องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 294

สีหน้าของหลี่จุ่นอยู่ไม่สุข แววตาก็เริ่มเปลี่ยนไป

ทันใดนั้นเขาก็มองชายชรา พลางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส ข้าไม่ค่อยมีความสามารถนักเกี่ยวกับสถานการณ์ในตอนนี้ของราชวงศ์เรา แต่ข้าก็มีความคิดเห็นภายในใจข้า ข้าขอบังอาจไหว้วานผู้อาวุโสไปบอกลูกชายของท่านเพื่อขอคำชี้แนะ”

ชายชราตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าจู่ ๆ หลี่จุ่นจะพูดคำเช่นนี้ เขาขยับริมฝีปากแล้วพูดช้า ๆ

“น้องชายมีเรื่องอันใดลองพูดออกมาได้เลย ข้าจะนำกลับไปบอกลูกชายแน่นอน”

หลี่จุ่นพยักหน้าด้วยรอยยิ้มแล้วพูด “ผู้อาวุโสโปรดหยุดวาดภาพสักครู่ ขอยืมกระดาษและพู่กันหน่อย”

ชายชราพยักหน้า หยิบกระดาษแผ่นใหม่แล้วยื่นพู่กันให้

หลี่จุ่นกางกระดาษต่อหน้าเขาแล้ววาดแผนที่ง่าย ๆ ของการกระจายอำนาจในใต้หล้าด้วยการลากเพียงไม่กี่เส้น

“ผู้อาวุโสโปรดดู นี่คือแม่น้ำต้าเฉิน นี่คือแค้วนเยียนและแคว้นจ้าว นี่คือราชวงศ์อู่ ชายแดนทางตอนเหนือ แคว้นเฟิงเฉวี่ยน แคว้นหลาง ด่านเฟิงเป่ยทางตะวันตกเฉียงเหนือ...

“ครั้งนี้กองทัพจ้าวกำลังรวมตัวกันที่นี่ ถูกทหารสอดแนมของเราเห็นเลยส่งข่าวกลับมาเมืองหลวง ฝ่าบาทจึงต้องส่งเจิ้นเป่ยอ๋องที่ประจำการชายแดนตอนเหนือเคลื่อนพลไปประจำการที่ด่านเหิงกู่แทน!”

“เพราะว่ามีเพียงสองคนในราชวงศ์ของเราที่สามารถทำหน้าที่สำคัญนี้ได้ คือ เหยียนอ๋องและเจิ้นเป่ยอ๋อง เหยียนอ๋องประจำการอยู่ที่ชายแดนตะวันตกและต้องเตรียมพร้อมสนับสนุนแคว้นหลางตลอดเวลาเลยไปไหนไม่ได้ เพราะฉะนั้นจึงต้องสั่งให้เจิ้นเป่ยอ๋องเคลื่อนพล กองกำลังทหารสองในสามของชายแดนทางตอนเหนือรวมทั้งท่านแม่ทัพที่มีความสามารถในการบัญชาการกองทัพอีกหนึ่งท่าน ดังนั้นความสามารถในการป้องกันชายแดนทางตอนเหนือก็จะลดฮวบลงมา!”

หลี่จุ่นวิเคราะห์อย่างช้า ๆ ส่วนชายชราดูประหลาดใจเล็กน้อย ภายในดวงตาที่ขุ่นมัวของเขาส่องแสงออกมาอย่างเงียบ ๆ

หลี่จุ่นกล่าวต่อ “ฝ่าบาทรู้แน่ว่ากองทัพศัตรูอาจบุกมาจากชายแดนทางตอนเหนือ และแคว้นที่จะมาโจมตีชายแดนทางตอนเหนือถ้ามีเพียงแค่แคว้นเฟิงเฉวี่ยนแคว้นเดียวก็ไม่ต่างไปจากการมาแหย่เล่น เพราะฉะนั้นแคว้นเยียนอาจจะขอใช้เส้นทางของแคว้นเฟิงเฉวี่ยนข้ามพรมแดนมาทำสงครามด้วย!”

