องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 172

“หากอวี้เจียคือนางปีศาจบ้า เช่นนั้นเหตุใดคุณหนูหวังจึงเดินหมากกับข้าที่เป็นนางปีศาจเล่า”

อวี้เจียพูดเรียบ

ฟังออกว่านางเริ่มมีโทสะแล้ว

หวังเยียนหรันสะอึก ตระหนักว่าตัวเองพูดจาไม่เหมาะสมเล็กน้อย สีหน้าแดงเถือก แต่อย่างไรยอดหญิงหวังก็เป็นพวกอวดดีนิด ๆ จึงฮึดฮัดไม่สนใจ

หลี่จุ่นเห็นสีหน้าอวี้เจีย มองออกว่านางแค่ขุ่นเคืองน้อย ๆ ไม่ได้โกรธ จึงพูดว่า

“ข้าเอาชนะอวี้เจียไม่ได้หรอก ฝีมือการเดินหมากของอวี้เจียมิใช่เจ้าข้าจะต่อสู้ได้”

“หา!” หวังเยียนหรันตะลึง

“ท่านอ๋อง ท่านถ่อมตัวจริง ๆ” อวี้เจียแววตาโปรยเสน่ห์บางส่วน เหลือบมองมา ดูออกว่าการชมเชยของหลี่จุ่นทำให้นางอารมณ์ดีมาก

“พูดธุระเถอะ”

หลี่จุ่นเบี่ยงประเด็น พาหวังเยียนหรันเดินไปทางระเบียงทางเดิน พอรู้ว่าทั้งสองจะพูดธุระส่วนตัว อวี้เจียก็ไม่รบกวนอย่างรู้กาลเทศะ

มองทั้งสองเดินเคียงบ่ากันแวบหนึ่ง จู่ ๆ แววตากลับมืดไปเล็กน้อย หลุบตาเล่นหมากรุกบนโต๊ะ

“ตงซานว่านไม่ว่าอะไรกระมัง” หลี่จุ่นถาม

หวังเยียนหรันส่ายหน้าตอบ “ไม่ คนแซ่ตงบอกว่าเอาตามข้าว่าทั้งหมด”

หลี่จุ่นพยักหน้าพูดอีก “เมื่อวานข้าสำรวจมาแล้ว ตัดสินใจว่าจะเลือกหอชุนฮวาเป็นผู้ร่วมมือ สถานที่เล่าเรื่องที่นี่ดีกว่าที่อื่น ๆ มากทีเดียว”

“หอชุนฮวาหรือ”

หวังเยียนหรันสีหน้าประหลาด ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวกัน “เห็นว่าเจ้าไปหอชุนฮวาบ่อย ๆ หรือ”

หลี่จุ่นสะอึก “มิต้องสนใจเรื่องเล็กน้อยพวกนี้หรอก คุยธุระ”

การเที่ยวหอนางโลมเป็นเรื่องเล็กหรือ

หวังเยียนหรันเบะปากนิด ๆ ทันที

“รูปแบบความร่วมมือของเราก็ต้องเจรจากับอีกฝ่ายให้ชัดเจน ข้าคิดมาแล้ว พวกเราต้องเก็บค่าเข้าประตูกับแขกที่มาฟังการเล่าเรื่องคนละสิบอีกแปะ และยังเป็นต่อรอบด้วย ถ้าพวกเขาอยากฟังรอบที่สองก็ต้องเก็บเงินเพิ่ม...”

หลี่จุ่นอธิบายแผนธุรกิจและการจัดการของตัวเอง การวางแผนตกแต่งหอชุนฮวาเพื่อเก็บเงินฟังเรื่องเล่า ส่วนค่าใช้จ่ายที่จะเก็บกับห้องส่วนตัวเหล่านั้นกลับสูงถึงห้าตำลึง แถมยังเป็นต่อรอบอีก

แต่ ตอนนี้หลี่จุ่นยังหาวิธีหาเงินแบบนี้อีก นางไม่เข้าใจเลยจริง ๆ และเข้าใจไม่ได้ด้วย

หรือว่านี่ก็คือพ่อค้าไปตามผลประโยชน์ โลภมิแหนงหน่ายที่ท่านบอกกล่าว

“ตอนนี้เจ้าไม่เข้าใจไม่เป็นไร ถึงอย่างไรก็เอาตามข้าว่า ยามที่กอบโกยได้ต้องกอบโกยสุดความสามารถ เงินนี้ต้องกำไว้ในมือจึงเรียกว่าอุ่นใจ”

หลี่จุ่นมองหวังเยียนหรันแวบหนึ่ง รู้ว่านางไม่อาจเข้าใจ

ก็ไม่แปลก นางเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ กินอยู่สบาย แต่เล็กไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่ ไม่เคยเจอกับความทุกข์ยาก ไม่เข้าใจเป็นเรื่องปกติ

ไม่เคยจนก็ไม่รู้จักคนจนจริงแท้

หวังเยียนหรันพยักหน้าแบบงุนงงแล้วพูดว่า “เช่นนั้นตอนบ่ายข้าจะไปหอชุนฮวา เจรจากับผู้ดูแลของพวกเขาดู”

“เช่นนี้ก็ดีมาก เจ้าฟังข้านะ เจ้าทำอย่างนี้...”

หลี่จุ่นใบหน้าแช่มชื่น สอนเทคนิคที่เกี่ยวข้องกับนางว่าต้องเจรจาอย่างไรกับแม่เล้าหอชุนฮวาจึงจะสำเร็จ

หวังเยียนหรันได้ฟังแล้วมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม เดินจากไปด้วยอารมณ์ฮึกเหิม