องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1288

ครู่ต่อมา

เมื่อหลี่จุ่นสังเกตเห็นท่าทีขี้เล่นของสาวน้อย เขาก็เงียบไปสักพักใหญ่ทันที

เจ้าหนูนี่ฉลาดเสียจริง ๆ

เดี่ยวนี้รู้จักการสอดรู้สอดเห็นเสียแล้ว

เฟิงหลิงจือเป็นคนขี้อาย หากแม้คิดถึงเขา ก็จักไม่พูดออกมาตรง ๆ แน่ โดยเฉพาะบอกให้เจ้าหนูน้อยรับรู้

แต่เมื่อคิดถึงเฟิงหลิงจือขึ้นมา หลี่จุ่นก็หัวใจสั่นไหวเล็กน้อย

ผู้หญิงคนนี้หาเงินมาให้เขาโดยตลอด หากไม่ถามถึง ไม่สนใจ ก็ดูจะไม่เหมาะสมสักเท่าใดนัก

“ถ้าเช่นนั้น เฟิงหลิงจืออยู่ที่ใดหรือ?”

หลี่จุ่นเอ่ยปากถาม

สาวน้อยเงยหน้าเล็ก ๆ ขึ้นและพูดว่า “พี่อยู่ที่ร้านน่ะ ธุรกิจที่ร้านยุ่งหัวหมุนเลยล่ะ”

“ช่วงนี้ที่ร้านกำลังยุ่งงั้นหรือ?”

“พี่จุ่น ข้าบอกว่ายุ่งก็คือยุ่งน่ะ!”

สาวน้อยพูดออกมาด้วยความจริงจัง

ไม่รู้ว่านางพูดเกินจริงหรือพูดเรื่องจริง แต่จากคำพูดนางโดยสรุปแล้วก็คือ ธุรกิจร้านหม้อไฟกำลังยุ่งสุด ๆ

หลี่จุ่นผงะไปสักพัก

ทว่าช่วงนี้เกิดสงครามบ่อยครั้ง ธุรกิจในร้านไม่น่าจะยุ่งขนาดนั้น

แต่นี่ก็เข้าสู่ช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว และลมก็หนาวจัด อากาศเย็นลงเรื่อย ๆ แม้แต่เจ้าหนูน้อยเองก็ยังสวมชุดนวมฝ้ายตัวยาว

หากคนจะรับประทานหม้อไฟมากขึ้นก็สมเหตุสมผล

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปเยี่ยมเฟิงหลิงจือที่ร้านกันดีไหม?” หลี่จุ่นกล่าว

“เอาสิ เอาสิ!”

สาวน้อยตบมือด้วยความดีใจด้วยท่าทางขี้เล่นเล็กน้อย

หลี่จุ่นและสาวน้อยเดินเข้าไปข้างใน เฟิงเป่าหลินอยู่ในเรือน นายหญิงของเรือนใหญ่ แม่ของพี่น้องเฟิงหลิงก็อยู่ที่นั้นด้วย

เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นกลับมาแล้ว พลันไปเห็นใบหน้าที่โทรมลง ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมาชั่วขณะ ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจ

หลังจากถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันได้สักพัก หลี่จุ่นก็ตรงไปที่ห้องของซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทันที