องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 212

ขณะองค์รัชทายาทออกมาจากตำหนักขุยหนิง องค์ชายสี่เองก็มาเป็นแขกที่ตำหนักของมารดาของตนเช่นกัน

เฉินกุ้ยเฟยร่างอวบอั๋นเป็นที่น่าพอใจ รูปลักษณ์งดงามเป็นอย่างยิ่ง

ราวกับกาลเวลาดีต่อนางเป็นพิเศษ แม้จะคลอดลูกชายหนึ่งคนกับลูกสาวอีกหนึ่งคนแล้ว เสน่ห์ก็ยังไม่ลดลงไปเลยแม้แต่น้อย ใบหน้ายังคงมีลักษณะของสาวงามเยาว์วัยอยู่สองสามส่วน ยิ่งเพิ่มไปความยั่วยวนขึ้นไปอีก

ในวินาทีนี้องค์ชายสี่กำลังหยอกล้อน้องสาวของตน เอ่ยเสียงเบากับมารดาอยู่บนเตียง

“ลูกสี่ วันนี้เจ้าทำได้ไม่เลวทีเดียว” เฉินกุ้ยเฟยยิ้มเล็กน้อยพลางเอ่ยชม

องค์ชายสี่เพียงแค่พยักหน้า แล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านแม่ ทำไมวันนี้ท่านแม่ต้องห้ามข้าด้วย?”

เฉินกุ้ยเฟยมองลูกชายของตนทีหนึ่ง ก่อนจะส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ข้ารู้ว่าเจ้าคิดยังไง และรู้ว่าถึงแม้วันนี้เจ้าจะลุกขึ้นออกมาพูดแทนหลี่จุ่น ฝ่าบาทก็ไม่มีทางมีความคิดส่วนเกินอะไร แต่ยังไม่ใช่เวลา ตอนนี้องค์รัชทายาทกับหลี่จุ่นอยู่คนละฝั่งกันไปแล้ว หากเจ้ารีบร้อนที่จะแสดงว่าเป็นมิตร กลับกันผลที่ได้ตรงข้ามกับความคาดหวัง ด้วยเหตุนี้จะรีบร้อนไม่ได้”

องค์ชายสี่ขมวดคิ้ว ผ่านไปนานสองนานถึงพยักหน้าอย่างช้าๆ “ขอรับ ท่านแม่ ข้าทราบแล้ว”

เฉินกุ้ยเฟยหัวเราะ “แต่ว่า ต่อไปเจ้าไปมาหาสู่กับหลี่จุ่นให้มากๆ ก็ได้ ตอนนี้เขากับองค์รัชทายาทแตกคอกัน คิดว่าคงจะโหยหาคนที่เขาใกล้เขาได้โดยไม่เกรงกลัวองค์รัชทายาท”

เข้าใกล้เขาในตอนนี้ เป็นการให้ถ่านกลางหิมะ [ ให้ถ่านกลางหิมะ เปรียบว่า ให้ความช่วยเหลือในยามที่คนคับขันได้อย่างทันท่วงที]“ลูกสี่เจ้าจำคำของแม่เอาไว้ ความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบนโลกใบนี้ไม่ใช่การช่วยเหลือชีวิตคน แต่เป็นการช่วยเหลือได้ทันท่วงทีในยามที่คนคับขัน”

องค์ชายสี่มองท่านแม่ของตน อึ้งไปอยู่นานสองนาน ก่อนจะพยักหน้าอย่างหนักแล้วเอ่ยว่า “ขอรับ ท่านแม่! ลูกรู้ว่าควรต้องทำยังไง!”

“อืม! เอาละ เจ้าอย่าอยู่ที่นี่นานเลย วังหลังคนเยอะหูตาแยะ แพร่สะพัดออกไปจะไม่เป็นผลดีต่อตัวเจ้า เจ้าควรกลับไปได้แล้ว” เฉินกุ้ยเฟยพยักหน้าอย่างพอใจ ให้องค์ชายสี่ออกไปก่อน

“ขอรับ วันหน้าข้าค่อยมาเยี่ยมท่านแม่กับน้องหญิง! น้องหญิงพี่ไปแล้วนะ?”

