องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 317

เมื่อหลี่เหวินจวินออกไปจากจวนจิ่งอ๋อง สีหน้าก็ค่อยๆ เย็นยะเยือกขึ้นมา นางกำชับฉิงเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ ด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“รีบส่งคนไปตรวจสอบ ว่าไท่ซือส่งคนมาสังเกตการณ์ที่จวนจิ่งอ๋องหรือไม่!”

ฉิงเอ๋อร์ไม่กล้าละเลย รีบพยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เพคะ องค์หญิง!”

ทุกอย่างที่เกี่ยวกับจิ่งอ๋อง องค์หญิงล้วนรอบคอบละใส่ใจอย่างไร้ที่เปรียบ ตอนนี้รู้ว่าอวี่เหวินจิ้งไท่ซือเองก็ซุ่มสังเกตการณ์จิ่งอ๋องอยู่เช่นกัน องค์หญิงจึงไม่มีทางไม่สนใจ

หลี่เหวินจวินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาและแววตาที่เย็นยะเยือก “ข้าจะดูซิว่าอวี่เหวินจิ้งคิดจะทำอะไรกันแน่?! หากข้ารู้ว่าเขาจะทำร้ายน้องหก เช่นนั้นแล้วถึงเขาจะเป็นไท่ซือ ข้าก็จะเป็นศัตรูกับเขาอย่างแน่นอน!”

ฉิงเอ๋อร์ฟังจนสีหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

ในใจของหลี่เหวินจวิน ไม่มีผู้ใดเทียบเคียงกับหลี่จุ่นได้ เพื่อหลี่จุ่นแล้วองค์หญิงของตนยอมทำได้ทุกอย่าง!

นางไม่รู้ว่าควรประเมินองค์หญิงของตนอย่างไรดี แต่ระดับความใส่ใจที่องค์หญิงมีต่อจิ่งอ๋อง ทำให้คนคาดไม่ถึงอยู่นิดหน่อยจริงๆ

ตกลงนี่มันดีหรือแย่กันแน่?

ฉิงเอ๋อร์ไม่รู้

“องค์หญิงเพคะ ตอนนี้เราจะกลับจวนผิงอันหรือเพคะ?” ฉิงเอ๋อร์ถามขึ้น

หลี่เหวินจวินพยักหน้า “อืม กลับจวนก่อน”

ฉิงเอ๋อร์พยักหน้า

ตามวันงานแต่งของจิ่งอ๋องและเสิ่นจิงหงคุณหนูตระกูลเสิ่นที่ใกล้เข้ามา เรื่องแต่งงานของทั้งสองคน ก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งเมืองหลวงด้วยความรวดเร็ว

ในท้องพระโรง ย่อมไม่ต้องพูดมาก ขุนนางชั้นผู้ใหญ่ในเมืองหลวงเองต่างก็ได้รับเทียบเชิญงานแต่งกันอย่างต่อเนื่อง แม้จะเป็นในหมู่ประชาชน ก็ได้ยินเรื่องใหญ่นี้เช่นกัน

หากเป็นก่อนหน้านี้ อย่างมากหมู่ประชาชนก็เพียงแค่ทอดถอนใจ แต่ตอนนี้แตกต่างออกไปแล้ว ชื่อเสียงด้านโคลงกลอนของหลี่จุ่นดังกระฉ่อนไปไกล แม้จะเป็นราษฎรที่รู้หนังสือไม่กี่ตัว ต่างก็ต้องเอ่ยบทกลอนประเภท ‘ฝนที่ดีตกต้องตามฤดูกาล’ ได้

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงกวีปัญญาชนในเมืองหลวง กระทั่งสถานที่อโคจร หอเล่าเรื่องเอย หอฟังเพลงเอย ที่หาความรื่นเริงกับนางคณิกาเอย ต่างสนใจในเรื่องนี้เป็นอย่างมาก

“ไม่นึกเลยว่าจิ่งอ๋องจะแต่งงานแล้ว นี่ช่างกะทันหันจริงๆ!”

