องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 235

《ห้องสิน》?

นิยายเล่มใหม่?!

หวังเยียนหรันรู้สึกตะลึง จึงเอ่ยปากถามขึ้นว่า “เป็นแนวอะไร?”

หลี่จุ่นเดินหมากฝั่งตนเอง “ระเบิด” จากนั้นก็พูดว่า “แนวเดียวกันกับ《ไซอิ๋ว》เกี่ยวข้องกับภูตผีเทวดา แต่รูปแบบอาจจะแตกต่างกันเล็กน้อย”

รูปแบบต่างกัน?

แต่ก็เกี่ยวกับเรื่องเทวดาปีศาล?

หวังเยียนหรันมองดูหลี่จุ่น ด้วยสายตาแปลกประหลาด

ถ้าไม่กลัวว่าจะถูกหลี่จุ่นฆ่าทิ้ง นางอยากจะผ่ากะโหลกของหลี่จุ่นออกมาดู ว่าด้านในสมองมีลักษณะเป็นยังไง ทำไมถึงเต็มไปด้วยเรื่องราวอันแปลกประหลาดพิศดารอยู่มากมายเช่นนี้?

นางนึกยังไงก็นึกภาพไม่ออก

ไม่เข้าใจว่าในหัวสมองทำไมถึงมีเรื่องราวที่น่าสนุกตื่นเต้นเหล่านี้อยู่ได้

“ทำไมถึงไม่ส่งให้ร้านหนังสือลู่หมิงต่อล่ะ? พวกเราค่อนข้างสนิทกับร้านหนังสือลู่หมิงมากกว่า” หวังเยียนหรันถามขึ้นด้วยความสงสัย

“ถ้าหากว่าส่งหนังสือให้กับร้านหนังสือลู่หมิงต่อ ในระยะเวลาอันสั้นไม่สามารถออกหนังสือเล่มนี้ได้ ถ้าหากว่าทำได้ ข้าคิดว่าจะให้ภาคต่อของ《ไซอิ๋ว》กับ 《ห้องสิน》จัดพิมพ์ออกมาต่อเนื่องกัน” หลี่จุ่นพูดอธิบาย

“เร่งรีบขนาดนี้เชียว?”

หวังเยียนหรันสังเกตเห็นความใจร้อนของหลี่จุ่น

หลี่จุ่นพยักหน้า และไม่ได้บอกเหตุผล แต่ได้วิเคราะห์ว่า “ปีนี้ร้านหนังสือลู่หมิงแค่ทำนิยายเรื่อง《ไซอิ๋ว》ให้ดี ก็มีรายได้เพียงพอแล้ว ในเวลาอันสั้นนั้นไม่สามารถรับสองเรื่องได้ อีกอย่างถ้าส่ง《ห้องสิน》ให้กับร้านหนังสือลู่หมิง อาจจะทำให้เกิดปัญหาคอขวดกับร้านหนังสือลู่หมิงได้ ยากที่จะต่อยอดขึ้นไปได้อีก”

หวังเยียนหรันพยักหน้า คิดใคร่ครวญอยู่สักพัก

ทันใดนั้นก็นึกถึงเสิ่นอวี้หมิงขึ้นมา และร้านหนังสือจิงหง จึงเอ่ยปากพูดขึ้นว่า

“ถ้าไม่ส่งให้ร้านหนังสือลู่หมิง สามารถส่งให้กับร้านหนังสือจิงหงทำก็ได้ ร้านหนังสือจิงหงค่อนข้างใหญ่ และมีชื่อเสียงเก่าแก่ ภาคหนึ่งของ《ไซอิ๋ว》ที่อยู่ในช่วงแข่งขัน ก็สามารถขายได้หนึ่งหมื่นกว่าเล่ม ถือว่ามีศักยภาพที่ไม่เลว ”

“ข้ากินม้าของเจ้าแล้ว”

หลี่จุ่นได้เก็บม้าของหวังเยียนหรันไปแล้วหนึ่งตัว จึงยิ้มและพูดว่า “ดูเหมือนว่าเจ้าจะพัฒนาขึ้นมาไม่น้อย”

“อ้าว ม้าของข้า!”

หวังเยียนหรันเห็นม้าของตนเองโดนกินไปแล้ว จึงร้องเสียงดังขึ้นมา ทันใดนั้นก็กินทหารของหลี่จุ่นไปหนึ่งตัวอย่างโมโห จากนั้นก็มีสีหน้าที่พึงพอใจพร้อมกับพูดว่า

“แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าอย่าลืมว่า ข้าคือยอดหญิงแห่งเมืองหลวง! นี่ก็แค่เคล็ดลับการค้าขายเล็กๆน้อยๆ ข้าสามารถจัดการได้อยู่แล้ว”

หลี่จุ่นยิ้ม “ได้ ถ้าเช่นนั้นก็ส่งให้กับร้านหนังสือจิงหง หาเวลาเจรจากับเสิ่นอวี้หมิงหน่อยแล้วกัน…”

นายและบ่าวทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ ตอนมาก็ไม่ได้นั่งรถม้ามา และไม่ให้จวนอ๋องส่งกลับไปอีกด้วย ชอบเดินเท้ากลับไปมากกว่า ระหว่างทางก็ได้แวะตามสถานที่ต่างๆ

“คุณหนู ท่านยอมเป็นแบบนี้กับจิ่งอ๋องไปเรื่อยๆหรือ?” เสี่ยวจูถามขึ้นด้วยความอยากรู้

นางกังวล “อนาคต” ของตนเอง

ใบหน้าของหวังเยียนหรันแดงขึ้นมากะทันหัน ทำสัญญาณมือสั่งให้สาวใช้พูดเบาๆ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอย่างจริงจังว่า

“เจ้ารู้สึกว่าแบบนี้ไม่ดีหรือ? อย่างน้อย เขาก็ชอบร่วมมือทำการค้าขายกับข้า และสนใจความรู้สึกของข้า ทำในสิ่งที่เขามอบหมายไว้ให้ดี ข้าก็พึงพอใจมากแล้ว ส่วนเรื่องอย่างอื่น ข้าเชื่อว่าอนาคตเขาจะมีคำตอบที่ดีให้กับข้าเอง ส่วนตอนนี้ แค่รออยู่เฉยๆก็พอ ”

“ฮะ…ถ้าอนาคตไม่ได้สถานะตำแหน่งอะไรเลยจะทำอย่างไร? เสี่ยวจูทำตาโต มองหน้านายบ้านตนอย่างไม่น่าเชื่อ”

ชีวิตการเป็นบ่าวรับใช้ของตนเองช่างน่าเวทนาเหลือเกิน?

“ฮึ! ตอนนี้เจ้าจะไปคิดเรื่องพวกนี้ทำไม! นังหนูคนนี้ อายุยังน้อยกว่าข้าอีกก็คิดเรื่องผู้ชายแล้วหรือ?!”

หวังเยียนหรันดึงหูของเสี่ยวจูเอาไว้

“โอ๊ย คุณหนู เจ็บๆๆ ข้าไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าอีกต่อไปแล้ว ปล่อยมือเถอะ…”

“เจ้าพูดอีกทีสิ!”

นายและบ่าวทั้งสองทะเลาะกันจนเดินไปถึงจวนอ๋อง จากนั้นก็ไม่กังวลเรื่องอะไรอีก