องค์ชายสี่ลากลับไปด้วยความนอบน้อม มองน้องสาวแสนไร้เดียงสาของตน ก่อนจะยิ้มอย่างหลงใหล

องค์หญิงสิบเอียงศีรษะน้อยๆ โบกมือน้อยๆ ไปทางพี่ชายของตน ไม่เข้าใจเหตุและผลนิดหน่อย ปากร้องไห้ฮือๆ

ยามค่ำคืนมืดมิด หลังองค์ชายสี่พาบริวารของตนเดินออกมาจากตำหนักของเฉินกุ้ยเฟย เขาก็หันกลับไปมองทีหนึ่ง หลังจากนั้นก็โค้งคำนับน้อยๆ ก่อนจะหายลับไปในความมืดยามราตรี

ผ่านไปไม่กี่เค่อ

ห้องทรงพระอักษรของจักรพรรดิ์

หลี่เจิ้งกำลังเปิดอ่านฎีกา เปิดอ่านไปด้วยพลางมองหวังเหลียนที่ไม่พูดไม่จามาทั้งคืน ก่อนจะหัวเราะและเอ่ยถามว่า

“หัวหน้าขันทีหวัง ทำไมวันนี้เจ้าถึงไม่เอ่ยปากพูดเลยสักคำเล่า? นี่ไม่เหมือนเจ้าอย่างแต่ก่อนเลย”

หวังเหลียนรีบเค้นรอยยิ้มออกมา แล้วเอ่ยขึ้นว่า “กระหม่อมเห็นฝ่าบาททรงจดจ่ออยู่กับการอ่านฎีกา จึงไม่กล้ารบกวน”

“หึๆ”

หลี่เจิ้งหัวเราะราวกับเย้ยหยัน แล้วถามขึ้นว่า “รัชทายาทมีปฏิกิริยาอะไรหรือไม่?”

หวังเหลียนรีบเอ่ย “ทูลฝ่าบาท เมื่อครู่มีรายงานว่าองค์รัชทายาทเสด็จไปพบฮองเฮา อยู่ที่ตำหนักขุยหนิงสองเค่อถึงกลับมา”

“หึ บอกได้ว่าเป็นความก้าวหน้า แต่ไม่ใช่ความก้าวหน้าที่มากมายอะไร” หลี่จุ่นส่ายหน้าพลางเอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ

ในหัวของหวังเหลียนมีแต่ความฉงน แล้วเอ่ยขึ้นอีกว่า “เมื่อครู่องค์ชายสี่ก็ไปพบเฉินกุ้ยเฟยเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

นัยน์ตาของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความสงสัย น้ำเสียงฟังไม่ออกว่าชอบใจหรือโกรธ เพียงแต่พูดขึ้นชืดๆ ว่า

“ไม่ไปพบต่างหากทำให้น่าสงสัย ไปพบก็อธิบายได้ว่าเป็นเช่นนั้น”

หลี่เจิ้งส่ายหน้า แล้วเอ่ยขึ้นอย่างทอดถอนใจว่า “องค์ชายของข้าเหล่านี้ ในใจคิดอะไร คิดกลอุบายอะไร ก็ยากจะรอดพ้นต่อการควบคุมของข้า โอ๊ะ จริงสิ หากใช้คำในไซอิ๋วมาพูด ก็หนีไม่พ้นหุบเขาห้านิ้วของข้าหรอก”

เมื่อหลี่เจิ้งนึกถึงไซอิ๋วขึ้นมา ก็หัวเราะออกมาโดยพลัน ราวกับมีความสุขเป็นอย่างมาก

หวังเหลียนชำเลืองมองหลี่เจิ้งทีหนึ่ง ไม่พูดไม่จาอยู่นานสองนาน

ทว่าจู่ๆ ก็เห็นหลี่เจิ้งค่อยๆ วางพู่กันปลายแหลมในมือลง นัยน์ตาประกายจริงจังหนักแน่นและเต็มไปด้วยความคลุมเครือ ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า

“แต่ว่า เจ้าหกนี่...วันนี้คิดบัญชีข้าแล้ว ตอนนี้มาคิดๆ ดู ข้าหลงกลของเขาเข้าแล้วจริงๆ ยิ่งคิดข้าก็ยังไม่เข้าใจว่าลูกชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่”

คิดบัญชีฝ่าบาท?

นัยน์ตาของหวังเหลียนประกายความตกตะลึงขึ้นมาในทันใด เสียวสันหลังวาบ!

จิ่งอ๋องเก่งกาจขนาดนี้เชียวหรือ?