องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 183

ใบหน้าของหวังเยียนหรันเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ทว่าทันใดนั้นก็มีความกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เอ่ยขึ้นว่า

“หลี่จุ่น ถ้าพรุ่งนี้ไม่ได้เงินมากมายเช่นนั้นจะทำอย่างไร?”

หลี่จุ่นพลันยิ้ม แล้วเอ่ยว่า “เจ้าวางใจเถอะ”

เขาวางหมากต่อไปเอาไว้แล้ว

จากนั้นก็เอ่ยขึ้นต่อว่า “อย่าลืมสิ ข้าจะเล่าทีละบททีละบท อย่าเพิ่งเอ่ยถึงว่าประชาชนทั่วไปจะยอมจ่ายสิบอีแปะไหม ฟังเรื่องเล่ายี่สิบอีแปะ แต่คนที่นั่งฟังในห้องส่วนตัวเหล่านั้น คงไม่เลิกฟังง่ายๆ แน่ ถึงอย่างไรก็ไม่ขาดเงิน อีกอย่างพรุ่งนี้ก็จะเล่าบทด้านหลัง ข้าคิดว่าคนเหล่านั้นก็ยังคงฟังต่อ ฉะนั้นแม้จะมีความผันผวน ก็ผันผวนไม่มากนัก”

เมื่อได้ยินดังนั้น หวังเยียนหรันก็ชะงักไปทันใด ก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข

อวี้เจียมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง แววตาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย

คนผู้นี้พูดได้ว่าเป็นเพียงแค่ชายหนุ่มคนหนึ่งเท่านั้น ทั่วทั้งร่างเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่ดูลึกลับ ราวกับในตัวซ่อนอะไรไว้มากมาย ทุกครั้งคิดว่าตนมองเขาทะลุปรุโปร่งแล้ว ทว่ากลับพบว่าสิ่งที่เห็นเป็นเพียงแค่เสี้ยวเล็กๆ เท่านั้น ภายใต้การสืบหาเชิงลึก ก็ยิ่งรู้สึกยากแท้หยั่งถึง

ไม่ว่าจะประดิษฐ์ของพวกนั้นก็ดี หรือว่าจะเป็นกลยุทธ์ในการทำธุรกิจเหล่านี้ก็ดี ต่างทำให้คนรู้สึกเหลือเหลือเชื่อสุดๆ ลองคิดดูดีๆ แล้วล้วนเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นทั้งสิ้น

และปีนี้เขาเพิ่งจะอายุสิบเจ็ด!

ส่วนคนข้างๆ อย่าว่าแต่สิบเจ็ดเลย ต่อให้เจ็ดสิบแล้วก็ใช่ว่าจะประสบความสำเร็จได้แบบนี้ เขียนกลอนเช่นนี้ออกมาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเขายังคิดกลยุทธิ์ที่ดีด้านการทูตที่น่าเหลือเชื่อออกมาได้

ส่งตัวประกันเรียบร้อย!

สิ่งเหล่านี้เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดขึ้นกับชายหนุ่มอายุสิบเจ็ด ทว่ากลับเกิดขึ้นแล้วจริงๆ!

ยิ่งไปกว่านั้น จู่ๆ อวี้เจียก็เพิ่งรับรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้แตกต่างจากชายหนุ่มคนอื่น บนตัวเขาไม่มีความไร้เดียงสาใดๆ ทว่าส่วนมากที่มีคือความเป็นผู้ใหญ่และมีจิตใจมั่นคงหนักแน่นที่ไม่สมกับอายุ พร้อมกับความช่ำชองและความเจ้าเล่ห์ในการจัดการเรื่อง

ดูแล้วราวกับภูตผีปีศาจแก่ๆ ในร่างเด็กในนิยายมหัศจรรย์

ว่ากันว่าหลี่เหวินจวินเป็นผู้ที่ฉลาดเลิศล้ำอันดับหนึ่งในใต้หล้า ทว่าอวี้เจียกลับรู้สึกว่า หลี่เหวินจวินสู้หลี่จุ่นไม่ได้ และห่างกันเป็นอย่างมาก!

