องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 321

เพียงไม่นานนัก โหลวฮวนฮวนก็ปรากฏตัวอยู่ในลาน เธอนั่งกอดกระบี่อยู่บนเสาด้วยท่าทีผ่อนคลายแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้าให้พวกเขาไปหาอะไรอยู่น่ะ”

หลี่จุ่นเอ่ยสรุปให้หญิงสาวฟังอย่างง่าย ๆ แต่คิ้วของนางกลับเลิกขึ้นอย่างงงงันพลางเอ่ยถาม “เจ้าสงสัยว่าพี่สี่ของเจ้าคิดเล่นสกปรก อยากจะทำร้ายเจ้าน่ะหรือ”

หลี่จุ่นพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น “เสี่ยวฮวนฮวน พี่สี่ของข้าผู้นี้เป็นคนทำตัวไม่โดดเด่น ดังนั้นเมื่อมีอันใดผิดปกติ ย่อมต้องเป็นเพราะมีแผนการอื่นใดอยู่ การที่เขามายังจวนของข้าถึงสองครั้งติดกันนั้นแปลกนัก ข้ากังวลว่าเขาจะลงมือทำสิ่งใดไปแล้วหรือไม่”

พรุ่งนี้ก็จะถึงพิธีวิวาห์แล้ว ถึงตอนนั้นคงมีแขกเหรื่อเต็มงาน หากว่าองค์ชายสี่เล่นตุกติกอะไรขึ้นมากลางงานคงแย่แน่

โหลวฮวนฮวนส่ายหัวแล้วเอ่ยขึ้น “คงไม่ได้เล่นตุกติกอันใดหรอก ข้าอยู่บนหลังคาตอนที่พวกเขาสองคนมา เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอด หากมีอะไรเกิดขึ้นจริงต้องหลบไม่พ้นสายตาของข้าแน่นอน เจ้าวางใจเถอะ”

เมื่อโหลวฮวนฮวนพูดเช่นนี้ หลี่จุ่นก็วางใจได้เปราะหนึ่ง

โหลวฮวนฮวนเป็นผู้มีวิทยายุทธ์ อีกทั้งยังมีวรยุทธ์สูง คนธรรมดาย่อมมีความรู้สึกเฉียบไวได้ไม่เท่านาง ในเมื่อหญิงสาวบอกว่าไม่มีปัญหา เช่นนั้นก็ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน

แต่ว่า องค์ชายสี่กำลังทำอะไรอยู่กันแน่

โหลวฮวนฮวนมองหลี่จุ่นอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

“พรุ่งนี้จะเป็นวันวิวาห์ของเจ้าแล้ว ข้าไม่อาจไปร่วมงานได้ ขอแสดงความยินดีกับเจ้าล่วงหน้าก่อนเลยแล้วกันนะ”

“หา”

หลี่จุ่นได้ฟังแล้วถึงกับขมวดคิ้ว “เสี่ยวฮวนฮวน เหตุใดเจ้าจึงไปร่วมงานไม่ได้เล่า มีธุระก็ไม่น่าจะบังเอิญขนาดนี้กระมัง...”

สายตาของโหลวฮวนฮวนฉายแววไม่เป็นตัวเองขึ้นเล็กน้อย

เจ้าหมอนี่ช่างน่าโมโหยิ่งนัก... ตัวเขาจะแต่งงานกับคนอื่น แต่ยังจะให้นางไปเป็นประจักษ์พยานตลอดงานอย่างนั้นหรือ

บ้าชะมัด !

บ้าที่สุด !

เขามันเลวที่สุด !

แววตาของหญิงสาวดูหม่นหมองลงเล็กน้อย หากแต่สีหน้านั้นกลับไม่แสดงถึงอารมณ์ใด ๆ ซ้ำยังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย

“พรุ่งนี้แขกที่มาล้วนแต่เป็นขุนนางและชนชั้นสูง ถึงตอนนั้นเกรงว่าจิ้งจอกเฒ่าอวี่เหวินจิ้งนั่น หรือแม้แต่พวกเสิ่นคั่วก็มากันหมด ข้าไม่อยากให้พวกเขามาเห็น”

