องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 165

เสิ่นอวี้หมิงคุกเข่าลง ทำเอาหวังเยียนหรันทำตัวไม่ถูกทันที แม้จะเป็นหวังฮูหยินที่อยู่ด้านข้างก็อ้าปากตาค้างเหมือนกัน

ภาษิตว่าไว้ ใต้เข่าผู้ชายมีทองคำ คุกเข่าให้เพียงฟ้าดินและพ่อแม่ ไม่คุกเข่าให้คนอื่น!

แต่เวลานี้เสิ่นอวี้หมิงค้อมร่างเจ็ดฉื่อ คุกเข่าให้หวังเยียนหรัน...

ครู่หนึ่ง หวังเยียนหรันและหวังฮูหยินจึงคิดได้ สองแม่ลูกรีบไปประคองเสิ่นอวี้หมิงที่จะร้องไห้อยู่รอมร่อ

หวังเยียนหรันถอนหายใจ พูดอย่างลำบากใจ “เถ้าแก่ตง ไยท่านต้องทำเช่นนี้ด้วย ไซอิ๋วเล่มแรกท่านก็ได้ไปไม่น้อยแล้ว เล่มสองข้าทำสัญญากับร้านหนังสือลู่หมิงแต่แรกแล้ว ให้ขายแต่เพียงผู้เดียว จะผิดสัญญาไม่ได้”

ใช้คำพูดของหลี่จุ่นก็คือกรรมสิทธิ์แต่เพียงผู้เดียวกับจิตวิญญาณแห่งสัญญา จะเปลี่ยนแปลงง่าย ๆ ไม่ได้

หวังฮูหยินฟังอยู่ข้าง ๆ ยังแอบตกใจ

รู้ว่าบุตรสาวตัวเองได้ไซอิ๋วมาจากชาวบ้านเล่มหนึ่ง ทำกำไรงามมาก แต่ไซอิ๋วนี่มีอิทธิพลขนาดนี้เชียวหรือ

ถึงกับทำให้เถ้าแก่ร้านหนังสือคนหนึ่ง และยังเป็นเถ้าแก่ร้านหนังสือจิงหงที่เป็นใหญ่มาตลอดในเมืองฉางอันค้อมตัวเจ็ดฉื่อคุกเข่าให้อีก

หวังฮูหยินตกตะลึงพรึงเพริด คิดว่าจะหาเวลาไปอ่านนิยายเรื่องนี้เสียหน่อย

พอเสิ่นอวี้หมิงได้ฟังก็พูดขึ้นทันที “คุณหนูหวัง ท่านว่ามาได้เลย ต้องการแบ่งกันเท่าไร ขอเพียงท่านยอมแบ่งผลประโยชน์สักนิด ข้าผู้แซ่เสิ่นก็พอใจแล้ว!”

ระยะนี้เสิ่นอวี้หมิงและสวีจือชูสองคนเรียกได้ว่าวิ่งเต้นไปทั่ว ทั้งลำบากและเหน็ดเหนื่อย ทุ่มเทมากจริง ๆ อยากจะหาตัวหลู่ซู่เหรินให้พบ

แต่ไม่มีใครล่วงรู้ข้อมูลของหลู่ซู่เหรินผู้นี้เลย

มีแต่หวังเยียนหรันที่รู้

พอนึกถึงข่าวที่สืบได้จากลูกจ้างหน้าร้านหนังสือลู่หมิงหลายวันนี้ บอกว่ารับจองล่วงหน้า มีคนจองไซอิ๋วเล่มสองล่วงหน้าหลายพันคนแล้ว เสิ่นอวี้หมิงตะลึงงันไปทั้งคน!

ร้านหนังสือจิงหงของเขาใหญ่โตทุนหนา ถือว่ามีชื่อเสียงโด่งดัง แต่เล่มแรกเพิ่งขายได้แค่หมื่นเล่มเท่านั้น

แต่ภายหลังร้านหนังสือลู่หมิงตามทัน แค่ใช้การจองล่วงหน้า เพียงสองสามวันก็ได้ยอดขายเกือบเจ็ดแปดวันของร้านหนังสือจิงหงแล้ว นี่จะไม่ให้เสิ่นอวี้หมิงร้อนใจได้อย่างไร แล้วยังปวดใจแสนสาหัสด้วย!

เขาก็อยากทำการค้านี้เหมือนกันนะ!

“แบ่งกำไรหรือ...”

หวังเยียนหรันคิดครู่หนึ่งแล้วยังเงียบ

เสิ่นอวี้หมิงเห็นดังนั้นก็พูดขึ้นพลัน “ครึ่ง ๆ! ข้ายินดีแบ่งให้คุณหนูหวังครึ่งหนึ่งเลย! เป็นอย่างไร! คุณหนูหวัง ข้าใจกว้างมากใช่ไหมล่ะ”

“ครึ่ง ๆ หรือ”

ถึงอย่างไรการแบ่งกำไรก็เป็นบัญชีที่หักต้นทุนแล้ว ตงซานว่านเป็นคนฉลาด ด้วยความนิยมที่น่ากลัวของเรื่องไซอิ๋ว แบ่งสามส่วนก็เป็นกำไรมหาศาลแล้ว ทำไมจะไม่ยินดีทำเล่า

เพราะร้านหนังสือลู่หมิงเกือบจะเจ๊งแล้ว

พอเสิ่นอวี้หมิงได้ยินถ้อยคำของหวังเยียนหรันก็ทำหน้าสิ้นหวัง ให้ครึ่งต่อครึ่งแล้ว ทำไมยังไม่ตกลงอีกเล่า

คนทำการค้า ขอเพียงผลประโยชน์มากพอ สัญญาก็มัดตัวไม่อยู่หรอก โดยเฉพาะกับนักเขียนที่กำลังดัง สัญญาไม่นับเป็นอะไร เพราะบทลงโทษด้านนี้ของกฎหมายในปัจจุบันเบามาก ไม่เห็นเป็นสำคัญเท่าไร

ด้วยเหตุนี้ เสิ่นอวี้หมิงจึงเข้าใจทันที หวังเยียนหรันอยากได้กำไรมากกว่านี้!

เสิ่นอวี้หมิงกัดฟัน ตัดสินใจฉับ แล้วตะโกนออกไปว่า

“สี่หก สี่หก! คุณหนูหวัง ข้ายอมยกกำไรให้หกส่วนเลย ของเพียงท่านยินยอมให้ข้าได้ร่วมแบ่งด้วย ข้าจะแบ่งผลกำไรสี่ต่อหก!”

สี่ต่อหกหรือ!

หวังฮูหยินอึ้งจังงัง!

ถึงนางจะไม่ใช่คนทำการค้า แต่การยอมยกผลกำไรให้ขนาดนี้ทำให้นางตะลึงอย่างหาที่เปรียบมิได้ ทำให้พ่อค้ายอมยกกำไรให้หกส่วน นี่แทบไม่เคยพบเคยเห็นเลย!