องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 23

เมื่อได้ฟังโจทย์ข้อนี้ ทุกคนต่างตกตะลึง

คิดไปชั่วครู่ ต่างก็รู้สึกว่าไม่มีทางทำได้!

เมื่อพวกอวี้เจียสามคนจดบันทึกโจทย์ข้อนี้เสร็จ ก็รู้สึกปวดเศียรเวียนเกล้า ระดับความยากของข้อนี้ไม่ใช่น้อยๆ เลย!

หลี่เหวินจวินรีบครุ่นคิด ทว่าก็ส่ายหน้าน้อยๆ เช่นกัน

ข้อนี้ ยาก!

ชั่วครู่ชั่วยามไม่รู้เลยว่าจะแก้อย่างไร

หลี่เจิ้งเห็นสีหน้าของทุกคน ก็รู้ในทันทีว่าโจทย์ที่หลี่จุ่นออกข้อนี้นั้นไม่ง่าย สีหน้าของเขาเปี่ยมไปด้วยความปลื้มปีติขึ้นมาในทันใด

เยี่ยมเลย!

ทำให้ไอ้พวกแคว้นหลางนี่โดนซะบ้าง!

หากแก้โจทย์หาคำตอบออกมาไม่ได้ ก็ต้องถอยจากด่านสิบลี้

เยี่ยมยอดจริงๆ!

เมื่อหลี่เจิ้งคิดเช่นนี้ ก็รีบพูดเย้ยหยันว่า “ท่านผู้สันโดษ ราชวงศ์อู่ของเราแคว้นใหญ่ใจกว้าง ท่านผู้สันโดษอย่ากลั่นแกล้งจนเกินไปเลย”

แต่ความหมายโดยนัยคือกำลังเตือนหลี่จุ่นว่า เอาให้ตาย!

เอาให้ไม่มีผู้ใดแก้โจทย์ได้ยิ่งดี!

หลี่จุ่นย่อมเข้าใจความหมายอย่างลึกซึ้ง จึงพยักหน้าเบาๆ

พวกอวี้เจียสามคนเองก็ฟังความหมายโดยนัยออก พวกนางปาดเหงื่อทีหนึ่ง กัดฟันแล้วพูดต่อว่า

“ท่าน...ออกโจทย์ข้อที่สองเถิด!”

หลี่จุ่นครุ่นคิดแล้วพูดขึ้นว่า “ข้อที่สองน่ะ ข้าได้ยินมาว่าแผ่นดินของท่านมีอัจฉริยะอยู่ทั่วทุกแห่งหน เช่นนั้นต่อกลอนกันดีหรือไม่ ฟังให้ดีล่ะ กลอนท่อนแรกของข้าคือ หมอกขังตรึงบึงหลิว ขอให้พวกท่านต่อกลอนท่อนต่อไป!”

หมอกขังตรึงบึงหลิว?!

เหตุใดฟังทีแรกเหมือนจะง่าย

แต่ทว่า ลองคิดดีๆ กลอนท่อนต่อไปนี้ยากจะต่อให้ถูกต้อง!

อย่างแรก ตัวอักษรเหล่านี้มีทอง ไม้ น้ำ ไฟ ดิน ห้าธาตุเป็นส่วนประกอบ ดังนั้นกลอนที่ต่อจากนี้ก็ต้องมีตัวประกอบเหล่านี้เป็นส่วนประกอบเช่นเดียวกัน

ข้อนี้ยากสุดๆ!

เมื่อเอ่ยกลอนท่อนนี้ออกมา หลี่เหวินจวินสีหน้าเปลี่ยนคนแรก!

ตามมาด้วยขุนนางบัณฑิตขั้นสูงในราชสำนักบางส่วน ไม่นานพวกเขาก็ตระหนักได้ว่ากลอนท่อนนี้ไม่ง่ายเลย!

ท่านหญิงอวี้เจียแห่งแคว้นหลางก็เป็นผู้รู้ผู้มีความสามารถ แม้ราชวงศ์อู่กับแคว้นหลางจะใช้กันคนละภาษา แต่บทกวีเพลงกลอนกลับเหมือนกัน นางเองก็มองออกอย่างรวดเร็วว่ากลอนท่อนแรกนี้ต่อยาก!

สีหน้าของนางปั้นยากขึ้นโดยพลัน!

ตาแก่แห่งราชวงศ์อู่ผู้นี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่ เหตุใดจึงคิดคำนวณเก่งถึงเพียงนี้ มิหนำซ้ำตอนนี้ยังคิดกลอนคู่ออกมาได้อย่างเก่งกาจถึงเพียงนี้อีก!

คาดไม่ถึงเลยจริงๆ!

เห็นสีหน้าของทุกคนเปลี่ยน หลี่จุ่นภายใต้หน้ากากก็แอบหัวเราะเสียงเย็น

ล้อเล่นน่า!

