องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1273

จักรพรรดินีพร้อมกับเฟิงอู่หังในชุดคลุมดำ และแต่งตัวแบบเรียบง่ายคล่องตัว

ขณะนี้ได้กระโดดลงมาจากลูกโป่งร้อนและเข้าไปในเมืองแล้ว

เฟิงอู่หังเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนเต็มไปด้วยลูกโป่งร้อน ทันใดนั้นก็อุทานว่า

“กุนซือร้ายกาจจริง ๆ สามารถสร้างสิ่งเหล่านี้ได้ แม้ว่าจะควบคุมได้ยากและลงจอดได้ยาก แต่ก็เป็นอาวุธที่ทรงพลังในการพิชิตเมือง!”

จักรพรรดินีพยักหน้าเล็กน้อย

เงยหน้าขึ้นมองลูกโป่งร้อนเหล่านั้นเช่นกัน มีบางลูกที่ลอยไกลออกไปเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าพวกทหารด้านบนจะไม่สามารถควบคุมได้จึงลอยออกไปไกล

ทหารกลุ่มนี้ชะตากรรมยากที่จะคาดเดาได้ เพราะมีเวลาในการฝึกน้อยเกินไป สถานการณ์เช่นนี้จึงยากที่จะหลีกเลี่ยงได้

แต่โชคดีที่ทหารส่วนใหญ่ได้ร่อนลงในจุดต่าง ๆ ภายในเมือง ถึงขนาดได้ต่อสู้กับศัตรูแล้วอีกด้วย

“ฝ่าบาท โปรดรอฟังข่าวก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ เมื่อทหารพบตำแหน่งของฉินจ่านจะส่งสัญญาณให้ แล้วพวกเราจึงค่อยบุกเข้าไป”

เฟิงอู่หังพูดและนั่งลงบนชายคา

จักรพรรดินีไม่คัดค้านพร้อมกับนั่งลงข้างเขา จากนั้นทั้งสองคนก็พรางตัว

เพื่อเฝ้าดูสถานการณ์ในเมืองอยู่ที่นี่

ทัพศัตรูวิ่งไปทุกหนแห่ง เมื่อเห็นว่าลูกโป่งร้อนร่อนลงจอด ก็จะโจมตีมันอย่างรวดเร็ว

น่าเสียดายที่ทหารทัพหนานของพวกเขานั้นเผ่นเร็วกว่า

ทหารเหล่านี้ที่นั่งลูกโป่งร้อนเข้ามา ไม่ได้ต้องการที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูแบบตรง ๆ แต่เพื่อวิ่งวุ่นไปทั่ว สร้างความโกลาหล เพื่อสร้างโอกาสให้จักรพรรดินีและเฟิงอู่หังในการลอบสังหาร

พวกทหารหนานกลุ่มแล้วกลุ่มเล่ากระโดดลงจากลูกโป่งร้อนลงไปบนพื้น แล้วรีบเข้าไปตามซอกตามซอยและซ่อนตัว

จากนั้นก็สร้างความโกลาหล

ใช้โอกาสช่วงเวลาว่างในตอนนี้ เฟิงอู่หังลังเลเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย

“ฝ่าบาท กระหม่อมเองก็แก่มากแล้ว ครั้งหนึ่งข้าพระองค์ติดตามพระบิดาของพระองค์ไปสู้รบขึ้นเหนือล่องใต้ ก็ฝ่าฟันกันมาเช่นนี้”

“แม้ว่ากระหม่อมจะไม่เข้าใจเรื่องระหว่างหนุ่ม ๆ สาว ๆ แต่หลาย ๆ เรื่องก็เหมือนกัน ถ้ายอมกันได้ ปัญหาต่าง ๆ มากมายก็จะไม่เกิดขึ้น”

จู่ ๆ เฟิงอู่หังก็พูดบทสนทนาที่แปลกประหลาดออกมา จักรพรรดินีก็ดูตกตะลึงเล็กน้อยเมื่อได้ยิน จนไม่สามารถตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทัน

“ในตอนนั้น กระหม่อมและพระบิดาของฝ่าบาทเคยมีความขัดแย้ง ถึงขนาดเกือบจะต่อสู้กันในสนามรบ แม้ว่าบิดาของฝ่าบาทจะเป็นคนฉลาด แต่บางครั้งก็ใจแคบต่อกระหม่อมมาก

“กระหม่อมมักจะโกรธ จนอยากจะสู้กับเขา แต่เขาเป็นฮ่องเต้ กระหม่อมเป็นขุนนาง บิดาของฝ่าบาทน่ะเป็นถึงฮ่องเต้ แต่ไม่เคยถือสาข้าเลย กลับยอมทนทุกอย่างกับข้า...”