“ใช่แล้ว นึกย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน จู่ๆ จิ่งอ๋องก็โดดเด่นขึ้นมา ประหลาดใจแก่คนไปทั่ว กลอนบทนั้น ช่างน่าทึ่งจริงๆ!”

“ใช่แล้ว ได้ยินมาว่าจิ่งอ๋องเกิดมารูปงามเป็นอย่างมาก หล่อเหลาสง่าไร้ที่เปรียบ ไม่ใช่คนที่สตรีทั่วไปจะคู่ควร”

“คิดดูสิจิ่งอ๋อง ไม่เพียงแต่เกิดมารูปงามเช่นนี้เท่านั้น กระทั่งยังมีพรสวรรค์ด้านโคลงกลอนที่ยากจะพานพบอีกด้วย แต่ได้ยินมาว่าคุณหนูตระกูลเสิ่นผู้นั้นมีชาติกำเนิดเป็นลูกของแม่ทัพ...นี่ นี่จะคู่ควรกับจิ่งอ๋องได้อย่างไร? นี่เข้าท่าเสียที่ไหน?”

“อิจฉาจัง...”

“กิ่งทองใบหยก!”

“เป็นคู่สร้างคู่สม!”

ส่วนงานแต่งงานของหลี่จุ่นกับเสิ่นจิงหง เมื่อแพร่สะพัดออกไป ย่อมก่อให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์อย่างดุเดือดอยู่แล้ว ถึงอย่างไรที่ที่มีคนก็จะมีการซุบซิบนินทา คนที่ชอบซุบซิบนินทาก็มีจำนวนไม่น้อย คนที่ฟังการซุบซิบนินทาก็ยิ่งมากราวปลาจี้ข้ามแม่น้ำ

คนไม่น้อยที่เดิมทีคิดว่าเสิ่นจิงหงไม่คู่ควรกับหลี่จุ่น แต่หลังจากได้ยินว่านี่เป็นงานแต่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทาน และเมื่อได้ยินว่าเสิ่นจิงหงมีขาที่สามารถหนีบคนตายได้ ภายในชั่วพริบตาก็แทบจะไร้คนคัดค้านแล้ว ต่างก็คิดว่าเป็นกิ่งทองใบหยกที่เป็นคู่สร้างคู่สม!

กระทั่งบางคนคิดว่า หลี่จุ่นได้มีสองต้นขาที่สามารถหนีบคนตายได้ นับเป็นความโชคดีที่ได้จากการทำบุญมาเมื่อชาติก่อน

ข่าวโคมลอยที่แพร่สะพัดในหมู่ประชาชนเหล่านี้ ไม่นานก็แพร่มาถึงยังจวนอ๋อง ตอนที่รู้ข่าวโคมลอยเหล่านี้จากปากของสาวใช้ข้างกาย เสิ่นจิงหงที่อยู่ในห้องนอน ใบหน้าอันงดงามแทบจะแดงจนราวกับลูกท้อที่สุก

หยิกเพียงเล็กน้อยน้ำก็ไหลออกมาจากในลูกได้เลย

เมื่อสาวใช้ข้างกายเห็นภาพนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะแจ๊บปากกับหน้าตาที่แดงระเรื่อของนาง จากนั้นก็เรียกขึ้นพลางเอ่ยว่า

“คุณหนูเจ้าคะ ข้าเองก็คิดว่าคุณหนูกับจิ่งอ๋องช่างเป็นคู่สร้างคู่สมกันจริงๆ ต้นขาเรียวยาวที่สามารถหนีบคนตายได้ของคุณหนูคู่นั้น...จิ่งอ๋องต้องชอบอย่างแน่นอน ไอ้หยา คุณหนู เจ็บๆๆ คุณหนูเลิกหยิกหูข้าได้แล้ว...”