนี้คงโดนฝ่าบาทจับได้แน่?

พวกเขาทั้งสองเคารพและชื่นชมหลี่จุ่นเป็นอย่างมาก ทว่าพอพูดถึงเรื่องผู้หญิง พวกเขาคับแค้นอยู่เต็มอก!