องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 334

หลี่เหวินจวินกลับถึงจวนองค์หญิงผิงอัน

นางรู้สึกสับสนมาก นางควรดีใจที่หลี่จุ่นและเสิ่นจิงหงแต่งงานกัน แต่ภายในใจกลับไม่มีความสุขเลย

เพราะความจริงแล้ว นางก็... มีความเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง

เพียงแต่ เมื่อใดถึงจะแสดงความเห็นแก่ตัวนี้ออกมาได้

หลี่เหวินจวินก็มิอาจรู้ได้

อาจมีโอกาสหรืออาจจะไม่โอกาสเลยก็ได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว สถานะของพวกเขาทั้งสองก็ไม่อนุญาตให้ทำเช่นนั้น

“องค์หญิง”

จู่ๆ ฉิงเอ๋อร์ก็พลันวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อนพลางตะโกนว่า “องค์หญิง เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ จวนจิ่งอ๋องเกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ”

เมื่อหลี่เหวินจวินได้ยินว่าเกิดเรื่องที่จวนจิ่งอ๋องก็หน้าถอดสีทันที แล้วรีบถามว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ฉิงเอ๋อร์กัดฟันรายงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ข้าน้อยได้ยินมาว่าเมื่อวานองค์ชายสี่และองค์ชายเจ็ดเกิดอาการเป็นพิษหลังกลับจากจวนจิ่งอ๋อง ยามอู่วันนี้องค์ชายเจ็ด... องค์ชายเจ็ดจากไปแล้วเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ น้องเจ็ด...”

หลี่เหวินจวินหน้าซีดเผือด จากนั้นร้องไห้คร่ำครวญอย่างไม่อยากเชื่อทันที “เป็นไปได้อย่างไร น้องหกจะตายแล้วได้อย่างไร มันเป็นไปไม่ได้ ข้าไม่เชื่อ”

ฉิงเอ๋อร์รีบพูดว่า “องค์หญิง ตอนนี้ไม่ใช่เวลาโศกเศร้าเจ้าค่ะ ฝ่าบาททรงสั่งให้เย่หงนำกำลังทหารรักษาพระองค์ไปจับตัวท่านจิ่งอ๋อง ตอนนี้ทั้งจวนจิ่งอ๋องถูกทหารล้อมไว้หมดแล้วเจ้าค่ะ”

หลี่เหวินจวินตัวสั่นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเป็นฝันร้ายซ้ำซ้อนและแทบล้มทั้งยืน แต่ก็พยายามพยุงตัวเองไว้และพูดเสียงเบาว่า

“เตรียมรถม้า รีบไปที่จวนจิ่งอ๋อง... แล้วแจ้งองครักษ์เงาที่อยู่ใกล้จวนจิ่งอ๋อง... ต้องรักษาความปลอดภัยของน้องหกให้ดี”

“เจ้าค่ะองค์หญิง”

ฉิงเอ๋อร์รับคำสั่งทันที แล้วรีบวิ่งออกไปก่อนหนึ่งก้าว

หลี่เหวินจวินรู้สึกถึงความโศกเศร้าอันใหญ่หลวงแล่นเข้ามาในหัวใจเมื่อนึกถึงน้องชายวัยเยาว์ของตน น้องชายคนที่มีความสัมพันธ์ที่ดีที่สุดกับนางและองค์รัชทายาท คนที่ไร้เดียงสาและชอบมาวุ่นวายกับพวกเขาที่สุด... ตายแล้วอย่างนั้นหรือ

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้

เกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่

“ไม่ น้องหกไม่มีทางทำเรื่องเช่นนั้นแน่นอน เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำอย่าแน่นอน...”

หลี่เหวินจวินพยายามทำให้ตัวเองสงบลง จากนั้นขึ้นรถม้าอย่างรวดเร็ว แล้วรีบมุ่งหน้าไปทางจวนจิ่งอ๋องทันที

เดิมทีวันนี้เป็นวันดีมาก น้องหกโชคร้ายพอแล้ว วันนี้เป็นวันดีของน้องหก เหตุใดจึงต้องให้เขาทนทุกข์กับความโชคร้ายที่ใหญ่หลวงเช่นนี้

ในเวลานี้ เกรงว่าคนที่เสียใจมากที่สุดคงจะเป็นน้องหก

“น้องหก รอข้าก่อน ข้าจะไปถึงอีกในไม่ช้า มีข้าอยู่ก็ไม่ต้องกลัวอันใด... พี่จะไม่ให้เจ้าต้องทนทุกข์และเจ็บปวดอีก...”

หลี่เหวินจวินร่ำร้องในใจพลางเร่งเร้ารถม้าไม่หยุดและน้ำไหลราวกับสายน้ำอย่างควบคุมไม่ได้

หลี่เหวินจวินหน้าซีดถึงขีดสุด ร่างกายผอมบางสั่นเทา “เจ้ากำลังพูดอันใดกัน เหตุใดจึงช่วยน้องหกไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่น้องหกจะทำร้ายน้องเจ็ดและน้องสี่... ข้าไม่เชื่อว่าเขาเป็นคนทำ”

แต่ถึงเขาจะทำ อย่างไรเสียเขาก็เป็นองค์ชาย... เสด็จพ่อก็ไม่มีทางฆ่าเขา

ไม่ ไม่ใช่เขาแน่นอน

น้องหกเป็นคนดีมาก

“องค์หญิง”

ฉิงเอ๋อร์พลันร้องเรียกพลางฝ่าฝนกระหน่ำ เมื่อเห็นสีหน้านายตนเต็มไปด้วยความโศกเศร้าจึงพูดช้าๆ ว่า “ท่านจิ่งอ๋อง... ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของฝ่าบาท เขาเป็นลูกชายของหลี่ตางเทียนกบฏในคราวนั้นเจ้าค่ะ องค์ชายรัชทายาทก็อยู่ที่จวนจิ่งอ๋อง เขาเปิดโปงทุกอย่างแล้ว พวกเขาจะไม่สอบสวนอีกแล้วว่าองค์ชายเจ็ดถูกท่านจิ่งอ๋องทำร้ายหรือไม่ ท่านจิ่งอ๋องจะถูกประหารชีวิตในทันที.. ช่วยไม่ได้แล้ว ช่วยไม่ได้แล้วเจ้าค่ะ... องค์หญิง เรากลับกันเถอะเจ้าค่ะ”

“อะไรนะ”

หลี่เหวินจวินพลันหรี่ตาลง มองดูนางกำนัลที่ยืนท่ามกลางสายฝนด้วยสายตาเหม่อลอย ใบหน้าพลันซีดเผือดราวกับน้ำแข็งและร่างกายค่อยๆ ทรุดลงบนรถม้า

โลกของนางพลันเงียบสงัดในทันที

ซู่ๆๆๆ

ซู่ๆ

หยาดฝนเม็ดใหญ่กำลังตกจากท้องฟ้าอย่างต่อเนื่องและปกคลุมทุกเสียงในทันที เหลือเพียงเสียงดังเปาะแปะๆ

โลกทั้งใบเงียบงันจริงๆ