องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 333

“หึ ! จับตัวฆาตกรเอาไว้ !”

หลี่จุ่นที่เพิ่งวางใจได้เปราะหนึ่งและเตรียมตัวไปกับเย่หง กลับได้ยินเสียงอันเย็นชาเอ่ยขึ้นอยู่ด้านนอกกะทันหัน

เมื่อมองไปก็เห็นองค์รัชทายาทที่สวมเกราะสีเงิน พาเหล่าองครักษ์ในชุดเกราะพุ่งเข้ามาภายในจวน

ภาพที่เกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวนี้ ทำให้ทุกคนเกิดความแปลกใจขึ้นมา

เย่หงขมวดคิ้วในทันทีพลางเอ่ยถาม “องค์ชายรัชทายาท นี่ท่าน...”

แต่ทว่า

องค์ชายรัชทายาทในยามนี้ที่มีท่าทีดุดัน กลับเดินผ่านเย่หงไปแล้วจ้องหลี่จุ่นตาเขม็ง เมื่อจ้องอยู่พักหนึ่งแล้ว สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน

“นั่นปะไร หน้าตาเหมือนหลี่ตังเทียนมากจริงเสียด้วย !”

หลี่ตังเทียนหรือ ?

เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของทุกคนก็พากันเปลี่ยนไปในทันที

แม้แต่หลี่จุ่นเองก็ขมวดคิ้วด้วยความข้องใจ

หลี่ตังเทียนนั้นเรียกได้ว่าเป็นชื่อต้องห้าม ไม่ใช่ว่าใคร ๆ ก็สามารถเอ่ยถึงได้ แต่มาบัดนี้ องค์ชายรัชทายาทไม่เพียงแต่พูดถึง แต่ยังบอกว่าหลี่จุ่นหน้าตาเหมือนหลี่ตังเทียนเสียอีก นี่มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่

เย่หงไม่กล้าพูดแทรกเกี่ยวกับเรื่องนี้ มิหนำซ้ำอีกฝ่ายยังเป็นถึงองค์ชายรัชทายาท เป็นราชันในอนาคต ไม่ใช่คนที่ตนเองจะหาเรื่องด้วยได้

“เสด็จพี่พูดเช่นนี้หมายความเช่นใดกัน...” หลี่จุ่นขมวดคิ้วเข้าหากัน น้ำเสียงที่เอ่ยถามยามมองรัชทายาทนั้นดูเย็นชา

“ฮ่า ๆ ๆ”

จู่ ๆ รัชทายาทก็ระเบิดหัวเราะออกมาแล้วจ้องไปยังหลี่จุ่น “เจ้าสี่มีเหตุผลจริง ๆ เสียด้วย คนนอกจะมาร่วมเสวยสุขกับสิ่งที่ควรเป็นของพวกเราพี่น้องได้อย่างไรกัน โดยเฉพาะคนนอกผู้นี้ที่คิดร้ายต่อพวกเรา คอยคิดอยู่ตลอดว่าจะสังหารพวกเราเมื่อใด !”

เพียงรัชทายาทเอ่ยประโยคนี้ออกไป เนื้อความที่เอ่ยถึงนั้นเป็นสิ่งที่น่าตกใจยิ่งนัก

มากพอที่จะทำให้ทุกคนตกตะลึง !

สีหน้าของเย่หงเปลี่ยนไปมาอยู่หลายครา ไม่รู้ว่าตนเองควรได้ยินสิ่งเหล่านี้หรือไม่ ผิดกับเสิ่นจิงหงที่หน้าซีดเผือดไปในทันที นางฟังเข้าใจในสิ่งที่รัชทายาทพูดถึง นั่นแปลว่าหลี่จุ่นคิดจะฆ่ารัชทายาทและพวกองค์ชายองค์หญิง....

แต่ว่า มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน ?

“องค์ชายรัชทายาท !”

หลี่จุ่นเค้นเสียงพูด น้ำเสียงนั้นมีความเย็นชา “ข้าเคารพที่ท่านเป็นพี่ใหญ่ เคารพที่ท่านเป็นรัชทายาท มิได้คิดเป็นศัตรูกับท่าน แต่บักนี้องค์ชายรัชทายาทกลับพูดจาว่าร้ายข้า หรือท่านจะไม่ชอบข้าจริง ๆ”

“หุบปาก !”

รัชทายาทตะคอกใส่หลี่จุ่นพลางจ้องตาถลน แล้วตะโกนพูดด้วยเสียงอันดัง “เจ้าไม่รู้ควรที่จะมาเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ ! เจ้ามันเป็นฆาตกรที่สังหารน้องเจ็ดของข้า เป็นความผิดมหันต์ ! ทหาร รีบจับกุมฆาตกรที่สังหารน้องเจ็ดของข้าเดี๋ยวนี้ !”

“ขอรับ !”ฃ

องครักษ์ที่รัชทายาทพามาด้วยต่างพากันพุ่งตรงมาด้านหน้าด้วยมุ่งหมายจะจับกุมหลี่จุ่น

สีหน้าเย่หงเปลี่ยนไปอีกครา ก่อนจะกัดฟันรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยออกไป “ช้าก่อนองค์รัชทายาท ! ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ข้าพาตัวจิ่งอ๋องกลับไป ขอองค์รัชทายาท... เปิดทางให้ด้วย ! หากมีปัญหาใด ขอให้ท่านเอ่ยต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทเถิด !”

“หึ”

คราวนี้หลี่จุ่นทนไม่ได้อีกต่อไป ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “องค์ชายรัชทายาท หากท่านแค้นข้าเพราะเรื่องเมื่อคราวก่อน ตอนนี้ข้าก็ขอโทษท่านด้วย แต่ขอท่านอย่าได้พูดจาเหลวไหลไร้เหตุผลเช่นนี้ ข้ามิได้เป็นผู้สังหารน้องเจ็ด ข้าจะติดตามผู้บัญชาการเย่ไปพบเสด็จพ่อเพื่อขอให้เสด็จพ่อสืบสวนให้แน่ชัดอย่างแน่นอน ขอท่านโปรดหลีกทางด้วย !”

“หุบปากซะ !”

องค์ชายรัชทายาทตวาดลั่นด้วยความโกรธแค้น “เจ้าไม่คู่ควรที่จะเรียกฝ่าบาทว่าเสด็จพ่อ เจ้าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเสด็จพ่อด้วยซ้ำ ! เจ้าเป็นลูกชายของกบฏหลี่ตังเทียนต่างหาก !”

เจ้าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของเสด็จพ่อ เจ้าเป็นลูกชายของกบฏหลี่ตังเทียนหรือ ?

เปรี้ยง !

ราวฟ้าฟาด ทุกคนพากันตื่นตะลึงด้วยไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

แม้แต่หลี่จุ่นเองก็นิ่งอึ้งไปเช่นกัน

ชายหนุ่มเคยเอ่ยล้อเล่นกับเฉาวานวานว่าตนเองคือหลี่ฉุนกัง เป็นลูกชายของกบฏหลี่ตังเทียน... แต่ว่า นั่นเป็นแค่การล้อเล่นของเขาเท่านั้น แล้วนี่มันเรื่องอะไรกัน

หรือรัชทายาทก็กำลังล้อเล่นกับเขาอยู่อย่างนั้นหรือ

เพียงครู่เดียว ทุกคนต่างก็ค่อย ๆ หันมามองหลี่จุ่นด้วยสีหน้าตกตะลึง

ขณะที่รัชทายาทจ้องหลี่จุ่นตาเขม็ง แล้วจึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“หลี่จุ่น หยางอวี้แม่ของเจ้าปิดบังเสด็จพ่อเรื่องสลับตัวกับน้องสาวฝาแฝดของนางอย่างหยางเจิน เพื่อลักลอบให้กำเนิดเจ้าได้สำเร็จ... เจ้าเป็นลูกชายของหลี่ตังเทียน เจ้ามิใช่ลูกของเสด็จพ่อ ! แม่ของเจ้าช่างวางแผนมาดีจริง ๆ ปิดบังเสด็จพ่อมานานถึงเพียงนี้ได้ !”

อะไรนะ ?

หลี่จุ่นจ้องมองรัชทายาทไม่วางตา ภายในใจเกิดความสับสนแปรปรวนขึ้นมา จึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงหนักแน่น “เป็นไปไม่ได้ ! ท่านกำลังโกหก !”