องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 319

เจอนักพนันบนโต๊ะพนันไม่น่ากลัว เนื่องจากนักพนันที่อยู่บนโต๊ะพนันส่วนมากแล้วทักษะการพนันไม่ค่อยได้เรื่อง แต่หากเจอนักพนันในชีวิตจริง เช่นนั้นก็จะน่ากลัวเป็นอย่างมาก เนื่องจากเขาจะพนันกับเจ้าด้วยของทั้งหมดที่วางเดิมพันได้!

นักพนันในชีวิตจริง ครึ่งหนึ่งเป็นคนบ้า กระทั่งเป็นคนบ้าทั้งหมด

องค์ชายสี่ในวินาทีนี้ ราวกับนักพนันที่บ้าคลั่งคนหนึ่ง เดิมพันด้วยทั้งหมดของตัวเองอย่างไม่ลังเล!

และสิ่งที่เขาเดิมพันคืออะไร?

คือตำแหน่งของว่าที่ฮ่องเต้องค์ต่อไป!

องค์รัชทายาทเข้าใจขึ้นมาในทันใด

แม้องค์ชายสี่จะพูดว่าไม่ว่าใครก็เป็นไปได้ทั้งนั้น แต่ผู้ที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ไม่มีทางเป็นองค์รัชทายาท แต่สิ่งที่องค์ชายสี่พนันก็คือเขาองค์รัชทายาทผู้นี้!

หากเขาที่เป็นองค์รัชทายาทไม่ใช่ลูกแท้ๆ เช่นนั้นก็จะต้องสูญเสียทุกอย่าง เช่นนั้นองค์ชายสี่ที่ไม่ทำตัวเด่นเดี๋ยวจะเป็นภัย และได้เปรียบครองทุกอย่างก็จะไม่เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไปหรอกหรือ?!

หลังมองความคิดขององค์ชายสี่ออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ในใจขององค์รัชทายาทก็หนักหน่วงขึ้นมา ราวกับถูกของบางอย่างกดทับเอาไว้!

“ท่านพี่ ท่านคิดว่าอย่างไร? ควรหาคนผู้นี้ออกมาหรือไม่ จากนั้นก็เอาทั้งหมดที่เป็นของเรากลับคืนมา?”

ท่าทางขององค์ชายสี่จริงจังเป็นอย่างมาก

ราวกับเขาไร้ความเห็นแก่ตัวใดๆ บริสุทธิ์ใจทำเพื่อพี่น้องที่แท้จริงเหล่านั้น

องค์รัชทายาทย่อมจำเป็นต้องแสดงท่าที หรือองค์ชายสี่บีบเขาจนถึงขั้นที่ไม่แสดงท่าทีไม่ได้ หากเขาไม่แสดงท่าที เช่นนั้นก็จะถูกองค์ชายสี่กดเอาไว้อย่างสมบูรณ์แบบ

และไม่มีทีท่ามากไปกว่าสองอย่าง

หนึ่งคือปฏิเสธ เพียงแค่ปล่อยให้เจ้าสี่เวิ่นเว้อไปเอง ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ เขากำลังส่งสัญญาณอย่างหนึ่ง เขากลัวว่าตนจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ คนนั้น นี่จะยิ่งทำให้เจ้าสี่ยิ่งทำตามอำเภอใจมากขึ้น!

สองคือตอบตกลง เช่นนั้นตัวเขาก็ต้องไปหาคนผู้นั้นที่เจ้าสี่อยากให้ตัวเขาไปถาม ว่าแต่คนผู้นั้นเป็นใครกัน?

ตัวเขาจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ นั่นหรือไม่?

กระทั่งหากเขาถามหาตัวจริงผู้นั้นได้ เขาควรทำเช่นไร?

เปิดโปงอีกฝ่าย?

องค์รัชทายาทไม่รู้!

แต่ว่าเขาต้องเลือกอย่างหลัง!

“ในเมื่อน้องสี่ทำถึงขั้นนี้แล้ว ข้าก็ต้องร่วมมือกับน้องสี่หาตัวเขาออกมาให้ได้ใช่หรือไม่ หากนางสนมคบชู้จนตั้งท้องแล้วแอบปิดบังเสด็จพ่อจริงๆ และดื่มด่ำทั้งหมดที่เป็นของเรา มันช่างน่าละอายยิ่งนัก ทำให้คนเดือดดาลสิ้นดี!”

องค์รัชทายาทเอ่ยปากพูดชืดๆ

กระทั่งผสมโรงให้เข้ากับบริบท ทำทีท่าเดือดปุดๆ

“เยี่ยม ท่านพี่องค์รัชทายาท ข้ารู้อยู่แล้วว่าท่านพี่จะไม่ทำเป็นเพิกเฉยต่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน!” องค์ชายสี่พอใจเป็นอย่างมาก เขาพยักหน้าอย่างโล่งใจ!

ในเมื่อตอบตกลงไปแล้ว องค์รัชทายาทก็รีบถามขึ้นอย่างคล้อยตามไปในทันที

“น้องสี่ ตกลงผู้ใดกันที่รู้ความลับนี้? ข้าควรไปถามใครหรือ?”

องค์ชายสี่มองพี่น้องอีกสามคนที่อยู่รอบๆ ทีหนึ่ง พี่สามที่ค่อนข้างจะปราดเปรื่อง น้องห้าที่โง่เขลา และน้องเจ็ดที่เยาว์วัยไร้เดียงสาและโง่เขลา ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง

“ท่านพี่ ฮองเฮารู้ว่าคนผู้นี้เป็นใคร!”

“เสด็จแม่?!” สีหน้าขององค์รัชทายาทเต็มไปด้วยความตกตะลึง!

เมื่อองค์รัชทายาทเข้าใจขึ้นมา สีหน้าก็ปั้นยากอย่างไร้ที่เปรียบขึ้นมาโดยพลัน!

เขาติดกับดักลับของเจ้าสี่แล้ว!

ตอนนี้ขี่หลังเสือแล้วลงยาก ไม่ไปไม่ได้!

องค์รัชทายาทถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “น้องสี่ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเสด็จแม่รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี? แล้วเสด็จแม่รู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?”

องค์ชายสี่มองเขาทีหนึ่ง ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พูดตามตรง ข่าวที่ว่าฮองเฮารู้เรื่องนี้ท่านแม่เป็นคนบอกข้า และท่านแม่เป็นคนบอกว่าหนึ่งในพวกเราพี่น้องมีคนหนึ่งที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเสด็จพ่อ แต่ส่วนที่ว่าฮองเฮารู้ได้อย่างไร ท่านแม่ไม่ได้บอกข้า”

เฉินกุ้ยเฟย?!

นางอีกแล้ว!

ในใจขององค์รัชทายาทเย็นยะเยือกจนถึงที่สุด!

เป็นอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ สตรีนางนี้มักจะเกิดความคิดไม่ดีขึ้นมาอยู่บ่อยๆ!

ช่างทำให้คนรังเกียจจนถึงที่สุดจริงๆ!

องค์ชายสี่มององค์รัชทายาทด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะถามขึ้นว่า “ท่านพี่ ท่านพี่จะไปถามใช่หรือไม่? ท่านพี่องค์รัชทายาท ข้าเชื่อในตัวท่านพี่!”

องค์รัชทายาทหน้าคล้ำดำเขียวอยู่เล็กน้อย เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอย่างอยากเอาชนะ

“ใช่ ข้าจะไปถามอย่างแน่นอน ต้องถามออกมาให้ได้ ว่าคนผู้นี้...เป็นใครกันแน่!”