องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 253

วันที่สอง

เหมาะแก่การเซ่นไหว้ ขอพร เปิดกิจการ แลกเปลี่ยน

วันดี!

หลี่จุ่นไปถึงหอสุราหลงไถที่ถนนทางใต้พร้อมหยางจงแต่เช้า แต่มองจากชั้นบน ไม่ได้เผยตัว

ด้านหน้าร้านสุรามีคนอออยู่ไม่น้อยแล้ว บ้างมาดูความคึกคัก บ้างอยากลองชิมสุราใหม่ จัดว่ามีมากทีเดียว

แน่นอนว่ายังมีคนไปที่ร้านเต้าหู้เลย เพราะวันนี้ร้านเต้าหู้ก็เริ่มขายสุราหลงไถเหมือนกัน

หลี่เหวินจวินมาด้วย ถึงวันนี้จะไม่ใช่วันหยุด แต่ก็ขอลางานมาโดยเฉพาะ นั่งดูจากชั้นบนร่วมกับหลี่จุ่น

“น้องหก เจ้าตื่นเต้นบ้างหรือเปล่า” หลี่เหวินจวินดูเหมือนตื่นเต้นเล็กน้อย ริมฝีปากอ่อนนุ่มถามไถ่

หลี่จุ่นหัวเราะตอบ “ก็ต้องมีบ้างนิดหน่อยนั่นแหละ ถึงข้าจะมั่นใจกับสุรานี้มาก แต่ก็กลัวเกิดเหตุสุดวิสัยเหมือนกัน”

หลี่เหวินจวินก็หัวเราะด้วย “รอถึงยามซื่อก็รู้แล้ว”

หลี่จุ่นพยักหน้า

เวลานี้ ตรงหน้าประตูร้านสุราเริ่มมีคนวิจารณ์แล้ว

“เห็นว่าจะเปิดขายยามซื่อ ไม่รู้ว่ารสชาติเหล้าจะเป็นอย่างไรนะ หวังว่าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง”

“เช่นนั้นเจ้าได้ผิดหวังแน่แล้ว เหล้าใหม่นี่ สิบมีเก้าล้วนเป็นน้ำล้างถ้วย ยังมีอีกหนึ่งที่เอาน้ำเปล่ามาหลอก”

“...”

“เห็นว่าเป็นร้านที่จวนองค์หญิงผิงอันเปิด องค์หญิงผิงอันเป็นคนฉลาดอันดับหนึ่งในหล้าเชียวนะ เหล้าของนางจะแย่ได้อย่างไร”

“องค์หญิงผิงอัน ใครหรือ?

“ก็องค์หญิงใหญ่อย่างไรเล่า! เมื่อต้นเดือนแต่งตั้งเป็นองค์หญิงผิงอันแล้ว ติดประกาศบอกทั่วแผ่นดิน!”

“อย่างนี้นี่เอง อย่างนั้นเหล้านี้ก็พอมีหวังแล้วละ!”

“ข้าว่าต้องสู้สลักดอกไม้ไม่ได้แน่ อย่างไรก็เป็นสลักดอกไม้ที่อร่อย”

“มาก็มาแล้ว ชิมดูก่อนเถอะ”

เวลาผ่านเลยไปทีละน้อย คนสัญจรหยุดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง มาแล้วก็ไป ไปแล้วก็มาอีก มีคนชุมนุมอยู่ไม่น้อย

“โอ้โฮ! ทุกคน สุดยอดเลย เหล้านี้มันอร่อย!”

จู่ ๆ ก็มีคนวิ่งมาจากทางม้าพลางโหวกเหวก

เสียงดึงดูดกลุ่มคนที่อยู่หน้าร้านสุราทันที หันหน้าไปอย่างพร้อมเพรียงโดยมิได้นัดหมาย

“ข้าจะบอกให้นะ เมื่อกี้ข้าดื่มจากร้านเต้าหู้ข้าง ๆ มาแล้ว! เหล้านี้สุดยอดไปเลย!” ชายกำยำผู้นั้นหน้าแดงก่ำ เมานิด ๆ

“สุดยอดขนาดไหนหรือ”

“นั่นสิ รสชาติมันอร่อยอย่างไร”

“เทียบกับสลักดอกไม้แล้วเป็นอย่างไรบ้าง!”

“...”

คนจำนวนมากต่างแย่งกันพูด มุงล้อมเข้ามา

ชายกำยำผู้นั้นหัวเราะพูดเสียดสี “ฮ่า ๆ ๆ ข้าจะบอกให้นะ สลักดอกไม้นั่น เทียบกันแล้วก็คือน้ำเปล่า ดื่มได้ไม่นาน ข้าได้รู้สักที รู้ว่าอะไรถึงจะเป็นเหล้าดี!”

ทว่า...

พอทุกคนได้ยินก็ส่ายหน้าแค่นเสียงพลัน

“เฮอะ ขี้โม้ละสิ ยังจะน้ำเปล่าอีก!”

“ขี้โม้!”

“เจ้าคนขี้โม้ ดื่มสลักดอกไม้ขึ้นหัวแล้วเลยมาหาเรื่องสินะ!”

“เหล่าจง สั่งการทันที เปิดร้านก่อนเวลา แล้วให้ทุกคนไปคุมเชิงที่หน้าร้านด้วย อย่าให้ลูกค้ากรูเข้ามาแย่งกันเล่า”

“ขอรับ องค์หญิง!”

ผู้ดูแลจงที่รับผิดชอบดูแลร้านวิ่งไปทันที

ดังคาด!

สั่งการไปไม่นาน จู่ ๆ หน้าร้านก็มีคนวิ่งมามากมาย จะกรูเข้าหอสุราหลงไถ

ที่มากไปกว่านั้นคือมาจากถนนไกล ๆ

“ข้าจะซื้อ!”

“ข้าจะซื้อหลงไถสิบทะนาน!”

“ผู้ดูแล เอาให้ข้าสองไห!”

“คนขาย เอาให้ข้าสี่ไหเดี๋ยวนี้เลย!”

“...”

แค่ชั่วเดี๋ยวเดียว หน้าร้านสุราก็ชุลมุนวุ่นวาย คนมากมายแย่งกันซื้อสุรา เสียงเซ็งแซ่ดังระงม

พอหลี่จุ่นเห็นภาพนี้แล้วก็ยิ้มพูด “ร้านเต้าหู้เฟยเอ๋อร์สร้างผลงานใหญ่แล้ว”

หลี่เหวินจวินบีบมือแน่น น้ำเสียงใจลอยเล็กน้อย “นั่น นั่นสิ นี่เป็นลูกค้าของร้านเต้าหู้ทั้งนั้นเลย”

สุราหลงไถจะดีหรือไม่ ชิมดูก็รู้ แค่ได้ดื่มในร้านเต้าหู้หนเดียว คนที่เคยดื่มก็รู้กันแล้วว่ามีรสชาติอย่างไร!

ดังนั้นต้องวิ่งโร่มาแย่งซื้ออยู่แล้ว!

เหล้านี่สุดยอดไปเลย!

นี่สิถึงจะเป็นเหล้า!