องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 279

ไม่รู้ยามใดแล้ว หลี่จุ่นตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองอยู่บนเตียง เขารีบหันหน้าไปมอง ไม่เห็นเฉาวานวาน จากนั้นก็มองเสื้อผ้าของตัวเอง พบว่ายังใส่อยู่ครบ

เกิดอะไรขึ้น?

หลี่จุ่นลุกขึ้น รู้สึกปวดคอเล็กน้อย ราวกับถูกคนบีบมาอย่างแรง ดูออกว่านี่คือห้องนอนของเฉาวานวาน

แต่ว่าเฉาวานวานล่ะ?

ทำไมถึงไม่พาครั้งแรกของเขาไปนะ...ไม่ใช่สิ เกิดอะไรขึ้นกับตนกันแน่?

หลี่จุ่นฉงน เปิดประตูแล้วเดินออกไป สาวใช้ของเฉาวานวานที่ยืนอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นฟื้นแล้ว จึงรีบถามขึ้นว่า

“คุณชาย ท่านตื่นแล้วหรือ? พี่วานวานสั่งให้ข้าบอกคุณชายว่า นางมีเรื่องต้องออกไปข้างนอกสองวัน หวังว่าครั้งหน้าจะได้พบกันอีก”

“หา? แล้วข้าเป็นอะไรไป?” หลี่จุ่นอึ้ง

สาวใช้มองเขาทีหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นพร้อมทำสายตาแปลกพิลึก “พี่วานวานบอกว่าท่านผล็อยหลับไป...”

ไม่นึกเลยว่าขนาดเห็นพี่วานวานที่งดงามปานนั้นแล้ว ยังจะหลับได้ ไม่รู้เลยจริงๆ ว่าคุณชายท่านนี้เป็นอะไรไป...

ไม่รู้ว่าเพราะไม่ไหวหรือเปล่า ก็เลยแกล้งหลับ

ตอนที่พี่วานวานออกไปราวกับเดือดดาลเป็นอย่างมาก เดาว่าเป็นเพราะสาเหตุที่เขาหลับไปกระมัง

“เอาละ...”

หลี่จุ่นเอ่ยอย่างจนใจ

เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าในช่วงเวลาสำคัญจู่ ๆ ตัวเองผล็อยหลับไปได้อย่างไร คิดว่าเฉาวานวานคงโกรธมากสินะ

ถึงอย่างไรบรรยากาศก็ชัดเจนถึงขั้นนั้นแล้ว เหลือเพียงเจอกันอย่างซื่อสัตย์ สุดท้ายไม่นึกว่าตนจะอ่อนปวกเปียกไป

นี่จะหาเหตุผลที่ไหนมาอ้าง?

เพียงแต่ทำไมจู่ๆ เขาถึงผล็อยหลับไปล่ะ?

“ข้าหลับไปนานเท่าไร?” หลี่จุ่นถามขึ้น

เขารู้สึกว่าท้องฟ้าราวกับใกล้มืดแล้ว

“คุณชายหลับไปสองชั่วยามแล้ว”

เยี่ยมไปเลย!

นานขนาดนี้เชียวหรือ?

ดูท่าคงเป็นเพราะช่วงนี้เขาอดหลับอดนอนเขียนหนังสือ นอนไม่เต็มอิ่ม

หลี่จุ่นออกจากห้องของเฉาวานวาน กำลังลงมาชั้นล่างก็เห็นหยางจงนั่งดื่มเหล้าขวดน้อยอยู่ด้านล่าง เมื่อเห็นตนลงมา ก็รีบเดินมาหาด้วยความดีอกดีใจ เขาเอ่ยขึ้นว่า

“ท่านอ๋อง ท่านเสร็จเรื่องแล้วหรือ?”

“ใช่แล้ว เสร็จเรื่องแล้ว” หลี่จุ่นเอ่ย

“เยี่ยมเลยขอรับ ท่านอ๋อง ตอนนี้เราจะกลับกันแล้วใช่ไหมขอรับ?” หยางจงดีใจเป็นอย่างมาก

ครั้งนี้ท่านอ๋องไปถึงสองชั่วยาม ฝีมือไม่ธรรมดาเลย เกรงว่าแม่นางคงลุกจากเตียงไม่ได้ไปสองวันแน่!

