องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 163

“มีคนช่วยอาจารย์ข้าได้”

จู่ ๆ เฉาวานวานก็พูดเสียงหนัก แต่กดเสียงลงต่ำมาก จงใจทำเสียงแหบ ทำให้หลี่จุ่นฟังเสียงเดิมไม่ออก

หลี่จุ่นตกใจมองนางฉับพลัน แล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าไม่ได้เป็นใบ้หรอกหรือ!”

เฉาวานวานพยักหน้า

พูดในใจ นางก็ไม่ได้บอกว่านางเป็นใบ้สักหน่อย เป็นเจ้าที่คิดไปเองว่านางเป็นใบ้...

นางบ่นอยู่ในใจเล็กน้อย

คิดไม่ถึง หลี่จุ่นจะเป็นห่วงอาจารย์ของนางถึงเพียงนี้ หนำซ้ำยังได้ยินหลี่เหวินจวินบอกว่าอาจารย์เข้าออกจวนจิ่งอ๋องเป็นประจำ...

นางว่าอยู่แล้วเชียว ทำไมหลี่จุ่นถึงไม่มาหานาง ที่แท้ก็เพราะอาจารย์ฉกเขาไปแล้วนี่เอง อาจารย์บ้าที่สุดเลย

หลี่จุ่นเหม่อลอย จากนั้นก็พูดขึ้น “นี่มันไม่สำคัญ มีคนช่วยนางได้ใช่ไหม! อย่างนั้นก็รีบสิ รีบไป!”

ว่าแล้วหลี่จุ่นก็จะอุ้มโหลวฮวนฮวน แต่เฉาวานวานห้ามเขาไว้ นางอุ้มโหลวฮวนฮวนแล้วเดินออกไปข้างนอกเอง

คิดจะอุ้มอาจารย์ต่อหน้านางหรือ ไม่ได้!

หลี่จุ่นไม่ใส่ใจ จรดมือกับหมอหลวงหวัง ให้หยางจงมอบของตอบแทนเป็นการขอบคุณหมอหลวงหวังก่อนจะรีบตามออกไป

แต่เขาไม่ได้ตามเฉาวานวานไป นางพาโหลวฮวนฮวนโดยสารรถม้าจากไปแล้ว

“น้องหก นี่เกิดอะไรขึ้นหรือ” หลี่เหวินจวินได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงตามมาถึงปากประตู

หลี่จุ่นมองรถม้าที่จากไปไกลแล้ว ตอบ “เฮ้อ หมอหลวงหวังก็ช่วยไม่ได้ บอกต้องใช้กำลังภายในขับพิษออกมาถึงจะได้นะสิ”

ฉิงเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างแววตาจับจ้องเล็กน้อย พูด “เดินกำลังขับพิษหรือ แบบนี้ก็แย่แล้ว มิใช่คนธรรมดาจะทำได้”

หลี่เหวินจวินขมวดคิ้วเล็กน้อย จับมือที่อยู่แขนเสื้อแน่น

หลี่จุ่นหันไปมองฉิงเอ๋อร์ “ต้องใช้กำลังภายในระดับไหนจึงจะทำได้หรือ”

ฉิงเอ๋อร์คิดแล้วก็ส่ายหน้าตอบ “ไม่แน่ชัดเพคะ แต่ข้าน้อยทำไม่ได้ คิดว่าผู้ที่ทำได้ต้องมีกำลังภายในสูงส่งมากเลยเพคะ”

แม้แต่เจ้าที่เป็นยอดฝีมือก็ยังไม่ได้อย่างนั้นหรือ

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว แต่พอนึกถึงจอมยุทธ์หญิงปิดหน้าคนนั้นพูดว่ามีคนช่วยอาจารย์ของนางได้ด้วยท่าทีสงบนิ่งแล้ว คาดว่าคงมีความมั่นใจมิผิด

ช่างเถอะ เรื่องมาถึงตอนนี้ หลี่จุ่นก็จนปัญญาแล้วเหมือนกัน

ถึงเขาจะชอบเลี้ยงปลา แต่ก็ไม่ถึงกับจะเป็นจะตายกับมัน พยายามถึงที่สุดแล้ว วรยุทธ์กำลังภายในอะไรเทือกนี้ สอดมือเข้ายุ่งไม่ได้จริง ๆ

แต่...

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็มองฉิงเอ๋อร์อย่างจริงจัง หรี่ตายิ้มพูด “เออ... พี่สาวตัวน้อยท่านนี้ มา ข้าขอถามเจ้าสักเรื่องสิ”

ว่าแล้วก็พูดกับหลี่เหวินจวิน “พี่หญิง ข้าขอยืมตัวนางกำนัลของท่านหน่อยนะ”

หลี่เหวินจวินมองเขาทีหนึ่ง ไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็พยักหน้า

หลี่จุ่นปราดตามองเขาทีหนึ่ง ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “นังผู้หญิงคนหนึ่งบอกว่าข้าฝึกยุทธ์ไม่ไหวนะสิ...”

ไม่ไหวอย่างนั้นหรือ

หยางจงดวงตาจับจ้อง ความสนใจอยู่ที่คำว่า ‘ไม่ไหว’ แล้วจู่ ๆ ก็ตบศีรษะทีหนึ่ง คล้ายคิดอะไรขึ้นมาได้ รีบหมุนตัวออกไปและตะโกนว่า

“เดี๋ยว ท่านหมอหลวงหวัง ช้าก่อน...”

“เป็นบ้าอะไร”

หลี่จุ่นไม่เข้าใจขันทีเฒ่าที่อยู่เป็นเพื่อนตนมาสิบกว่าปีคนนี้เสียจริง อยู่ ๆ ก็เป็นบ้าอะไรขึ้นมา วิ่งโร่ออกไปอย่างกับวิปลาส จึงบ่นพึมพำ

เขายกถ้วยชาขึ้นจิบคำหนึ่ง พอรู้ว่ามันเย็นแล้วจึงเรียกคน “ใครก็ได้ ชงชามาให้ข้าสักกา!”

ครู่ให้หลัง อวี้เจียในชุดกระโปรงยาวสีขาวปลอด สง่างามในแบบอย่างของสตรีตระกูลใหญ่ก็ซอยเท้าเดินเข้ามา ยกกาน้ำชากาหนึ่งก้าวเข้าตำหนัก

“อวี้เจีย ช่วงนี้เจ้าขยันเปลี่ยนชุดจังเลยนะ” หลี่จุ่นมองแวบหนึ่ง รู้สึกว่าอวี้เจียสวมชุดอะไรก็ดูดีไปหมด เจริญตามาก

สมกับที่เป็นหญิงงามแคว้นหลางที่มีชื่อเสียงระบือทั่วหล้า!

อวี้เจียเม้มริมฝีปากยิ้ม วางกาน้ำชาลง รินน้ำชาให้หลี่จุ่นพลางยิ้มพูด “ท่านอ๋อง อวี้เจียงามหรือไม่”

พอได้ยินอย่างนี้หลี่จุ่นก็ระแวงทันที รีบถามกลับ “เจ้าคิดจะทำอะไร มีแผนอะไรอีก”

“อวี้เจียแต่งกับท่านอ๋องดีหรือไม่” อวี้เจียแววตาอ่อนโยนมีน้ำระยับ ยิ้มตาหยีมองหลี่จุ่น