องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 262

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ เจียงเยว่ฉานก็อยากไปหยิบต้นฉบับห้องสินแล้วไปจากจวนจิ่งอ๋องและกลับเรือนของตัวเองซะอย่างอดรนทนไม่ไหวนิด ๆ

ชิงหลิงในชุดสีครามและมวยผมยาวกำลังให้อาหารปลาในสระตรงลานบ้านอยู่ วันนี้เห็นคุณหนูบ้านตนกลับมาช้าเล็กน้อย จึงถามว่า

“คุณหนู ทำไมวันนี้ท่านถึงกลับมาช้าล่ะเจ้าคะ”

เจียงเยว่ฉานตอบ “ท่านอ๋องตื่นสายน่ะ ก็เลยกินข้าวเช้าช้า”

ไม่ปกปิดจุดประสงค์ของตัวเองสักนิด

ชิงหลิงอึ้ง สังเกตเห็นต้นฉบับในมือของเจียงเยว่ฉาน ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจทันที “คุณหนู ท่านอ่านไซอิ๋วจบแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ ทำไมยังเอามาอีกล่ะ”

นางนึกว่านั่นคือต้นฉบับไซอิ๋ว

เจียงเยว่ฉานมองนางแวบหนึ่งก่อนจะตอบเรียบ ๆ “นี่เป็นนิยายเรื่องใหม่ที่เขาเขียนต่างหาก ข้าก็เลยเอากลับมาอ่านน่ะ”

“หา นิยายเรื่องใหม่หรือ!”

ชิงหลิงสะดุ้งทันที แล้วพูดว่า “คุณหนู ๆ ข้าก็อยากอ่านเหมือนกันเจ้าค่ะ!”

“ต้องให้ข้าอ่านจบก่อน”

เจียงเยว่ฉานพูดพลางถือต้นฉบับเดินเข้าห้อง ทิ้งชิงหลิงทำหน้าผิดหวังอยู่ในลานบ้านทันที หมดอารมณ์ให้อาหารปลาฉับพลัน

ในห้อง เจียงเยว่ฉานเริ่มอ่านต้นฉบับ

“ห้องสิน อืม ฟังดูเหมือนจะเกี่ยวข้องกับเทพมารปีศาจเหมือนกัน” เจียงเยว่ฉานพึมพำ

พลิกเปิดช้า ๆ สีหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสนใจมากขึ้นทุกที!

“นี่คือราชวงศ์ก่อนหรือ”

“เอ๊ะ พ่อฮ่องเต้ปฐมบรรพบุรุษหลี่เฟิ่ง”

“น่าสนใจ!”

“ไม่ถูก ราชวงศ์ก่อนมีคนชื่อว่าซูต๋าจีด้วยหรือ”

“ถูกปีศาจจิ้งจอกสิงร่าง...”

“นิยายเรื่องนี้น่าสนใจจริง ๆ”

“หนี่ว์วาคือตัวละครในเทพนิยาย ที่แท้ที่ราชวงศ์ก่อนล่มสลายเป็นเพราะทำให้เจ้าแม่หนี่ว์วาพิโรธ...ไม่ใช่ ๆ นี่เป็นแค่นิยาย ไม่ใช่ประวัติศาสตร์จริงสักหน่อย”

“ฮ่องเต้ราชวงศ์ก่อนเป็นทรราชเลอะเลือนจริง ๆ มิน่าราชวงศ์ก่อนถึงล่มสลาย!”

หลี่จุ่นเพิ่งเขียนสองตอน กำลังเขียนถึงช่วงประมาณ ‘อวิ๋นจงจื่อได้กระบี่กำจัดมาร’ เจียงเยว่ฉานอ่านเร็ว ย่อมอ่านด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่ที่สุด อารมณ์ค้าง

เนื่องจากมีไซอิ๋วเป็นพื้นฐาน ดังนั้นจึงสนใจเรื่องภูตผีปีศาจมากกว่าเดิม อีกทั้งภูมิหลังนิยายเรื่องนี้ไม่ไกลมาก เกิดขึ้นในยุคก่อนหน้านี้เอง ยุคเปิดศักราชราชวงศ์อู่ ดังนั้นจึงมีความรู้สึกร่วมมาก

เจียงเยว่ฉานรู้สึกว่าจะสนุกกว่าไซอิ๋วบางส่วน

จิ่งอ๋องผู้นี้เป็นคนน่าสนใจคนหนึ่งจริง ๆ

นางคิด

พริบตาเดียวขายไปสามหมื่นกว่าไหแล้ว อย่างนั้นที่เก็บไว้ก็โล่งเลยสิ

เขายังนึกว่าที่เก็บไว้จะขายได้หลายวันเสียอีก!

หลี่เหวินจวินพยักหน้าพูด “ข้าให้เหล่าจงทำสถิติแล้ว เมื่อวานเรามีเงินบัญชีห้าพันสี่ร้อยยี่สิบกว่าตำลึง บวกกับที่ร้านเต้าหู้เจ็ดสิบแปดตำลึง เมื่อวานพวกเราถือว่ามีรายได้งามทีเดียว! แต่ตอนนี้เหลือสุราไม่มากแล้ว ไหเล็กเหลือหมื่นกว่าไห แต่ไหใหญ่กับไหกลางเหลือแค่สี่พันกว่าไหเอง”

ทางร้านเต้าหู้เป็นร้านเราเอง เจ็ดแปดสิบตำลึงถือว่าน้อยแล้ว ไม่พอให้พิจารณา

หลี่จุ่นพยักหน้าเอ่ย “ไม่ต้องกังวลเรื่องสินค้าคงคลัง พรุ่งนี้จะมีสุราทยอยออกมาอีก น่าจะขายต่อได้”

และถึงจะขายต่อไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ถึงอย่างไรของน้อยจึงแพง แถมสุรายังเป็นของที่หมดในคราวเดียว ดื่มหมดก็ไม่มีแล้ว ความต้องการจะไม่ลด ดังนั้นเขาถือโอกาสขึ้นราคาได้พอดี!

เพราะนี่คือสุราดี!

จะขายเท่าสลักดอกไม้ได้อย่างไร

ทางที่ดีคือแพงว่าสักสองสามเฉียน!

เขาคิดว่าทุกคนน่าจะยอมรับได้ เพราะมันดีว่าสลักดอกไม้เป็นโยชน์!

หลี่เหวินจวินพยักหน้าพูด “อืม น่าจะไม่เป็นปัญหา เมื่อวานทุกคนนึกว่าสุรานี้มีน้อยก็เลยมาแย่งกันซื้อ วันนี้ขามา ข้าไปดูมาแวบหนึ่ง คนไม่เยอะเท่าเมื่อวานแล้ว”

หลี่จุ่นกลับคิด ที่คนน้อยลงไม่ใช่เพราะเมื่อวานคนซื้อเยอะหรอก แต่เพราะเมื่อวานมีคนเมาหมดสติไปเยอะมากกว่า วันนี้ยังไม่ตื่น คนก็เลยน้อย

แน่นอน นี่เป็นความคิดแย่ ๆ

แต่แล้วจู่ ๆ หลี่จุ่นก็ถาม “พี่หญิง ทางตระกูลโจวมีความเคลื่อนไหวหรือไม่”