องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 318

จวนเหยียนอ๋องขององค์ชายสี่

เมื่อถึงยามค่ำคืน องค์รัชทายาท องค์ชายสาม องค์ชายห้าและพวกองค์ชายเจ็ด มารวมตัวกันอยู่ในห้องโถงอีกครั้ง

โดยไม่มีข้อยกเว้น

ฟางต้าจงนักเล่าเรื่องแห่งหอชุนฮวา และเพื่อนร่วมงานแซ่หลิวของเขา ถูกเชิญมาเล่าเรื่องที่จวนเหยียนอ๋องอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว

และเป็นการรวมตัวกันครั้งที่สองขององค์ชายของราษฎรในปัจจุบัน นอกจากหลี่จุ่น

เนื่องจากมีครั้งแรกไปแล้ว องค์รัชทายาทในครั้งนี้ จึงทำตามความต้องการของตน สีหน้าเองก็นิ่งสงบเป็นอย่างมาก องค์ชายสี่เชิญมาฟังเรื่องเล่า แค่ฟังไปก็เท่านั้น

คนอื่นเองก็มีแผนในใจอยู่แล้ว

องค์รัชทายาทกับองค์ชายสี่นั่งด้วยกันอีกครั้ง

นักเล่าเรื่องที่อยู่บนเวที กำลังพูดน้ำไหลไฟดับ ที่กำลังพูดอยู่คือตอนต่อของไซอิ๋ว ศึกแห่งสันเขาสิงโตอูฐ!

แม้หนังสือวิเศษเล่มนี้ จะจบไปพักหนึ่งแล้ว แต่ความนิยมก็ยังไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย

ได้ยินว่าช่วงนี้หอเล่าเรื่องของหอชุนฮวา ผู้ฟังยังคงเนืองแน่น ทุกวันต้องเล่าเป็นสิบรอบ เสน่ห์ของไซอิ๋วนี้ไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ

“ท่านพี่องค์รัชทายาท ช่วงนี้ข้าได้ยินข่าวลือบางอย่างมา ไม่ทราบว่าท่านพี่สนใจจะฟังหรือไม่?”

องค์ชายสี่ขยับเข้าไปข้างหูองค์รัชทายาทอีกครั้ง แล้วเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

ใบหน้าของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย สีหน้าดังเดิม

ในใจองค์รัชทายาทตกตะลึงเล็กน้อย เขาเป็นกังวลและเกรงกลัวต่อน้องสี่ผู้นี้ของเขามาโดยตลอด และเห็นเป็นศัตรูตลอดมา

คำพูดที่พูดคราก่อนเหล่านั้น จนถึงตอนนี้องค์รัชทายาทก็ยังไม่ได้เข้าใจทั้งหมด ไม่รู้ว่าน้องชายผู้นี้ของตนคิดจะทำอะไรกันแน่

ด้วยเหตุนี้เมื่อตอนนี้ได้ยินคำพูดของเขา ในใจเขาก็ยิ่งระแวงขึ้นมา

แต่ถึงอย่างไรองค์รัชทายาทก็ยังเป็นองค์รัชทายาทอยู่วันยังค่ำ ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็เสียกิริยาไม่ได้ ได้แต่เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย

“น้องสี่มีอะไรอยากพูด ก็พูดมาเถิด”

องค์ชายสี่พยักหน้า ทว่าสีหน้ากลับค่อยๆ เย็นชาลงมา น้ำเสียงมีความจริงจังอยู่เล็กน้อย แล้วค่อยๆ เอ่ยว่า

“ท่านพี่องค์รัชทายาท ข้าได้ยินมาว่า...ในบรรดาลูกๆ ทั้งหมดของเสด็จพ่อในตอนนี้ ราวกับมีคนหนึ่งไม่ใช่ลูกแท้ๆ”

หืม?!!

นัยน์ตาขององค์รัชทายาทหดลงในทันใด จากนั้นหันหน้าไปมององค์ชายสี่ที่อยู่ข้างๆ อย่างเหลือเชื่อ จ้องเขาเขม็ง แล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังพูดอะไรอยู่?!”

สีหน้าขององค์ชายสี่ยังคงเดิม เขาค่อยๆ ส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “แน่นอน ข้าจะรับผิดชอบสิ่งที่ข้าพูดทั้งหมด”

เนื่องจากนี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ!

องค์ชายสี่เห็นองค์รัชทายาทไม่ได้พูดอะไรต่อ จึงเอ่ยปากพูดขึ้นอีกว่า “ท่านพี่องค์รัชทายาท ท่านพี่ไม่ต้องเป็นกังวลไป แม้คนผู้นี้จะเป็นข้า แต่ไม่มีทางเป็นท่านพี่อย่างแน่นอน”

องค์รัชทายาทเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “เจ้าสี่ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่?”

เมื่อได้ยินคำพูดขององค์รัชทายาท องค์ชายสี่ก็ยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงหยุดชะงัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“แน่นอนว่าต้องยึดทั้งหมดของเขา คนนอกคนหนึ่งมาดื่มด่ำทั้งหมดที่มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่มีได้ ในใจข้าย่อมไม่พอใจเป็นอย่างมากอยู่แล้ว เขาอาจจะดื่มด่ำศักดินาที่ดิน ดื่มด่ำบรรดาศักดิ์อันทรงเกียรติ กระทั่งดื่มด่ำความรักของเสด็จพ่อ มิหนำซ้ำเขายังตบตาเสด็จพ่อ เดิมทีก็ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเสด็จพ่ออยู่แล้ว...ท่านพี่ เมื่อนึกถึงตรงนี้ข้าก็ยากจะรับไหว”

สีหน้าขององค์รัชทายาทเย็นยะเยือก “เจ้าสี่ เช่นนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าคนผู้นี้เป็นใคร?”

องค์ชายสี่ส่ายหน้าอย่างไร้ความลังเลใดๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า “ขอโทษด้วย ท่านพี่ ข้าไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร ฉะนั้นวันนี้ข้าจึงมาเอ่ยกับท่าน...เนื่องจากมีคนหนึ่งที่รู้ และท่านพี่ไปถามคนผู้นี้ได้”

องค์รัชทายาทจ้ององค์ชายสี่เขม็ง ก่อนจะหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ในเมื่อเจ้าไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องกลัวไป หรือว่าสุดท้ายแล้วคนผู้นี้จะเป็นเจ้าอย่างนั้นหรือ?”

องค์ชายสี่หัวเราะ มององค์รัชทายาทเช่นเดียวกัน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ฉะนั้นการเดิมพันตานี้ หากพนันแพ้ ข้าย่อมต้องสูญเสียทั้งหมดไป แต่หากข้าชนะล่ะ? เช่นนั้นก็ต้องได้อะไรเพิ่มมานะ ท่านพี่”

องค์รัชทายาทกลัวน้องชายของตนผู้นี้จนถึงขั้นสุด!