องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 322

ไม่นานนัก คนตระกูลเสิ่นก็เดินทางมาถึง

ส่วนเจ้าสาวนั้นยังมาไม่ถึง ถึงแม้จะไม่ต้องมีพิธีรับขบวนเจ้าสาวอันซับซ้อนเหล่านั้นแล้ว แต่เพราะเป็นถึงงานสมรสพระราชทาน คนที่มาร่วมงานล้วนแต่เป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม ไม่มีทางปล่อยให้คนรอนาน แต่ก็ต้องรอจนถึงฤกษ์มงคลแล้วจึงจะเข้ามาภายในจวน

ทว่า พี่ชายของเสิ่นจิงหงอย่างเสิ่นเลี่ยมาก่อนเสียแล้ว

“เสิ่นเลี่ยคารวะจิ่งอ๋อง”

เสิ่นเลี่ยเข้ามาภายในเรือน เมื่อเห็นหลี่จุ่นก็รีบน้อมตัวแล้วยกกำมือขึ้นแสดงความเคารพทันที

ครั้นเมื่อหลี่จุ่นมองเห็นพี่เขยของตัวเองแล้วก็ให้นึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนเพียงแต่เคยเจอกันยามประลองล่าสัตว์เพียงไม่กี่ครั้ง แถมอีกฝ่ายยังอยู่ฝั่งศัตรูเสียอีกด้วย

คิดไม่ถึงว่าเมื่อเจออีกครั้งจะกลายเป็นพี่เขยของเขาไปเสียแล้ว นับเป็นวาสนาที่แปลกนัก

“พี่เขยมิต้องมากพิธีไป...” หลี่จุ่นนิ่งนึกคำอยู่พักใหญ่ แต่สุดท้ายก็เอ่ยออกมาได้เพียงคำเรียกขานนี้เท่านั้น

เมื่อเสิ่นเลี่ยได้ยินก็มีสีหน้ายินดีปรีดาทันที

ขอแค่เรียกว่าพี่เขย ทุกอย่างก็พูดกันได้ง่าย

เมื่อเห็นดังนั้น เสิ่นเลี่ยจึงรีบพูดทันที “ท่านอ๋อง วันหน้าต้องฝากน้องสาวข้าไว้ให้ท่านดูแลแล้วละ นิสัยน้องข้าก็นับว่าเป็นคนว่าง่าย แต่ถ้าหากว่าทำสิ่งใดที่ผิดพลาดไปก็ขอให้ท่านอ๋องอภัยด้วย”

หลี่จุ่นนึกทอดถอนใจอยู่ภายในใจ แต่ก็เลือกที่จะเผยรอยยิ้มให้กับอีกฝ่ายแล้วเอ่ยขึ้น “พี่เขยเกรงใจเกินไปแล้ว วันหน้านางจะเป็นพระชายาของข้า ไม่ว่าอย่างไรข้าก็ควรดูแลนางอยู่แล้ว”

เสิ่นเลี่ยมีภาพจำที่ดีต่อหลี่จุ่นอยู่ไม่น้อย

ในสายตาของเขา ถึงแม้เมื่อก่อนนี้หลี่จุ่นจะได้ชื่อว่าเป็นคนไม่เอาไหน แต่แท้ที่จริงกลับเก็บซ่อนความสามารถที่แท้จริงไว้ เป็นคนที่มีความสามารถโดยแท้จริง ต่อมาหลี่จุ่นแสดงฝีมือประชันกลอนอันน่าตื่นตะลึงจนแม้แต่บิดาก็ยังชื่นชมไม่หยุด บัดนี้ชัดเจนด้วยหลักฐานที่พิสูจน์ได้แล้ว อีกทั้งหลี่จุ่นยังมีรูปลักษณ์งามยิ่ง มีสง่าราศียากหาใครเทียบ เมื่อครองคู่กับน้องสาวตัวเองนั้นก็นับว่าดีมากเกินพอ

อีกทั้งหลี่จุ่นเองก็ไม่ได้วางตัวสูงส่งเหมือนอย่างองค์ชายคนอื่น ๆ โดยภาพรวมแล้วก็รับว่าเป็นกันเองไม่ถือตนยิ่งนัก เขาติดตามรัชทายาทมาหลายปี สายตาในการมองคนย่อมเฉียบแหลมเกินกว่าสิ่งใด

หากมิพูดถึงเรื่องที่หลี่จุ่นเข้ามามีบทบาทช่วงชิงเรื่องการปกครอง การยกน้องสาวให้กับเขาก็นับว่าเป็นเรื่องที่เสิ่นเลี่ยวางใจและยินดีเป็นอย่างยิ่ง

