องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1306

หลี่จุ่นลืมตาขึ้นช้าๆ ในเช้าวันใหม่

เขาอยู่ในกระโจมเรือนหอท่ามกลางแสงสีแดง

และเขายังรู้สึกมึนงงอยู่

ผ่านไปสักพักถึงค่อยตื่นเต็มตา

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าผู้หญิงคนนั้นลอบทำร้ายเขา ตีเขาจนสลบไปในวินาทีสุดท้ายของคืนวาน

เขาก็รีบตรวจดูเสื้อผ้าที่สวมใส่ทันที แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจะยังเรียบร้อยดี

โคตรพ่อง!

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ล่วงเกินเขาเลยหรือ？

แล้วเหตุใดจึงตีเขาจนสลบไปล่ะ

บ้าหรือเปล่า

หลี่จุ่นรู้สึกโมโห มองหาจักรพรรดินีจนทั่วแล้วก็ไม่เจอจึงลุกขึ้นลงจากเตียงแล้วเดินออกไปนอกกระโจมเรือนหอ

แต่แล้วเขาก็เห็นเฟิงเป่าจินเดินวนไปวนมาอยู่หน้ากระโจมเรือนหอ และมีสีหน้ากังวล

หลี่จุ่นตะลึงงันไปชั่วขณะก่อนจะถามว่า

“ใต้เท้าเฟิง เหตุใดจึงมาเดินเตร่ที่นี่แต่เช้าตรู่”

เฟิงเป่าจินเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าเป็นหลี่จุ่นก็รีบเดินเข้าไปหาพร้อมพูดว่า

“โธ่เอ้ย! ท่านกุนซือ ท่านตื่นเสียที เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”

เขาจับหลี่จุ่นพร้อมพูดว่า

“ไม่พบฝ่าบาทแล้ว”

หลี่จุ่นชะงักไปชั่วขณะแล้วพลั้งปากถามว่า

“ไม่พบก็ไม่พบสิ เหตุใดเจ้าต้องตื่นตระหนกเช่นนี้”

ตกลงว่าเป็นผู้หญิงของใครกันแน่?

เจ้าทำเช่นนี้... คนที่ไม่รู้อาจคิดว่าเป็นผู้หญิงของเจ้านะ

“โธ่เอ้ย ท่านกุนซือ ท่านยังไม่เข้าใจอีกหรือ ฝ่าบาทหายตัวไปแล้ว”

เฟิงเป่าจินพูดอย่างร้อนใจ

“ไม่ใช่ ใต้เท้าเฟิงหมายว่าอย่างไร ฝ่าบาทหายตัวไป? เกิดอะไรขึ้น พูดให้มันชัดๆ” หลี่จุ่นถึงได้กังวล และพอเข้าใจขึ้นมาบ้าง

เฟิงเป่าจินรีบเล่าให้หลี่จุ่นฟังทันที

ที่แท้เมื่อเช้านี้สาวรับใช้คนสนิทของจักรพรรดินีไปพบเฟิงเป่าจิน และบอกกับเขาว่าจากนี้ไปให้หลี่จุ่นเป็นผู้ตัดสินใจเรื่องทั้งหมดในกองทัพ

และให้เขาช่วยเหลือเกื้อกูลหลี่จุ่น ร่วมกันปกครองทั้งเรื่องการทหารและการเมือง

เฟิงเป่าจินได้ฟังแล้วก็สับสนงุนงงจึงรีบไปเข้าเฝ้า

แต่สาวรับใช้บอกเฟิงเป่าจินว่าจักรพรรดินีจากไปตั้งแต่เมื่อคืนวานแล้ว และไม่ทราบว่าเสด็จไปที่ใด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน