องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 320

พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแต่งงาน

เดิมทีหลี่จุ่นก็ตื่นเต้นอยู่เล็กน้อย ในทางตรงกันข้ามก็สงบขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุๆ บางทีอาจเป็นเพราะสถานการณ์โดยรวมถูกจัดแจงเอาไว้หมดแล้ว เรื่องแต่งงานถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ฉะนั้นถึงอย่างไรก็ไม่มีอะไรให้ต้องเป็นกังวล

ส่วนเรื่องที่หลี่เจิ้งอยากให้ตัวเขาขึ้นเหนือ หลังจากที่เขาครุ่นคิดอย่างรอบคอบแล้ว จู่ๆ ก็พบว่าการกระทำของหลี่เจิ้งนั้นเต็มไปด้วยความขัดแย้งอยู่ในตัวเอง

หากหลี่เจิ้งอยากให้เขาขึ้นเหนือไปอยู่ตามยถากรรม เช่นนั้นเหตุใดต้องให้ตนดองกับเสิ้นคั่วนี่ด้วยเล่า?

ให้เสิ่นจิงหงแต่งงานกับตัวเอง?!

ที่ไม่ต้องสงสัยเลยคือให้เสิ่นคั่วยืนอยู่ข้างตนเอง นอกจากการแต่งงานครั้งนี้จะเป็นแผนร้ายแผนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีเหตุไม่มีผลเอาเสียเลย

หลี่เจิ้งไม่ใช่คนโง่ ไม่มีทางคว้าตัวเสิ่นคั่วมาวางระหว่างทั้งสองคนแล้วค่อยลงมือกับตัวเอง

ถ้าอย่างนั้นเป้าหมายของหลี่เจิ้งคืออะไร?

หรือว่าการแต่งงานครั้งนี้เป็นเพียงแค่เพื่อคลายความขัดแย้งระหว่างเขากับองค์รัชทายาท?

แต่ทำไมทุกที่มันดูไม่ถูกต้องเลยล่ะ?

เช่นนั้นหรือว่าการแต่งงานนี้คือแผนร้ายที่พุ่งเป้ามาหาตนแผนหนึ่ง เช่นนั้นแล้วแผนร้ายคืออะไร?

หลี่จุ่นไม่เข้าใจ แต่เรื่องแต่งงานถูกกำหนดเอาไว้แล้ว ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ กลับกันจิตใจเขาก็สงบลงแล้ว

ไม่ใช่การยอมรับชะตากรรม เพียงแค่มองไม่เห็นลักษณะกระบวนท่าโดยละเอียด ไม่สามารถรับกระบวนท่าได้ ยังไม่สู้ตอนนี้เฝ้ามองสถานการณ์แล้วเตรียมรับมือจะดีกว่า

“ท่านอ๋องขอรับ เหยียนอ๋องกับรุ่นอ๋องมาขอรับ!” จู่ๆ หยางจงก็วิ่งเข้ามารายงานในห้องของเขา

หลี่จุ่นอึ้งทึ่งไปในทันใด

องค์ชายสี่กับเจ้าเจ็ด?

ก่อนหน้านี้ก็เพิ่งมาไม่ใช่หรือ?

วันนี้มากันอีกทำไม?

คิดจะทำอะไร?

หลี่จุ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย ครุ่นคิด คิดไม่ตกอยู่นิดหน่อยว่าพี่สี่เผียนอีผู้นี้คิดจะทำอะไร ทำได้เพียงแค่พยักหน้าแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“พาพวกเขาไปโถงรับแขกก่อน ข้าขอไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อน”

“ขอรับ ท่านอ๋อง!” หยางจงถอยออกไปอย่างนอบน้อม

หลี่จุ่นเปลี่ยนเป็นชุดผาวลายหม่างสีขาวเรียบร้อย ถึงเดินออกมาจากห้อง

ขณะมาถึงโถงรับแขก องค์ชายเจ็ดหลี่จิ้งก็กำลังกินขนมด้วยใบหน้าที่ดูตื่นเต้น พูดเรื่องสนุกเจี้ยวจ้าวอยู่กับองค์ชายสี่ องค์ชายเจ็ดพลางเปล่งเสียงหัวเราะออกมา

“น้องเจ็ดกำลังคุยอะไรกับพี่สี่หรือ? ดูท่าทางสนุกถึงเพียงนี้ ลองพูดให้พี่หกฟังหน่อยสิ” หลี่จุ่นเดินเข้ามาพลางยิ้มเล็กน้อย น้ำเสียงของหลี่เจิ้นหยุดลงในทันใด

เมื่อเห็นหลี่จุ่น ถึงหัวเราะแหยๆ สองสามทีแล้วเอ่ยขึ้นว่า

หลี่จุ่นอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะร่าขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เอาละ ในเมื่อมาจวนของพี่หกของเจ้าแล้ว เช่นนั้นก็ไม่ต้องเกรงใจ เจ้าอยากกินเท่าไรก็ได้ อีกเดี๋ยวก็กินให้หนำใจเลย!”

“ฮ่าๆ เยี่ยมเลย พี่หก!” หลี่จิ้นหัวเราะร่าขึ้นมา

สามพี่น้องคุยสัพเพเหระกันอยู่ในโถงรับแขก

องค์ชายสี่ไม่ได้พูดรายละเอียดในการมา หลี่จุ่นเองก็ไม่ถาม ทำเป็นว่าคุยเล่นไปเรื่อยเปื่อย รับรองสองพี่น้องเผียนอีนี่ของตน

หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ทั้งสองคนก็ขอตัวลา

หลี่จิ้นกินอย่างพออกพอใจอย่างที่คิดเอาไว้ ตอนจะไปก็ยังตราตรึงใจ หลี่จุ่นจึงรีบเอาเต้าฮวยปรุงรสพิเศษให้น้องชายผู้ไร้เดียงสาของตนไป ให้เขาเอาไปกินระหว่างทางกลับ หลี่จิ้นยิ่งพอใจเข้าไปใหญ่

หลังทั้งสองคนจากไป ในใจหลี่จุ่นก็ฉงนงุนงง สองคนนี้มาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หรือว่าเพียงแค่อยากสานสัมพันธ์พี่น้องอย่างบริสุทธิ์ใจ?

เช่นนั้นนี่มันจงใจไปหน่อยใช่หรือไม่?

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว จู่ๆ พี่สี่ของตนผู้นี้ก็มาแบบนี้อยู่สองครั้งแล้ว ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวานใจเล็กน้อย

เขาครุ่นคิด ก่อนจะเรียกหยางจงมา และเอ่ยกำชับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“เจ้าให้คนไปตรวจสอบตามที่ที่เหยียนอ๋องและรุ่นอ๋องเดินผ่านในจวนเมื่อครู่อย่างละเอียด ดูว่าพวกเขาทิ้งอะไรเอาไว้หรือไม่ รวมถึงที่เมื่อวานด้วย แล้วก็ เมื่อครู่หากพวกเขาไปส่วนอื่นในจวน ก็กลับมารายงานด้วย!”