องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 152

ทว่า

โลกนี้ไม่มีแม่น้ำจิ่น เพราะฉะนั้นเลยใช้ไม่ได้ จึงทำได้เพียงหาสิ่งอื่นที่ใกล้เคียงสัมพันธ์กันมาแก้ขัด

ช่วงท่อนนำ “หมอกขังตรึงบึงหลิว” เป็นที่ยอมรับกันถ้วนหน้าว่าเป็นที่สุดของที่สุดในโลกเดิม ไม่ใช่เพราะว่ามันเป็นแค่กลอนห้า แม้แต่คำเชื่อมของมันก็ดีมาก อยากจะต่อท่อนหลังให้สมบูรณ์ ทั้งพยางค์ทั้งห้าและท่วงทำนองที่สอดคล้องก็ไม่สามารถขาดไปได้แม้แต่อย่างเดียว!

“ท้อบานสองฟากจิ่น” เป็นอีกท่อนหนึ่งที่ดีที่สุด!

แน่นอนที่พบเห็นบ่อย ๆ ก็คือ “ปืนใหญ่โค่นไห่เฉิง” แต่ว่าสำหรับหลี่จุ่นรู้สึกว่าท่อนนี้ค่อนข้างแข็งกระด้างไป ท่วงทำนองไม่สอดคล้องกัน

ยังสู้ “ริมฝั่งพฤกษ์ส่องแสง” ไม่ได้เลย

“ถึงแม้ท่วงทำนองจะไม่เป็นธรรมชาติมากเท่าที่ควร ขาดความคล้องจองไปหน่อย รู้สึกว่าท่อนหลังนี้มันจะแข็งกระด้างไป แต่ว่าท่านอ๋องทรงพูดได้ถูกต้อง มันค่อนข้างดีเลย อย่างน้อยก็ดีกว่าที่อวี้เจียคิดไว้” อวี้เจียชื่นชม สายตาที่มองหลี่จุ่นก็ยิ่งนับถือมากขึ้น

หลี่จุ่นเพียงหัวเราะหึหึ และไม่ได้พูดอะไรต่อ

ในขณะนี้สีหน้าอวี้เจียดูเคียดแค้น ก่อนจะพูดว่า “ท่านอาจารย์ หรือว่าท่านไม่อยากรับอวี้เจียผู้นี้เป็นลูกศิษย์จริง ๆ งั้นหรือ อวี้เจียนับถือพรสวรรค์ของท่านอาจารย์จริง ๆ นะ!”

มามุกนี้อีกแล้วเหรอ

หลี่จุ่นหันหลังกลับอย่างเด็ดขาดแล้วเดินจากไป

อวี้เจียมองหลังหลี่จุ่นที่เดินหนีไป พลางทำปากขมุบขมิบ และพึมพำเบา ๆ “ใจแคบจริง ๆ... แต่ก็มีพรสวรรค์จริง ๆ แหละ”

ความโศกเศร้าค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันบอบบางและสวยงามของนาง หลังจากนั้นไม่นาน ก็ถอนหายใจและนั่งลงบนม้าหินข้าง ๆ

หลี่จุ่นเป็นกังวลเรื่องโหลวฮวนฮวนมาก

แม้ว่าจะรู้จักกับนางผู้นี้ไม่นาน แต่ก็ถือว่าเป็นโชคชะตา อีกทั้งนางยังงามจนน่าทึ่ง

หลี่จุ่นตั้งใจทำความรู้จักกับคนมากหน้าหลายตา แต่ก็ไม่อยากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนาง ยังอยากจะคบค้าสมาคมกับนางต่อ

“ดูเหมือนว่าจะถึงเวลาออกไปตามหาแล้ว” หลี่จุ่นตัดสินใจ

ทว่าโดยปกติแล้วการเข้าออกอุทยานหลวง หากไม่มีป้ายกายาศิตที่มอบโดยฮ่องเต้หรือได้รับอนุญาตจากปากจะไม่สามารถเข้าไปได้ แม้ว่าตอนนี้เขาจะเป็นท่านอ๋องก็ไม่มีข้อยกเว้น

ดังนั้น การจะเข้าไปในอุทยานหลวงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เขาไม่ใช่ยอดฝีมืออย่างโหลวฮวนฮวนที่สามารถลอยข้ามกำแพงได้ เขาทำได้เพียงเดินเท่านั้น

“อืม ถ้าพรุ่งนี้เสี่ยวฮวนฮวนไม่กลับมา น่าจะต้องให้พี่หญิงใหญ่เอาป้ายประกาศิตมาให้” หลี่จุ่นคิดกับตัวเอง

หลี่จุ่นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อพบกับหลี่เหวินจวินที่พาฉิงเอ๋อร์นางกำนัลคนสนิทมาด้วย ก่อนจะพูดอย่างประหลาดใจว่า

“พี่หญิงใหญ่ เหตุใดจึงมาด้วยตนเองเลยล่ะ หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือ”

หลี่เหวินจวินส่ายหน้า ก่อนจะพูดว่า “ข้าได้ขอป้ายประกาศิตจากเสด็จพ่อแล้ว แต่เพื่อความแน่นอนข้าจะพาเจ้าไปเอง”

หลี่จุ่นชะงักทันที

เขาขอความช่วยเหลือจากหลี่เหวินจวินโดยอ้างว่าทำของบางอย่างหล่นไว้ในอุทยาน แต่เขาจะไปตามหาโหลวฮวนฮวน ถ้าพาหลี่เหวินจวินไปด้วยแบบนี้จะหาอย่างไร

ไม่ได้การแล้ว!

กลับเห็นหลี่เหวินจวินสั่งให้นางกำนัลออกไป แล้วก็รีบอธิบาย

“ช่วงนี้เสด็จพ่อน่าจะเพ่งเล็งเจ้าอยู่ตลอดเวลา แม้แต่เรื่องเมื่อวานที่เจ้าให้คนไปส่งจดหมายก็ไม่สามารถปิดบังท่านได้ แล้วข้าก็ไปขอป้ายประกาศิตเข้าอุทยาน เสด็จพ่อจะต้องรู้แน่ว่าเป็นเจ้าที่ต้องการป้ายประกาศิตนี้ เพราะฉะนั้นเพื่อที่จะทำลายความสงสัยของเสด็จพ่อ ให้ข้าพาเจ้าไปน่าจะปลอดภัยกว่า”

หลี่จุ่นทอดถอนหายใจ อยากจะด่าคุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีหยาบ ๆ สักยก

แต่ว่าหลี่เหวินจวินวิเคราะห์ได้อย่างมีเหตุผล!