คืนนี้ต้องสั่งให้ห้องเครื่องบำรุงให้ท่านอ๋องแล้ว โชคดีที่ยังไม่ได้ใช้ยาบำรุงชั้นดีที่ตนไปขอมาจากสำนักหมอหลวง คืนนี้ให้ท่านอ๋องลองดู

ในใจหยางจงหมายมั่นปั้นมือ

สองนายบ่าวกำลังจะออกไป ทางเดินข้างๆ ก็มีคนเดินเป๋มาชนรับหน้า มาชนหลี่จุ่นเลย

หลี่จุ่นตาเร็วมือเร็ว เขาเดินหลีกออกไปเลย

ตุบ!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อีกฝ่ายก็อึ้งไปในทันใด หลังมองหลี่จุ่นดีๆ แล้ว ก็ต้องตกใจ!

มารดามันเถอะ ทำไมถึงเป็นเขาไปได้?!

ถูกต้อง คนที่ล้มหกคะเมนไปกับพื้นก็คือเย่เฟย!

ลูกชายของเย่หงผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์!

หลี่จุ่นเห็นใบหน้าที่อึ้งทึ่งไปในทันใดของเย่เฟย ก็หัวเราะเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า “คุณชายเย่ช่างองอาจจริงๆ นะ ถ้าไม่รู้ยังนึกว่าลุงของคุณชายเย่ก็แซ่หลี่เสียอีก”

สีหน้าของเย่เฟยซีดเป็นสีตับหมูขึ้นมาโดยพลัน!

เขาไม่รู้จักหลี่จุ่น แม้วันนี้หลี่จุ่นจะมีชื่อเสียงกระฉ่อนไปทั่วเมืองหลวง ถูกคนมากมายเรียกว่า ‘ราชากวี’ และมีราษฎรมากมายรู้ว่าหลี่จุ่นไม่ใช่คนไม่เอาถ่าน มิหนำซ้ำยังได้รับการแต่งตั้งเป็นจิ่งอ๋อง แต่เย่เฟยก็ยังไม่รู้จักหลี่จุ่น

ทว่าไม่รู้จักก็ไม่สำคัญ เขาเพียงแค่รู้ว่าไม่ดีที่จะยั่วโมโหหลี่จุ่นก็พอแล้ว!

ครั้งก่อนตอนที่ทั้งสองคนเกือบจะมีเรื่องกันที่หอชุนฮวาแบบนี้ เย่เฟยก็รู้แล้วว่าหลี่จุ่นไม่ธรรมดา ตนเองยั่วยุไม่ไหว ฉะนั้นจึงคิดว่าหากเจอกันครั้งหน้าต้องหลีกให้ห่าง ไม่นึกว่าวันนี้จะได้พบกัน มิหนำซ้ำตนยังเป็นฝ่ายเข้ามาชนอีกด้วย!

ศัตรูหรือคนที่ไม่อยากเห็นหน้ามักจะพบกันง่ายๆ จริงๆ

เย่เฟยแอบคร่ำครวญ

พื้นของหอเล่าเรื่องไม่ดี ต้องให้แม่เล้ามาชดเชยให้ตนถึงจะได้ ข้อหาที่ทำให้ตนล้ม!

หลี่จุ่นมองเย่เฟยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยการหยอกล้อ เขาเอ่ยขึ้นว่า “เหมือนข้าจะจำได้ว่าครั้งก่อนคุณชายใหญ่เย่เคยบอกว่า หากเจอข้าอีก คุณชายเย่จะเรียกข้าว่าท่านปู่ คุณชายเย่เรียกสิ”

มารดาเขาเถอะ!

เย่เฟยอยากจะวิ่งหนีไปในทันที!

ที่เขาพูดคือจะให้หลี่จุ่นเรียกเขาว่าปู่!