แต่ในเมื่อความเป็นจริงได้มาถึงจุดนี้แล้วก็นับว่าช่วยไม่ได้

ทว่า ตัวเขาเองนับว่าพอใจในตัวหลี่จุ่นอยู่มาก อย่างน้อยการที่น้องสาวแต่งงานกับหลี่จุ่นก็น่าจะได้รนับการปฏิบัติดูแลเป็นอย่างดี การที่น้องสาวได้แต่งงานกับคนที่รูปงามและมีความสามารถเช่นนี้ย่อมต้องมีความสุขได้แน่นอน

เช่นนี้ก็ดีมากแล้ว

“พี่เขย เชิญนั่งเถิด” หลี่จุ่นเอ่ยเชื้อเชิญด้วยรอยยิ้ม

ถึงอย่างไรก็เป็นพี่เขย หลี่จุ่นย่อมต้องดูแลต้อนรับด้วยตนเอง เขาเดินนำเสิ่นเลี่ยไปที่โต๊ะหลัก แต่เสิ่นเลี่ยกลับส่ายหัวด้วยรอยยิ้มพลางเอ่ยปฏิเสธ

“ท่านอ๋องไม่ต้องเกรงใจไป ข้าเองก็รอต้อนรับแขกพร้อมท่านอ๋องดีกว่า แขกที่มาในวันนี้มีจำนวนไม่น้อยที่เป็นแขกของจวนอ๋อง การที่ข้ารับแขกด้วยตัวเองก็ถือเป็นมารยาทอย่างหนึ่งเช่นกัน”

“...ได้” หลี่จุ่นตอบรับคำ

แต่การที่พี่เขยยืนอยู่ข้างกายตนเองเช่นนี้ก็ทำให้หลี่จุ่นรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเช่นกัน

หวังเยียนหรันมาร่วมงานพร้อมกับหวังฮูหยินผู้เป็นมารดา สีหน้าหญิงสาวอ่านออกได้ยาก แต่ก็ยังคงมอบของขวัญและคำอวยพร

“เยียนหรันกับคุณป้ามาแล้วหรือ รีบเข้าไปด้านในเถิด !”

หลี่จุ่นรีบทำมือแสดงความเคารพด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม เขามองออกว่าสายตาของหวังเยียนหรันนั้นซ่อนความเศร้าโศกเอาไว้จึงรีบเอ่ยขึ้นทันที

“เยียนหรัน คงต้องรบกวนเจ้าดูแลท่านป้าหน่อยแล้วละ”

คำพูดนี้ฟังดูแล้วใกล้ชิดสนิทสนม จึงค่อยทำให้หวังเยียนหรันรู้สึกดีขึ้นได้บ้างในทันที นางจึงเอ่ยตอบรับ “ได้ เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะดูแลท่านแม่ข้าเป็นอย่างดี”

หวังฮูหยินแสดงความเคารพต่อหลี่จุ่นตามมารยาท จากนั้นก็เอ่ยแสดงความยินดีกับเสิ่นเลี่ย แล้วจึงค่อยเดินตามบุตรสาวของตนเข้าไปนั่งที่โต๊ะ

“ดูท่าทางไม่ได้เรื่องของเจ้านี่สิ เจ้าหนุ่มนั่นแค่พูดจาดี ๆ ด้วยคำเดียวเจ้าก็อารมณ์ดีขึ้นเสียแล้ว”

หวังฮูหยินมองเห็นได้ว่าลูกสาวของตนเองนั้นมักพ่ายแพ้ให้แก่คำพูดหวานหูของหลี่จุ่น จึงเกิดอาการเหนื่อยหน่ายพลางต่อว่านางด้วยเสียงต่ำว่าไม่เอาไหน

สีหน้าของหวังเยียนหรันสูบฉีดเลือดขึ้นทันที หญิงสาวรีบเอ่ยตอบ “แหม ท่านแม่ ท่านพูดอะไรน่ะ วันนี้เป็นงานมงคลของเขา เราอย่าพูดเรื่องพวกนี้กันเลย”

หวังฮูหยินฟังแล้วก็ได้แต่กลอกตาขึ้นด้านบนด้วยหมดคำจะพูด

ชาตินี้ลูกสาวของตนเองคงหนีไม่พ้นหลี่จุ่นแล้วเป็นแน่

เฮ้อ แค่คิดก็ปวดหัวเสียแล้วสิ