อย่างน้อย หลี่เหวินจวินยังต้องขอให้ผู้สันโดษหยางหมิงช่วย ทว่าหลี่จุ่นคือผู้สันโดษหยางหมิงตัวจริง!

“เข้าใจแล้วใช่หรือไม่ ข้าว่าพรุ่งนี้คงไม่แตกต่างกันหรอก” หลี่จุ่นหัวเราะพลางเอ่ย

“อืมๆ!”

หวังเยียนหรันพยักหน้าหงึกๆ ส่งเสียงอืมๆ หนักแน่น มองท่าทีความตื่นเต้นในตอนนี้ออก

ทันใดนั้นนางก็มองอวี้เจียทีหนึ่ง แล้วก็มองหลี่จุ่น เมื่อนัยน์ตาขยับ ก็เอ่ยขึ้นมาว่า

“ข้าเองก็อยากเล่นเช่นกัน หลี่จุ่น ท่านรีบแพ้เร็วเข้าสิ ให้ข้าเล่นบ้าง”

อวี้เจียพลันมองนางทีหนึ่ง มุมปากกระตุก แค่คิดก็รู้แล้ว เกรงว่าสตรีนางนี้คงอยากจะเล่นกับตน

เสี่ยวจูเอามือป้องหน้าพลางมองอยู่ข้างๆ เมื่อนึกถึงทุกครั้งที่หวังเยียนหรันมักจะถูกอวี้เจียฆ่าอย่างไม่หลงเหลือร่องรอย แพ้ยับเยิน จึงทนดูไม่ไหว

คุณหนูนะคุณหนู เดิมคุณหนูก็สู้อวี้เจียไม่ได้อยู่แล้ว เลิกเล่นแล้วตายง่ายๆ ต่อไปได้แล้ว...

ว่าแล้วก็ถอยหลังออกไป!

แต่ทว่า!

จู่ๆ หลี่เหวินจวินก็เรียกให้นางหยุด น้ำเสียงชะงักไป เบ้ปาก แล้วถามขึ้นว่า “จิ่งอ๋อง...ช่วงนี้ที่จวนมีอะไรผิดปกติหรือไม่?”

ฉิงเอ๋อร์หันหลังกลับมา ครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ไม่มีความผิดปกติอะไรเพคะ เพียงแต่สตรีเมื่อครั้งก่อนนางนั้นเข้ามาเมื่อคืนก่อนคราหนึ่ง อยู่กับท่านจิ่งอ๋องในห้องไม่นานก็จากไป”

หลี่เหวินจวินขมวดคิ้ว หันหน้าไปมองนาง “ทำไมเมื่อคืนถึงไม่รายงาน?”

ฉิงเอ๋อร์รีบคำนับพลางเอ่ยขึ้นว่า “องค์หญิง องค์หญิงทรงตรัสเองว่าหากไม่มีเรื่องใหญ่อะไร ก็ไม่ต้องรายงาน...”

หลี่เหวินจวินมองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ต่อไป หากสตรีนางนั้นมาอีกต้องรายงาน อยู่กับจิ่งอ๋องนานแค่ไหน อยู่ที่ไหน ยามใด...ต้องรายงานอย่างละเอียด เข้าใจหรือไม่?”

“เพคะ...”

เรือนร่างที่งดงามของฉิงเอ๋อร์สั่นเครือเล็กน้อย รู้สึกได้ถึงความโมโหของหลี่เหวินจวิน ไม่กล้าขัดคำสั่ง

“อืม”

หลี่เหวินจวินโบกไม้โบกมือ ส่งสัญญาณให้เธอออกไป ความเย็นชาบนใบหน้าถึงค่อยๆ จางหายไป จากนั้นยกพู่กันบนโต๊ะตรงหน้าขึ้นมา ชะงักอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ เขียนคำว่า ‘เจ้ากรมโยธา’ อย่างบรรจงลงบนกระดาษ!

นัยน์ตาลึกซึ้งดุจน้ำ