องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 274

อวี่เหวินจิ้งนิ่งสงบ พยักหน้าชืดๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“กระหม่อมคิดว่าในเมื่อจิ่งอ๋องเป็นอัจฉริยะด้านโคลงกลอน ยากจะพานพบขนาดนี้ เช่นนั้นคิดดูแล้วในด้านเดินทัพทำสงคราม ก็ย่อมมีความคิดเห็นเป็นเอกลักษณ์ ฉะนั้นกระหม่อมจึงกล้าเสนอจิ่งอ๋อง!”

นี่...

ตรรกะนี้มันออกจะดูฝืนๆ ไปหน่อยนะ

วันนี้อวี่เหวินจิ้งผู้นี้ไม่ได้ดื่มมาเยอะจริงๆ ใช่ไหม?

หวังโส่วหนิงขมวดคิ้วในทันใด ขุนนางในราชสำนักคนอื่นๆ เองก็ฟังจนฉงน ประพันธ์กลอนได้ดีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับทำสงครามเก่ง?

หลี่เหวินจวินรีบเอ่ยขึ้นว่า “ไท่ซือ ตามที่ท่านว่ามา ข้าเองก็พอมีความสามารถอยู่บ้าง เช่นนั้นเมื่อเทียบกับจิ่งอ๋องแล้วเหมาะกับการรับหน้าที่อันใหญ่หลวง นำทัพขึ้นเหนือมากกว่าใช่หรือไม่? อัจฉริยะด้านโคลงกลอนไม่เกี่ยวกับการเดินทัพทำสงครามกระมัง?”

วันนี้อวี่เหวินจิ้งเป็นบ้าอะไร?

ทำไมถึงจู่ ๆ ก็เสนอน้องหกขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล?

“นั่นน่ะสิ เหมือนจะไม่เกี่ยวอะไรกันเลย”

“ใช่แล้ว นี่มันพูดมั่วซั่วนี่?”

“ขาเดาว่าเช้านี้ไท่ซือคงจะดื่มมาสองไห...”

“เกรงว่าคงมีครึ่งจิน พูดขึ้นไร้เหตุผลสิ้นดี”

“มีเหตุผล”

ขุนนางในราชสำนักกระซิบกระซาบกันขึ้นมา

แต่ทว่า!

อวี่เหวินจิ้งยังคงมีสีหน้าแน่วแน่ เพียงแค่มองหลี่เหวินจวินทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นชืดๆ ว่า

“องค์หญิงพูดผิดแล้ว องค์หญิงเป็นสตรี สตรีนำทัพทำสงคราม ไม่สะดวกเป็นอย่างมาก ด้วยเหตุนี้จิ่งอ๋องจึงเหมาะกว่าพระองค์”

“ไท่ซือ ท่าน...” หลี่เหวินจวินขมวดคิ้ว ทว่ากลับพูดอะไรไม่ออกอีกเลย

หลี่เจิ้งที่อยู่บนบัลลังก์มังกรมองอวี่เหวินจิ้งอย่างลึกซึ้งทีหนึ่ง หลังจากนั้นไม่นึกเลยว่าจะพยักหน้าช้าๆ ก่อนจะเอ่ยว่า

“เอาละ ความเห็นของไท่ซือข้าจะพิจารณาดู”

“เสด็จพ่อ นี่...”

หลี่เหวินจวินร้อนใจ รีบเอ่ยปากอยากจะให้หลี่เจิ้งปัดความคิดนี้ทิ้งไป ทว่าหลี่เจิ้งกลับโบกมือให้นางเงียบไป

จากนั้นหลี่เจิ้งก็มองไปที่เหล่าขุนนางแล้วเอ่ยว่า “เรื่องนี้หารือกันเพียงเท่านี้ก่อน พรุ่งนี้อัครมหาเสนาบดีจี้ที่ไปทัศนาจรจะกลับมาแล้ว ถึงเวลานั้นข้าจะหารือกับอัครมหาเสนาบดีจี้ให้ดีอีกครั้ง”

เมื่อทุกคนได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันใด!

จี้จงชิงจะกลับมาแล้ว?

ทว่าวันนี้อวี่เหวินจิ้งกลับลากน้องหกออกมาอย่างไร้สาเหตุ เรื่องนี้ค่อนข้างแตะเส้นต่ำสุดของหลี่เหวินจวินอยู่เล็กน้อย

อวี่เหวินจิ้งมองหลี่เหวินจวินทีหนึ่ง เห็นสีหน้าของนางไม่สบอารมณ์ จึงยิ้มพลางเอ่ยว่า

“องค์หญิงมิต้องเป็นกังวลไป สำหรับจิ่งอ๋องแล้ว นี่ก็ถือว่าเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง อีกอย่างไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของกระหม่อม ต้องรอให้อัครมหาเสนาบดีจี้กลับมาก่อนถึงจะได้ข้อสรุป”

น้ำเสียงของหลี่เหวินจวินค่อนข้างเย็นยะเยือก เอ่ยขึ้นว่า “ไท่ซือ หากน้องหกถูกส่งไปชายแดนทางตอนเหนืออย่างไร้สาเหตุ ข้าไม่ยอมวางมือแน่!”

แม้เสด็จพ่อจะไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางให้น้องหกเป็นผู้บัญชาการขึ้นเหนือไปป้องกันศัตรูจริงๆ แต่ยากจะรับรองได้ว่าจะไม่ยัดน้องหกเข้าไปในกองทหารขึ้นเหนือ แล้วให้เขาตายที่ชายแดนทางตอนเหนือ!

ถึงอย่างไรเสด็จพ่อก็คอยหาโอกาสอยู่ตลอด!

อวี่เหวินจิ้งเห็นหลี่เหวินจวินจากไปด้วยสีหน้าปั้นยาก เพียงแค่ยิ้ม ทว่าไม่ได้โกรธอะไร จากไปอย่างช้าๆ

หลี่จุ่นไม่รู้อยู่แล้วว่าตัวเองถูกเสนอให้รวบรวมกองทหารอย่างไร้สาเหตุในการประชุมขุนนาง เขาเพิ่งซ้อมการต่อสู้กับเจียงเยว่ฉานเสร็จ กำลังอาบน้ำอย่างสดชื่น จากนั้นก็กินข้าวเช้ากับเจียงเยว่ฉานในจวน

เจียงเยว่ฉานเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋องเขียนหนังสือนิยายเสร็จหรือยังเจ้าคะ?”

หลี่จุ่นพยักหน้า แล้วเอ่ยว่า “เล่มแรกเขียนเสร็จแล้ว รอร้านหนังสือลู่หมิงเปิดขายไซอิ๋วพรุ่งนี้ ก็เป็นวันที่ข้าต้องส่งต้นฉบับด้วย”

ใช่แล้ว ไซอิ๋วสองเล่มหลังจะเปิดขายในวันพรุ่งนี้แล้ว!

นัยน์ตาของเจียงเยว่ฉานราวกับจะมีรอยยิ้มกระโดดออกมา นางรีบเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าอยากอ่าน”