องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 237

“ยอดหญิงหวัง ที่ท่านพูดเป็นความจริงหรือ!”

เสิ่นอวี้หมิงกระชากเสียงสูงฉับพลัน ลุกขึ้นยืนพรวด!

ยอมมอบนิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหรินให้ร้านหนังสือจิงหง นี่มันน่าเหลือเชื่อไปเลย!

เสิ่นอวี้หมิงแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ การมาวิงวอนขอความร่วมมือกับหวังเยียนหรันในครั้งนี้ หวังเยียนหรันจะมอบความประหลาดใจอย่างใหญ่หลวงให้กับเขา

นี่คือนิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหรินเชียวนะ!

ในเมืองหลวงแห่งนี้ แค่พูดถึงไซอิ๋ว ใครบ้างไม่รู้จักหลู่ซู่เหริน ชื่อเสียงของหลู่ซู่เหรินเรียกได้ว่าดังกระฉ่อน

เห็นว่าขุนนางใหญ่บางคนในราชสำนักยังอยากพบหลู่ซู่เหรินผู้นี้เลย อยากรู้ว่าเป็นคนอย่างไรกันแน่ ถึงเขียนนิยายที่อัศจรรย์พันลึกเช่นนี้ออกมาได้

และชื่อหลู่ซู่เหรินนี้ก็คือตัวแทนความสูงสุดในวงการนิยาย

แค่มีชื่อนี้การันตี เกรงว่าข้ามคืนเดียว ร้านหนังสือจิงหงจะสามารถเลื่องชื่อในเมืองหลวงอีกครั้ง!

หวังเยียนหรันเห็นเสิ่นอวี้หมิงมีปฏิกิริยาตื่นเต้นอย่างนี้ รู้สึกพอใจมากทันที พยักหน้ายิ้มพูด

“ไม่ล้อเล่นอยู่แล้ว ที่ข้าพูดล้วนเป็นความจริง”

พอเสิ่นอวี้หมิงได้ฟังไม่พูดพร่ำทำเพลง ประสานมือพูดทันที “ยอดหญิงหวัง ข้าผู้แซ่เสิ่นไม่รู้ว่าจะขอบคุณท่านอย่างไรดีแล้ว! ท่านคือผู้มีพระคุณช่วยชีวิตของร้านหนังสือจิงหงโดยแท้!”

พอหวังฮูหยินที่อยู่ด้านข้างได้ยินพาลอ้าปากตาค้าง นางรู้ว่านิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหรินหมายถึงอะไร แต่คิดไม่ถึงว่าเสิ่นอวี้หมิงจะตอบสนองมากขนาดนี้

ยังพูดไปถึงช่วยชีวิตอีกแน่ะ เกินไปแล้ว

แต่นี่ก็คือพ่อค้า

“เถ้าแก่เสิ่นเกรงใจแล้ว”

หวังเยียนหรันยิ้มพูด “ในเมื่อเถ้าแก่เสิ่นเห็นด้วยที่จะร่วมมือทำการค้าครั้งนี้กับข้า เช่นนั้นก็หารือกันเรื่องส่วนแบ่งเถอะ”

หวังเยียนหรันหน้านิ่งมาก มองความนัยไม่ออก น่าเกรงขามมาก

แต่ในใจนางมากน้อยยังหวั่นใจอยู่บ้าง กระวนกระวายนิด ๆ เพราะครั้งล่าสุด ตอนท้ายเสิ่นอวี้หมิงให้มากสุดที่สี่ต่อหก

แต่ตอนนี้ที่หลี่จุ่นและนางต้องการคือสามต่อเจ็ดหรือสองต่อแปด ยอมให้ได้มากสุดก็คือสามต่อเจ็ด พวกเขาต้องการเจ็ด!

ถ้าเสิ่นอวี้หมิงแบ่งให้ตามนี้ไม่ได้ เช่นนั้นความร่วมนี้ก็เป็นอันต้องล้มเลิก และผลลัพธ์นี้ทำให้หวังเยียนหรันต้องไปหาร้านอื่น หรือไม่ก็กัดฟันลงนามในความร่วมมือด้วยส่วนแบ่งสี่ต่อหกอันน่าอัปยศนี้

“สองแปด!”

เสิ่นอวี้หมิงโพล่งปากออกมา

หวังเยียนหรันกำลังจะพูด เสิ่นอวี้หมิงกัดฟันโพล่งปากให้ส่วนแบ่งดีเลิศแบบนี้ออกมาแล้ว!

สองแปดหรือ!

หวังฮูหยินสะดุ้ง

ชั่วขณะ หวังเยียนหรันยังไม่กล้าเชื่อ สงบจิตใจไม่ได้เลย

คิดไม่ถึงจริง ๆ เสิ่นอวี้หมิงจะยอมมอบส่วนแบ่งสูงขนาดนี้

แต่พอคิดดูดี ๆ การที่เสิ่นอวี้หมิงให้ส่วนแบ่งแบบนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดา สมเหตุสมผลเหมือนกัน

เพราะไซอิ๋วทำกำไรมหาศาลจริง ๆ

และชื่อเสียงหลู่ซู่เหรินก็ดังมากด้วย

ไซอิ๋วเรื่องเดียวทำให้หลู่ซู่เหรินไปถึงจุดสูงสุดของวงการนิยาย น่ากลัวว่าใช้ชื่อหลู่ซู่เหรินโฆษณาออกไป จะต้องมีคนมากมายมาสั่งจองแน่

ถึงในใจหวังเยียนหรันจะตื่นเต้นมาก แต่สีหน้ากลับเรียบเฉย มองดูอะไรไม่ออก จงใจนิ่งเงียบครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มพูดช้า ๆ ว่า

“ได้ ในเมื่อเถ้าแก่เสิ่นใจกว้างเช่นนี้ ถ้าข้ายังนิ่งเฉยต่อไปก็คือไม่สมควรแล้ว”

เสิ่นอวี้หมิงพูดด้วยความตื่นเต้น “ขอบคุณยอดหญิงหวังมาก! ข้าจะไม่ทำให้ยอดหญิงหวังผิดหวังแน่นอน!”

หวังเยียนหรันยิ้ม มุมปากยกขึ้นน้อย ๆ แต่ในใจพึงพอใจมาก

เสิ่นอวี้หมิงยกภูเขาออกจากอกเหมือนกัน

เรียบร้อย!

ร้านหนังสือจิงหงจะเข้าสู่ความรุ่งโรจน์แล้ว ถ้าผู้ดูแลสวีรู้จะต้องดีใจมากแน่ วันนี้ก่อนออกบ้านเขาดูปฏิทินโหราศาสตร์มา เหมาะเจรจาการค้า คนโบราณว่าไว้ไม่ผิดจริง ๆ!