หมอกขังตรึงบึงหลิว นี่เป็นกลอนคู่นิรันดร!

ต่อให้เป็นตั้งแต่จีนโบราณจนถึงอนาคตในยุคปัจจุบัน ก็ยังไม่มีกลอนท่อนต่อไปที่สมบูรณ์แบบ!

นี่ร้ายกาจแค่ไหน!

นี่เป็นกลอนคู่ที่แม้แต่เราก็ยังไม่รู้กลอนท่อนต่อไปที่สมบูรณ์แบบ เอาไปให้ทางแคว้นหลางนั่น คิดกลอนท่อนต่อไปที่ดีออกมาได้สักหน่อยก็ถือว่าพวกเขาเก่งแล้ว!

“เยี่ยม เยี่ยมจริงๆ!”

“คิดกลอนท่อนแรกออกมาได้ดีจริงๆ”

“คิดจะต่อกลอนท่อนต่อไปออกมาให้ดี คงไม่ง่ายเลย”

ในราชสำนักพลันมีคนโห่ร้องไชโยออกมา กระทั่งบางคนยังยินดีปรีดาในความทุกข์ใจของราชทูตแคว้นหลาง

โจทย์สามข้อยากของแคว้นหลางก่อนหน้านี้ ช่างทำให้คนคิดเกือบตายจริงๆ ตอนนี้ดีเลย โจทย์สองข้อที่ทางราชวงศ์อู่ออกก็ต้องใช้ความคิดมากเช่นกัน โดยเฉพาะกลอนท่อนแรกท่อนนี้ จบเห่แน่แท้แล้ว!

หลี่เจิ้งในฐานะฮ่องเต้แห่งราชวงศ์อู่ ความรู้ความสามารถย่อมไม่ธรรมดา เขาเองก็รู้ดีถึงความไม่ธรรมดาของกลอนท่อนแรกท่อนนี้ มุมปากพลันกระตุกรอยยิ้มกว้างขึ้น

พวกอวี้เจียสามคนเหงื่อตกอย่างต่อเนื่อง รู้ตัวว่าเจอคนจริงเข้าแล้ว!

ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน ด้วยแนวคิดของยุคนี้ มีดาวที่ไหนกัน ฉะนั้นคำตอบคือไม่มีเลยแม้แต่ดวงเดียว!

แน่นอน!

บททดสอบนี้คือการเล่นคำ!

ถ้าพลิกกลับมาได้ข้อนี้ง่ายที่สุด ถ้าพลิกกลับมาไม่ได้ ข้อนี้ก็จะเป็นข้อยากที่สุดท้ายข้อสอบอย่างไม่ต้องสงสัย!

ไปคิดดูสิ!

ไปพยายามคิดเข้าล่ะ!

ไปคิดด้วยความกล้าหาญซะสิ!

ในใจของหลี่จุ่นหัวเราะเริงร่า

“ข้าออกโจทย์ครบหมดแล้ว ส่วนจะจำกัดเวลาเท่าไรนั้น ก็สุดแท้แต่ฝ่าบาทจะกำหนด” หลี่จุ่นเอ่ยแล้วทำความเคารพ

“ฮ่าๆๆ ได้”

ใบหน้าของหลี่เจิ้งเต็มไปด้วยความปลื้มปีติ “ลำบากท่านผู้สันโดษแล้ว เช่นนั้น ข้าจะให้เวลาแคว้นหลางห้าวัน ไม่สิ สิบวันแล้วกัน! ราชวงศ์อู่ของเราแคว้นใหญ่ใจกว้าง จะใจแคบไม่ได้ หากภายในสิบวันแคว้นหลางยังหาคำตอบไม่ได้ เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าไร้น้ำใจล่ะ”

จนถึงตอนนี้ หลี่เจิ้งก็เผยความสามารถออกมาผ่านคำพูดเช่นกัน

ตอนนี้ราชวงศ์อู่ได้เปรียบ ย่อมไม่ต้องเกรงใจแล้ว

สีหน้าของอวี้เจียปั้นยาก ขบกรามพลางพูดขอบคุณ “ขอบพระทัยฝ่าบาท!”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” ราชทูตชายร่างกำยำที่อยู่ข้างๆ ก็กัดฟันพูดขอบคุณเช่นกัน

การมาเจริญสัมพันธ์ในครานี้เดิมเป็นเรื่องที่แน่นอน แต่ไม่นึกว่าสุดท้ายจะถูกชายแก่ลึกลับคนหนึ่งกวนเข้าให้!

พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงจริงๆ!

น่ารังเกียจยิ่งนัก!

อวี้เจียมองไปที่หลี่จุ่น สีหน้าสับสน จากนั้นจู่ๆ ก็ก้าวขึ้นมาโน้มตัวทำความเคารพอย่างหนัก “โปรดรับอวี้เจียเป็นศิษย์ด้วยเถิด!”

หลี่จุ่น “...”