องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 224

หลี่เหวินจวินพยักหน้า ครุ่นคิดชั่วครู่ก่อนพูดว่า

“เรื่องนี้ไม่ยาก เพียงแต่ร้อยละห้าสิบน้อยเกินไปหรือไม่ ข้าเพียงรับผิดชอบการขาย หากได้ร้อยละห้าสิบเช่นกันก็...”

นางรู้สึกว่ามันมากไปหน่อย

สามารถจินตนาการได้เลยว่าในอนาคตเหล้านี้จะมีการตลาดเช่นไร เกรงว่าในระยะเวลาอันสั้นอาจผูกขาดทั้งอุตสาหกรรมเหล้าและผลกำไรจะไหลมาเทมาอย่างไม่ขาดสาย แต่หลี่จุ่นกลับยอมสละกำไรร้อยละห้าสิบจึงทำให้นางรู้สึกว่าตนได้เปรียบอย่างมาก

หลี่จุ่นส่ายหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ร้อยละห้าสิบเหมาะสมแล้ว อย่างไรก็ตามท่านพี่ก็เป็นคนในวัง บางครั้งอาจจะไม่สะดวกออกหน้าเอง กระนั้นท่านพี่สามารถมอบเหล้านี้ให้ผู้อื่นดูแลจัดการได้ เพียงแค่ทำให้ผู้คนรู้ว่าท่านเป็นคนขาย กระนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องอื่นใดอีก”

หลี่เหวินจวินได้ยินแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าช้าๆ แล้วพูดว่า

“น้องหกพูดมีเหตุผล แต่เจ้าวางใจเถอะ อย่างไรเหล้านี้ก็เป็นน้ำพักน้ำแรงของเจ้า ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน แม้จะไม่ขายอย่างเปิดเผย แต่ก็จะไม่มอบให้ผู้อื่นง่ายๆ”

หลี่เหวินจวินย่อมไม่ทำการค้าด้วยตัวเองเหมือนอย่างจ้าวเฟยเอ๋อร์และจะไม่มอบให้กับบุคคลที่สาม แต่จะให้คนของนางไปทำ

หลี่เหวินจวินมีลูกน้องฝีมือดีหลายคน แน่นอนว่ามีคนที่รู้การค้าขายอยู่ด้วย เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ดีแล้ว มอบให้ท่านพี่ข้าก็วางใจ เช่นนั้นตอนนี้เรามาคุยรายละเอียดบางอย่างกันเถอะ”

--------------------------------

จ้าวเฟยเอ๋อร์ป่วย

พระชายาเหยียนอ๋องร้อนใจดังไฟรน ส่งคนไปสำนักหมอหลวงเพื่อเชิญหมอหลวงมาตรวจอาการ แต่หมอหลวงก็ทำอะไรไม่ได้

เพราะเป็นอาการป่วยใจ

“ควรทำเช่นไรดี” พระชายาอกสั่นขวัญหายเมื่อเห็นลูกสาวไม่ยอมกินอะไร เอาแต่นอนบนเตียงและร้องไห้หลายครั้ง

เฉี่ยวเอ๋อร์สาวใช้ก็เฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้ากังวลและไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรดี

เหยียนอ๋อง จ้าวจิ่งจ้งไม่อยู่ที่จวน แต่อยู่ที่ชายแดนทางตะวันตก

สงครามระหว่างแคว้นเฟิงเฉวี่ยนและแคว้นหลางกำลังใกล้เข้ามาแล้ว แต่ราชวงศ์อู่ยังคงอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ยังไม่ตัดสินใจว่าจะส่งทหารไปร่วมกับแคว้นหลางเพื่อต่อสู้กับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือไม่

แม้ว่าทั้งสองแคว้นจะผูกมิตรเป็นพี่น้องกันแล้ว แต่ไม่ได้รวมถึงการร่วมมือทางทหาร เพียงแต่จะไม่ฉวยโอกาสก่อจลาจลในช่วงที่แคว้นหลางและแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกำลังทำสงครามกัน

อย่างไรก็ตาม แคว้นหลางก็กำลังร้องขอให้ราชวงศ์อู่ส่งทหารไปร่วมรบด้วยเพื่อร่วมกันป้องกันศัตรูทางเหนือและร่วมกันปราบปรามแคว้นเฟิงเฉวี่ยน

ด้วยเหตุนี้ ตอนนี้สถานการณ์ชายแดนทางตะวันตกจึงตึงเครียดอย่างมาก หากราชวงศ์อู่ยอมส่งทหารไป ในฐานะผู้บัญชาการของชายแดนทางตะวันตก เหยียนอ๋องจำต้องนำทัพบุกขึ้นทางเหนือเพื่อต่อต้านศัตรู

ตอนนี้ลูกสาวไม่ยอมกิน ตรอมใจจนป่วยไข้ พระชายาไม่รู้ควรทำเช่นไรดี แต่นางก็รู้ดีว่าหากแจ้งให้เหยียนอ๋องทราบในตอนนี้ ย่อมเป็นการไม่สมควร

“ฮูหยิน ให้ข้าน้อยไปเชิญท่านจิ่งอ๋องมาดีไหมเจ้าค่ะ” เฉี่ยวเอ๋อร์รวบรวมความกล้าแล้วขอร้องพระชายา

ไข้ใจจำเป็นต้องใช้ยาใจรักษา และหลี่จุ่นก็คือยาของจ้าวเฟยเอ๋อร์

ดวงตาของพระชายาแดงก่ำทันที นางรู้ดีว่าเหตุใดลูกสาวจึงกลายเป็นเช่นนี้ ตอนนี้มีเพียงหลี่จุ่นผู้เดียวที่สามารถทำให้ลูกสาวกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งได้ แต่พระชายาก็รู้สึกขัดแย้งมาก

หลี่จุ่นนั่งอยู่ในลานจวนตามลำพังหลังกินมื้อค่ำเสร็จ

อวี้เจียไปจากจวนแล้ว ดูเหมือนสงครามระหว่างแคว้นหลางกับแคว้นเฟิงเฉวี่ยนกำลังจะเริ่มขึ้น สถานการณ์ชายแดนตึงเครียดมากและแคว้นหลางกำลังพยายามขอให้ราชวงศ์อู่ส่งกองกำลังไปช่วยเหลือ อวี้เจียเป็นบุคคลสำคัญที่จะทำให้ราชวงศ์อู่ส่งกองทหารไปช่วยได้หรือไม่ นางจึงต้องวิ่งวุ่นทำงาน

“ท่านอ๋อง แม่นางเฉี่ยวเอ๋อร์จากจวนเหยียนอ๋องมาขอรับ” หยางจงพาเฉี่ยวเอ๋อร์สาวใช้คนสนิทของจ้าวเฟยเอ๋อร์วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน

เมื่อหลี่จุ่นหันหน้าไปมองก็เห็นเฉี่ยวเอ๋อร์ แล้วถามด้วยความประหลาดใจว่า

“เฉี่ยวเอ๋อร์ เจ้ามาทำอันใดที่นี่”

เฉี่ยวเอ๋อร์ติดตามจ้าวเฟยเอ๋อร์เป็นส่วนใหญ่ หลี่จุ่นจึงรู้สึกคุ้นเคยเป็นธรรมดา

“เฉี่ยวเอ๋อร์คารวะท่านอ๋อง ท่านอ๋องเจ้าค่ะ คุณหนูของข้าน้อยป่วยเจ้าค่ะ... ท่าน ท่านรีบไปดูคุณหนูเถอะเจ้าค่ะ”

ตอนเฉี่ยวเอ๋อร์มาถึง นางมีสีหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา เมื่อเห็นหลี่จุ่น นางก็เหมือนเห็นที่พึ่งสุดท้าย จู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมาทันที

“เฟยเอ๋อร์ป่วยหรือ”

หลี่จุ่นลุกยืนพรวดทันที

จ้าวเฟยเอ๋อร์ป่วยเหรอ

เป็นแบบนี้ได้ยังไง