“แคว้นเยียนงั้นหรือ น้องชายหมายความว่าสงครามครั้งนี้อาจจะมีแคว้นเยียนร่วมด้วยงั้นหรือ!” ชายชราท่าทีตกใจ

หลี่จุ่นพยักหน้าและพูดต่อ “ใช่ มันเป็นไปได้ที่สุด”

สายตาที่แหลมคมของชายชราจ้องมองไปที่ดวงตาของหลี่จุ่น ราวกับว่าอยากจะรู้ให้มากขึ้นแต่กลับได้ยินหลี่จุ่นพูดว่า

“ในจุดนี้ฝ่าบาทของเราคงคิดเรื่องนี้เอาไว้แล้ว หลังจากนั้นจึงคาดเดาว่าหากแคว้นเฟิงเฉวี่ยนตกลงที่จะใช้เส้นทางของแคว้นเยียน ก็จำเป็นจะต้องรอสงครามระหว่างแคว้นหลางจบลงก่อน และสงครามนี้จะต้องชนะเพียงเท่านั้น ดังนั้นแคว้นเยียนจะส่งกองกำลังบางส่วนร่วมมือกันโค่นแคว้นหลางก่อน คาดคะเนออกมาเช่นนี้ ฝ่าบาทจะคิดว่าประเด็นสำคัญของการต่อสู้ครั้งนี้คือแคว้นหลางจะแพ้ไม่ได้!”

“อย่างน้อยที่สุดเราจะต้องช่วยแคว้นหลางต่อต้านแคว้นเฟิงเฉวี่ยนหรือทั้งสองแคว้นไม่ให้บุกถึงเมืองหลวงของแคว้นหลางได้ อย่างน้อยต้องถ่วงเวลาให้ได้สักสองเดือนจนกว่ากระแสน้ำของแม่น้ำต้าเฉินจะเพิ่มขึ้น แคว้นจ้าวจะไม่สามารถ ข้ามแม่น้ำไปทำสงคราม ดังนั้นพวกเขาจึงคิดถึงเรื่องการเคลื่อนพลชายแดนตะวันตก ให้ท่านแม่ทัพเหยียนอ๋องเตรียมพร้อมเดินทางไปทางเหนือเพื่อสนับสนุนด่านเฟิงเป่ยทางตะวันตกเฉียงเหนือตลอดเวลา!”

ดวงตาของชายชราเป็นประกายพร้อมกับพยักหน้าหนัก ๆ “ใช่ ลูกข้าก็พูดแบบนี้ บอกว่าฝ่าบาทก็คิดเช่นนี้ และกำลังหารือกันว่ายามใดควรให้เหยียนอ๋องไปสนับสนุนแคว้นหลาง!”

“ข้าน้อยคิดว่าเหยียนอ๋องจำเป็นต้องห้ามเคลื่อนทัพไปไหน เพื่อรักษาเสถียรภาพที่มั่นคงของชายแดนทางตอนเหนือและตะวันตก แล้วปัญหามันก็จะกลับไปในตอนแรก ชายแดนทางตอนเหนือที่อ่อนแอแบบนี้ทำอย่างไร แคว้นหลางควรทำอย่างไรถึงจะไม่แพ้

สถานการณ์ที่ยากลำบากของราชวงศ์อู่ในครั้งนี้ มีสองจุดสำคัญที่จะต้องแก้ไข! ขอเพียงแก้ไขปัญหาผู้นำทัพคนใหม่ให้ได้ ส่วนแคว้นหลางจะไม่พ่ายได้อย่างไรนั้น ก็จะได้รับคำตอบเอง ปัญหาทั้งสองนี้จะแก้ไขได้อย่างง่ายดายและจะสามารถแก้ไขสถานการณ์ที่ยากลำบากของราชวงศ์อู่ได้ด้วย!”

เสียงลมหายใจของชายชราหนักขึ้นเล็กน้อย ดวงตาของเขาจ้องมองอย่างเฉียบคม และถามช้า ๆ

“แล้วน้องชายคิดว่าจะแก้ปัญหาให้แคว้นหลางไม่พ่ายได้อย่างไร”

หลี่จุ่นยิ้ม ยื่นพู่กันคืนให้ชายชรา พร้อมกับส่ายหน้าแล้วพูด

“เรื่องนี้ข้าน้อยเองก็ไม่รู้ ผู้อาวุโสมิลองเอาความคิดของข้าน้อยไปบอกลูกชายของท่านดูเล่า ดูว่าเขามีความคิดเห็นอย่างไร ข้าคิดว่าเขารู้ว่าจะควรทำเช่นไร”

คนที่สามารถยืนอยู่ในท้องพระโรงเข้าร่วมวิจารณ์เรื่องนี้ได้ ตำแหน่งน่าจะไม่ธรรมดา แถมยังต้องไอคิวสูงอีกด้วย

หลี่จุ่นคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเข้าใจสถานการณ์เป็นอย่างดี