องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1477

เมื่อเห็นหลี่จุ่นแสดงสีหน้าหวาดกลัวออกมา แววตาของหลี่จิ้งเย็นชาทันที สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเยาะ!

แม้ว่าจะมีผ้าสีดำปิดหน้าไว้ ทว่าใครๆ ก็สามารถจินตนาการได้ว่าหลี่จิ้งจะต้องมีความสุขอย่างมากในขณะนี้

ทันใดนั้น!

หลี่จิ้งอารมณ์ดียิ่งนัก เมื่อเห็นท่าทีเกรงกลัวของหลี่จุ่น!

ถ้าเจ้าหลี่จุ่นผู้พ่ายแพ้คนนี้กลายมาเป็นจักรพรรดิห่วยๆ จะเป็นเยี่ยงไร?

มิใช่ว่าจะกลายเป็นขยะไร้ประโยชน์ชิ้นหนึ่งเหรอ?

ด้วยวรยุทธ์ของเขาแล้ว เขาสามารถจัดการกับเด็กคนนี้ ประหนึ่งว่าจัดการกับเด็กสามขวบ ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก!

เมื่อหลี่จิ้งเห็นคนของตัวเองกำลังเข้าไปพัวพันชุลมุนกับยอดจอมยุทธ์สองคนข้างๆ หลี่จุ่นจนไม่มีช่องว่างให้ไปต่อสู้ที่อื่น เขาแอบมีความสุขอยู่ในใจ ถึงกับยิ้มเยาะเย้ยออกมา

ทันใดนั้นเขาก็ก้าวออกไป ใช้พลังอันแข็งแกร่งที่สุดของเขา ก้าวไปหาหลี่จุ่นแล้วขวางทางเขาเอาไว้

หลี่จิ้งยิ้มเยาะแล้วพูดว่า

“หลี่จุ่น เดินทางปลอดภัยล่ะ!”

ในขณะที่พูด เขาก็ใช้มือข้างหนึ่งจับหลี่จุ่นเอาไว้พร้อมรอยยิ้ม พยายามจะบดขยี้เขาให้ตายคามือ!

หลี่จุ่นที่กำลังถอยหลังด้วยความกลัว ไม่ทันระวัง สะดุดก้อนหินแล้วล้มลงไปกับพื้น!

เขาจึงรอดพ้นจากการบดขยี้ของหลี่จิ้งได้โดยบังเอิญ!

หลี่จิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อยทันที

เจ้าหมอนี่!

โชคดีเหลือเกินนะ ถึงกับรอดพ้นการโจมตีของเขาได้!

ในขณะนี้ หลี่จุ่นส่งเสียงกรีดร้องแปลกๆ และลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

ถอยหลังไปอย่างรีบร้อน!

หลี่จิ้งเริ่มเล่นกับเขา ไม่รีบร้อนที่จะลงมือ เขาดึงผ้าลงจากใบหน้าช้าๆ ยิ้มเยาะแล้วค่อยๆ ย่างกรายเข้าไปหาหลี่จุ่น

พูดพร้อมหัวเราะอย่างขบขันว่า

“หลี่จุ่นเอ้ยหลี่จุ่น เจ้านี่น่าสงสารจริงๆ ถึงจะเป็นถึงมหาจักรพรรดิแล้วอย่างไรล่ะ? เจ้าอ่อนแอเกินไป! ปกติมีองครักษ์อยู่เคียงข้างคงไม่ต้องกังวล ทว่าองครักษ์ยังเสียก็เป็นเพียงพลังอำนาจภายนอก เชื่อถือมิได้ ความแข็งแกร่งของตนเองต่างหากที่สำคัญ!

“หากมีความแข็งแกร่งอยู่ในตัว เจ้าจึงจักกลายเป็นผู้แข็งแกร่งอย่างแท้จริง! ข้าจะบอกอะไรเจ้าไว้ให้นะ เจ้าจงจำไว้ ชาติหน้าจงฝึกวรยุทธ์ไว้ตั้งแต่ยังน้อย รักษาร่างกายให้แข็งแรง จักได้เป็นเหมือนข้า ไม่อย่างนั้น หากรักษาสิ่งที่ได้รับมาไว้ไม่ได้ สุดท้ายก็จะเหลือแต่เพียงความว่างเปล่า”

หลี่จุ่นปีนขึ้นมา มองหลี่จิ้ง ครุ่นคิดแล้วถามว่า

“ท่านบอกว่าหากมีความแข็งแกร่งอยู่ในตัว ก็นับว่าเป็นผู้แข็งแกร่งที่แท้จริงแล้วน่ะหรือ?”

“ถูกต้องแล้ว เจ้าเข้าใจก็ดี” หลี่จิ้งพูดด้วยรอยยิ้ม