องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 286

สำหรับผลของการทดลองจะเป็นเช่นไร

เรื่องนี้ง่ายมาก!

ร้านหนังสือจิงหงเลียนแบบการสั่งจองเหมือนร้านหนังสือลู่หมิง แค่รอให้ผ่านวันพรุ่งนี้ไป รอดูสถานการณ์การสั่งจองก็รู้ผลลัพธ์แล้ว

วันต่อมา ตามการนัดแนะ ร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวทั้งถนนสี่สายโฆษณา วางป้ายโฆษณาอยู่ตรงปากประตู แปะใบปิดของร้านหนังสือจิงหง

“เอ๊ะ นี่อะไรน่ะ”

“ร้านหนังสือจิงหงจะขายนิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหริน แล้วยังเป็นเรื่องเกี่ยวกับเทพมารปีศาจด้วย จริงหรือเปล่าเนี่ย”

“ห้องสิน!”

“ชื่อนี้ฟังดูน่าสนุกนะ”

“หลู่ซู่เหรินเพิ่งเขียนไซอิ๋วจบ แพล็บเดียวก็ออกนิยายเรื่องใหม่แล้ว ยอดเยี่ยมไปเลย! ไม่ว่ายังไงข้าก็ต้องซื้อ!”

“บนนั้นเขียนว่าสั่งจองที่ร้านหนังสือจิงหงก่อนได้!”

“ไป เราไปจองกันเถอะ! เมื่อวานข้าอ่านไซอิ๋วดึกดื่นจนจบ สนุกสุดเหวี่ยงไปเลย! หงอคงกลายเป็นพุทธะผู้มีชัยในการยุทธ์!”

“งั้นหรือ ข้ายังอ่านไม่จบเลย พระถังกลับมาแต่งกับรานีแคว้นแม่ม่ายหรือเปล่า แล้วโป๊ยก่ายกลับหมู่บ้านเกาเหล่าไหม”

“ไม่ โป๊ยก่ายเป็นพระไปแล้ว! ไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องโลกีย์อีก! พระถังจะแต่งกับรานีแคว้นแม่ม่ายได้ยังไง”

“เฮ้อ น่าเสียดาย โป๊ยก่ายน่าสงสารจังเลย”

“ทำไมเจ้าไปเห็นใจโป๊ยก่ายได้เล่า เพราะตัวเองหน้าตาเหมือนหัวหมูหรือ”

“เจ้าอยากโดยต่อยแล้วใช่ไหม!”

“ไอ้หยา...”

ร้านเต้าหู้ตำรับจ้าวมีลูกค้าไปมาจำนวนมากทุกวัน คนที่ผ่านหน้าร้านต้องเหลือบอ่านเนื้อหาบนนั้นทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าไปพูดคุยกันในร้าน หรือไม่ก็คุยกันตอนออกร้านแล้ว การบอกเล่าปากต่อปากเช่นนี้ ไม่นานเรื่องที่ร้านหนังสือจิงหงนำเสนอห้องสินนิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหรินจึงแพร่สะพัดไปทั่ว

ส่วนร้านหนังสือจิงหงมีแขกหน้าร้านไม่ขาดสาย

เสิ่นอวี้หมิงและสวีจือชูสองคนยิ้มหน้าบานเป็นกระด้งแล้ว

“เถ้าแก่ วันนี้ยอดสั่งจองหนึ่งพันแล้วนะ!”

“ยอดเยี่ยมไปเลย! การโฆษณานี้ได้ผลจริง ๆ!”

ทั้งสองคนสนทนากัน เลื่อมใสจ้าวเฟยเอ๋อร์อย่างยิ่ง

สตรีผู้นี้สุดยอดไปเลย!

ถึงกับคิดวิธีการยอดเยี่ยมอย่างนี้ออกมาได้ ข้อเสียเพียงอย่างเดียว ก็คือการโฆษณานี้แพงมาก!

หนึ่งวันเอาเงินจากพวกเขาไปแล้วยี่สิบกว่าตำลึง!

แต่ผลลัพธ์ดีอย่างเห็นได้ชัด

ต่อให้บางคนไม่มาจอง แต่ก็ต้องรู้เรื่องที่ร้านหนังสือจิงหงเสนอนิยายเรื่องใหม่ของหลู่ซู่เหริน

สองนายบ่าวดื่มน้ำชา นอนสราญรมย์

หวังเยียนหรันพาเสี่ยวจูเข้ามา เพิ่งมาถึงลานบ้านก็เห็นสองนายบ่าวกำลังนอนอยู่ สองนางจึงประหลาดใจทันที

“หลี่จุ่น ที่เจ้านอนอยู่มันคืออะไรน่ะ ทำไมยังโยกไปโยกมาได้ด้วย” หวังเยียนหรันรู้สึกแปลกมาก

หยางจงยิ้มตอบทันที “ยอดหญิงหวัง นี่คือเก้าอี้โยกขอรับ ท่านอ๋องเป็นผู้คิดค้นขึ้น”

“มา ข้าขอลองดูหน่อย!” หวังเยียนหรันให้หยางจงลุกขึ้นทันทีแล้วนั่งลงไปแทน แต่เก้าอี้โยกไปด้านหลัง นางจึงสะดุ้งตกใจอุทาน

หลี่จุ่นที่อยู่ด้านข้างจับนางไว้อย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะพูดว่า

“เจ้าไม่ต้องกลัว ปล่อยตัวตามสบาย ค่อย ๆ นอนลง แล้วเจ้าจะรู้สึกสนุกมาก”

“ข้า ข้า...”

หวังเยียนหรันยังกลัวอยู่ แต่หลี่จุ่นจับมือของนางไว้ ความขวยเขินในใจจึงมีมากกว่าความกลัวทันที ทิ้งตัวลงนอนทั้งตัวอย่างไม่รู้ตัว

ดังคาด ไม่นานหวังเยียนหรันก็รู้สึกสนุก

“โอ้โฮ สนุกจริง ๆ ด้วย!”

หวังเยียนหรันแกว่งไกว ท่าทางกำลังดื่มด่ำ ผ่อนคลายสบายตัว

เสี่ยวจูยืนกับหยางจง มีความอิจฉาชัดเจน

หลี่จุ่นหัวเราะ หันไปมองหวังเยียนหรันแล้วถามว่า “เจ้ามาได้ยังไงน่ะ เพราะเรื่องร้านหนังสือหรือ”