เมื่อได้ยินดังนี้แล้วหลี่จุ่นจึงค่อยพยักหน้ารับ แต่ก็ยังคงเอ่ยขึ้น

“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่ เจ้าอยู่ในห้องของเจ้า รอจนกว่าไม่มีคนที่รู้จักแล้วค่อยออกมา เสี่ยวฮวนฮวนพรุ่งนี้ข้าเตรียมของไว้มากมาย หากเจ้าไม่ได้กินคงน่าเสียดายแย่”

ฮึ... ถือว่าเขายังพอมีความเป็นคนอยู่บ้าง รู้จักนึกถึงตัวเองในยามที่มีของอร่อย ๆ

พอได้ยินชายหนุ่มกล่าวเช่นนี้แล้ว ความรู้สึกเศร้าของโหลวฮวนฮวนที่เคยมีก็พลันรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง เมื่อลองครุ่นคิดดูแล้วจึงแสร้งทำท่าทีคิดหนัก แล้วค่อยเอ่ยขึ้น

“อืม... ก็ได้ ในเมื่อเจ้ายืนกรานเช่นนี้ ข้าก็จะทำตามที่เจ้าบอกแล้วกัน”

เชอะ...

ยังจะเลียนแบบความเย่อหยิ่งของหวังเยียนหรันอีกหรือ

เรื่องเล็กน่า !

หลี่จุ่นเดินตรงไปที่ห้องเครื่องทันที แม่ครัววัยกลางคนที่ยังคงความงดงามไว้ได้นั้นกำลังยุ่งอยู่กับเหล่าสาวใช้ เมื่อเห็นว่าหลี่จุ่นเดินมา หญิงวัยกลางคนก็รีบหยุดงานในมือแล้วเดินเข้ามาหาชายหนุ่ม

“ท่านอ๋อง มีสิ่งใดที่จะสั่งการหรือ”

หลี่จุ่นจึงเอ่ยขึ้น “ทำอาหารเช้าให้คุณหนูโหลวหน่อยเถิด”

“เจ้าค่ะท่านอ๋อง”

แม่ครัวพยักหน้ารับ

หลี่จุ่นเหลือบมองดูรอบข้างแล้วจึงค่อยเอ่ยด้วยเสียงเบา “วันนี้คอยระวังหน่อยนะ อาจจะมีคนอาศัยจังหวะช่วงงานแต่งของข้าเข้ามาทำอะไรไม่ดี”

“เจ้าค่ะท่านอ๋อง !” แม่ครัวสาววัยกลางคนรับคำอย่างหนักแน่น

เมื่อกำชับเป็นอย่างดีแล้ว หลี่จุ่นก็เดินออกจากห้องเครื่องแล้วเดินกลับไปยังลาน

เสน่ห์บนแววตาของโหลวฮวนฮวนนั้นเพิ่มขึ้นอยู่หลายส่วน หลี่จุ่นสังเกตเห็นว่าหากนางอารมณ์ดีก็จะตแสดงออกทางสายตาอย่างเห็นได้ชัด

นางมิได้เจตนาทำเช่นนั้นแต่เป็นไปด้วยธรรมชาติตั้งแต่เกิด บุรุษใดหากได้เห็นเสน่ห์ที่ถูกเผยออกมาโดยมิได้ตั้งใจของนางแล้วย่อมต้องหลงใหล ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าโหลวฮวนฮวนนั้นมีรูปร่างสมสัดส่วนและรูปลักษณ์ที่งดงามเกินใคร เป็นสตรีที่ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่นิยมชมชอบ

อืม คนที่งดงามเช่นนี้แต่กลับถูกชะตากำหนดไว้ว่าต้องได้เป็นผู้หญิงของเขา

เมื่อคิดได้เช่นนี้หลี่จุ่นก็อารมณ์ดียิ่งนัก เขาจึงมองโหลวฮวนฮวนด้วยรอยยิ้ม

โหลวฮวนฮวนมองหลี่จุ่นแล้วพึมพำขึ้นกับตัวเอง “เจ้าบื้อนี่ยิ้มอะไรของเขาน่ะ หึ ดูท่าแล้วคงดีใจเพราะกำลังจะได้แต่งงานละสิ”

ดวงตาที่งดงามของโหลวฮวนฮวนเกร็งขึ้น เพียงฉับพลันที่แววตานั้นหม่นหมองลง ความอบอุ่นภายในใจค่อย ๆ เลือนหายไป