องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 150

“พวกเจ้ากำลังคุยอะไรกัน”

หวังเยียนหรันและหลี่เหวินจวินถูกเสียงของหลี่จุ่นดึงดูดจึงรีบหันไปมองทันที

หลี่จุ่นพูดว่า “เอ่อ ท่านอวี้เจียบอกว่าข้ามีหน้าตาหล่อเหลาล้ำเลิศ ใต้หล้านี้ไม่มีผู้ใดเทียบเทียม แต่ข้าไม่คิดเช่นนั้นพะย่ะค่ะ”

อวี้เจีย “...”

หวังเยียนหรันและหลี่เหวินจวินต่างชะงักไปทันที จากนั้นหันไปมองอวี้เจียพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย อวี้เจียหูแดงหน้าแดงทันทีและจ้องมองหลี่จุ่น

เสี่ยวจูที่อยู่ข้างๆ เอียงหน้าและพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“เสี่ยวจูก็คิดว่าท่านอ๋องมีรูปโฉมงดงามยิ่งนัก หากปะแป้งทาชาดและแต่งกายอย่างสตรี เกรงว่าจะสวยงามกว่าสตรีเสียอีกเจ้าค่ะ”

หลี่จุ่น “...”

ซอรี่ ฉันไม่ชอบแต่งหญิงจ้า

และยิ่งไม่ใช่ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าผู้หญิงได้สวยด้วย

ดวงตาของหญิงสาวทั้งสามที่อยู่ข้างๆ พลันเป็นประกายสว่างวาบ ราวกับได้ค้นพบแผ่นดินใหม่

หลี่จุ่นตกอกตกใจทันที รีบลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ข้าจะไปเร่งห้องครัว ใกล้ถึงเวลากินมื้อเที่ยงแล้ว”

เขาวิ่งไปทางห้องครัวทันทีที่พูดจบ

จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะเบาๆ ของหญิงสาวหลายนางดังมาจากด้านหลัง

ช่วงมื้อกลางวัน หลี่เหวินจวินได้กล่าวชมถึงความอุดมสมบูรณ์และรสชาตของอาหารในจวนของหลี่จุ่นอีกครั้ง จากนั้นพวกนางก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อย

หลังกินมื้อเที่ยงเสร็จ หวังเยียนหรันก็หาโอกาสดึงหลี่จุ่นไปข้างๆ แล้วกระซิบถามว่า “หลี่จุ่น ภาคสองของ ‘ไซอิ๋ว’ อยู่ที่ใด เขียนจบแล้วจริงหรือ”

หลี่จุ่นพยักหน้า “อืม ใกล้เสร็จแล้ว พรุ่งนี้เจ้ามาเอาไปนะ จากนั้นแจ้งตงซานว่านให้ปล่อยข่าวภาคสองออกไปเพื่อให้ลูกค้าทำการจอง”

ดวงตาของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความประหลาดใจ โบกกำปั้นน้อยๆ พลางพูดด้วยความดีใจว่า “ได้เลย”

หลี่จุ่นได้มอบหมายงานบางอย่างให้นางซึ่งล้วนเกี่ยวกับร้านหนังสือ จากนั้นหลี่เหวินจวินก็เข้ามาเรียกหลี่จุ่นไปอีกด้าน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเคร่งขรึมว่า

“น้องหก ข้าได้ยินมาว่าไม่กี่วันก่อน องค์รัชทายาทเสด็จมาร่วมเสวยมื้อเช้ากับเจ้าหรือ”

หลี่จุ่นพยักหน้าพลางพูดว่า “ใช่แล้วพะย่ะค่ะท่านพี่”

หลี่เหวินจวินมองเขาแล้วถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเสด็จพ่อทรงหมายความว่าอย่างไร”

หลี่จุ่นส่ายหน้า ในแววตาค่อนข้างเย็นชาเล็กน้อย “ข้าใคร่ครวญอยู่นาน แต่ก็ยังไม่เข้าใจเจตนาของเสด็จพ่อ หรืออาจจะไม่มีเจตนาอันใดเลยพะย่ะค่ะ”

หลี่จุ่นขมวดคิ้วทันที มองไปทางหลี่เหวินจวิน แล้วถามว่า “เสด็จพ่อทรงสนพระทัยการแต่งงานของพวกนางอย่างนั้นหรือพะย่ะค่ะ”

หลี่เหวินจวินพยักหน้าแล้วพูดว่า “ข้าไตร่ตรองดูแล้ว เป็นไปได้เพียงสองอย่างเท่านั้น หนึ่งคือประทานนางทั้งสองให้แต่งกับเจ้า หาไม่ก็ประทานนางทั้งสองให้แต่งกับผู้อื่น แต่ไม่ว่าบทสรุปจะเป็นเช่นไร เกรงว่าล้วนไม่เป็นผลดีกับเจ้าอย่างยิ่ง”

ดีสิ

ดีมาก

สายตาของหลี่จุ่นที่แต่เดิมเย็นชาพลันเป็นประกายเล็กน้อยทันที

หากประทานนางสองคนให้แต่งกับตน นั่นดียิ่งกว่าดีเสียอีก

แต่ที่ไม่ดีก็คือให้พวกนางแต่งกับคนอื่น

หากประทานให้แต่งกับเขา มันจะดีมากเลย เขาจะได้ไม่ต้องคิดหนักเรื่องการเลี้ยงปลาอีกต่อไป

หลี่เหวินจวินพูดต่อโดยไม่สังเกตเห็นแววตาเป็นประกายของเขา

“หากประทานให้แต่งกับเจ้า ไม่ว่าจะเป็นเยียนหรันก็ดีหรือท่านหญิงเฟยเอ๋อร์ก็ดี อัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและเหยียนอ๋องต่างก็เป็นขุนนางชั้นผู้ใหญ่ที่สำคัญในราชสำนัก หากเจ้าอยู่ข้างพวกเขา เกรงว่าจะทำให้องค์ชายท่านอื่นหรือแม้แต่องค์รัชทายาททรงไม่พอพระทัย ซึ่งจะทำให้สถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้ยิ่งแย่ลงไปอีก

แต่หากประทานให้แต่งกับผู้อื่น ก็ย่อมเป็นการตัดขาดความสัมพันธ์ของเจ้ากับอัครมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายและเหยียนอ๋องโดยสิ้นเชิง ซึ่งจะทำให้เจ้าตกอยู่ในสภาพโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อสถานการณ์ของเจ้าในตอนนี้อย่างยิ่งเช่นกัน”