องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1266

ชิงโจว

ในที่สุดหวังฉวนเหวินและอู๋อี๋หลิงก็ถอนหายใจอย่างหนักด้วยความโล่งอก เพราะกองทัพของอวี่เหวินจิ้งจู่ ๆ ก็ถอยกลับไป

กองทัพใหญ่สองแสนห้าหมื่นนายของอวี่เหวินจิ้งถอนตัวออกจากภายในเขตชิงโจวอย่างรวดเร็วในชั่วข้ามคืน

ราวกับว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นและไม่มีทหารยามแม้แต่คนเดียว

ต่อมาได้รับรายงานมาว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นในซินตู

กองทัพแคว้นหนานออกจากเหยียนโจวและมุ่งหน้าไปยังเมืองเป่ยกวน!

ต่อไปอาจเป็นการโจมตีซินตู ดังนั้นจักรพรรดิอู่จึงย้ายเขากลับไป

ได้ยินมาว่าในหนึ่งวัน กองทัพแคว้นหนานก็เอาชนะเมืองเป่ยกวนได้แล้ว ซึ่งทหารอารักขาเมืองเป่ยกวนมีจำนวน ถึงหนึ่งแสนคน!

ทั้งสองมีสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็ได้รู้ข่าวสำคัญว่ากองทัพแคว้นหนานมีปืนใหญ่อยู่ในมือ!

ว่ากันว่าครั้งก่อนที่กองทัพแคว้นหนานโจมตีเมืองเป่ยกวนก็เป็นครั้งแรกที่ได้ใช้อาวุธปืนใหญ่ที่น่าสะพรึงกลัวนั่น และครั้งนี้โจมตีเมืองเป่ยกวนได้ การระเบิดทำให้กองทัพศัตรูหวาดกลัวสุดขีดจนต้องทิ้งเมืองและวิ่งหนีไป!

ทั้งสองอ่านรายงานอย่างละเอียด และนิ่งกันไปอยู่นาน

จากคำอธิบายในรายงาน ได้ยินมาว่าเมืองเป่ยกวนทั้งหมดถูกทำลายลงในเวลาแค่เพียงไม่ถึงครึ่งวัน...

อาวุธที่น่าสะพรึงกลัวชนิดใดกันที่สามารถสร้างภาพเหตุการณ์เช่นนี้ได้

เดิมทีพวกเขาคิดว่าอาวุธปืนในมือของราชวงศ์อู่นั้นทรงพลังพอแล้ว แต่การระเบิดทำให้พวกเขาหวาดกลัวและค่อย ๆ ถอยหนีไป!

แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า...กองทัพแคว้นหนานกำลังถือปืนใหญ่ที่ทรงพลังยิ่งกว่าลูกระเบิดที่อยู่ในมือของกองทัพราชวงศ์อู่เสียอีก!

บางทีของทั้งสองอย่างโดยพื้นฐานแล้วอาจจะเหมือนกัน แต่สิ่งที่อยู่ในมือของกองทัพแคว้นหนานนั้นทรงพลังยิ่งกว่า

นี้มันเรียกว่าอะไรกัน

หวังฉวนเหวินและอู๋อี๋หลิงมองหน้ากันอย่างเงียบ ๆ

“ดูเหมือนว่าจะต้องหารือกับลัทธิขงจื๊อกันอีกครั้งเกี่ยวกับผู้หญิงแคว้นหนานคนนั้น”

หวังฉวนเหวินกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างกลุ้มใจ

เขาไม่เคยคาดคิดว่ากองทัพแคว้นหนานจะมีอาวุธชนิดนี้อยู่ในมือ!

หากคิดได้เร็วกว่านี้ เขาคงจะไปทางอื่น ดูเหมือนไม่จำเป็นเลยที่จะขอให้ฝ่าบาทฉีตูส่งคนไปที่ซินตูเพื่อหาทางเอาระเบิดอะไรนั่นในมือของอีกฝ่าย

ไปหากองทัพแคว้นหนานเลยจะสะดวกกว่าหรือไม่

พวกเขาเป็นพันธมิตรกัน!

เกรงว่าของในมือของทั้งสองนี้จะเหมือนกัน ใครก็ตามที่มีสายตาเฉียบแหลมก็จะรู้ว่าสิ่งที่อยู่ในมือของกองทัพแคว้นหนานนั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่า

ใบหน้าของอู๋อี๋หลิงตึงเครียด เขาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึมแล้วกล่าวว่า