องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 336

นี่มันช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของอีกฝ่ายเลยสักนิด วรยุทธ์ของอีกฝ่ายเก่งกาจมากและเหนือชั้นกว่าตนมาก

เหตุใดใต้หล้านี้ยังมีคนที่เก่งกาจเช่นนี้อยู่

เมื่อเห็นทหารของตนถูกฟันราวกับผักปลา เย่หงจึงรีบออกคำสั่งทันทีว่า “ถอย รีบถอย”

ทุกคนรีบดึงเขาออกจากลานใหญ่และถอยกลับไปที่ประตูจวน

คนในชุดดำสองคนนั้นรุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วฟันร่างของสองคนอย่างเต็มแรง เมื่อเห็นว่าทหารรักษาพระองค์ทุกคนถอนตัวออกจากจวนอ๋องหมดแล้วจึงค่อยปิดประตู

จากนั้นคนในชุดดำสองคนถึงหันกลับมาและถอดผ้าคลุมหน้าออก เผยให้เห็นใบหน้าที่สวยงามทั้งสอง

นั่นก็คือเจียงเยว่ฉานและโหลวฮวนฮวน

เมื่อครู่คนที่ต่อสู้กับเย่หงก็คือเจียงเยว่ฉาน

เป็นดังที่ดาด วรยุทธ์ของนางเก่งกาจจนน่ากลัว

เมื่อหลี่จุ่นมองเห็นสองสาวก็ไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด จากนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วพูดว่า “เห็นทีต้องติดอยู่ที่นี่ด้วยกันแล้ว”

เจียงเยว่ฉานชำเลืองมองเสิ่นจิงหงที่ยืนตะลึงท่ามกลางสายฝน แล้วถามว่า “นางผู้นี้คือภรรยาใหม่ของท่านหรือ”

หลี่จุ่นพยักหน้า จากนั้นหันหน้าไปมองเสิ่นจิงหง แล้วพูดว่า “เจ้าไปเถอะ ไปตอนนี้ยังทัน มิเช่นนั้นเจ้าจะถูกมองว่าเป็นพวกเดียวกันกับข้า”

แต่เสิ่นจิงหงกลับส่ายหน้า มองเขาพลางพูดว่า

“ไม่ แม้ข้าจะคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะกลายเป็นเช่นนี้ แต่งานแต่งของเราคือเรื่องจริง ในเมื่อข้าแต่งกับท่านก็จะติดตามท่าน... ท่านไปที่แห่งหนใด... ข้าก็จะไปด้วย”

เพราะท่านพ่อเคยบอกไว้ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องปกป้องเขาให้ดีที่สุด ภายภาคหน้านางจะต้องเป็นองครักษ์ที่ดีที่สุดของเขา

แม้ดูเหมือนนางจะใช้ข้ออ้างนี้เพื่อบังคับตัวเองให้ทำตามความปรารถนาภายในใจ แต่ถ้าหากท่านพ่อรู้ผลลัพธ์นี้ตั้งแต่แรกล่ะ

ดังนั้น ในเมื่อนางแต่งงานกับเขาแล้ว ต่อไปก็เป็นคนของเขา เป็นภรรยาของเขา เขาจะยังเป็นท่านอ๋องหรือไม่ก็ช่างปะไร

นางไม่สน

หลี่จุ่นตกตะลึงเล็กน้อยและมองเสิ่นจิงหงอย่างแปลกใจครู่หนึ่ง แล้วหัวเราะออกมา จากนั้นเดินไปลูบแก้มของนางพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนมาก แล้วพูดว่า

“ดี ชีวิตนี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน”

โหลวฮวนฮวนเบะปาก ดูเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ

เจียงเยว่ฉานเช็ดน้ำฝนออกจากใบหน้า จากนั้นถอยหลบไปที่ทางเดิน แล้วถามว่า “หลี่จุ่น ไปกับพวกเราเถอะ ไปจากเมืองหลวง มิเช่นนั้นเจ้าจะต้องตายสถานเดียว”

หลี่จุ่นและเสิ่นจิงหง รวมทั้งบ่าวรับใช้ของจวนอ๋องก็ถอยหลบเข้ามาในทางเดิน เขามองดูสายฝนที่กระหน่ำลงมาพลางพยักหน้าช้าๆ และพูดว่า

“ไปแน่ แต่คิดอยากจะหนีออกจากเมืองหลวงยากพอๆ กับขึ้นสวรรค์... ทหารของเย่หงฝีมือไม่ธรรมดา วันนี้เข้าล้อมจวนอ๋อง ถึงจะไปจากจวนอ๋องแล้ว แต่เราก็ออกจากเมืองหลวงไม่ได้”

หยางจงพูดทั้งน้ำตา เมื่อหันกลับมาก็พบว่าฟ้ามืดแล้ว คนขององค์รัชทายาทและเย่หงก็ไม่อยู่แล้วจึงรีบถามเสียงสั่นว่า

“ท่านอ๋อง องค์ องค์รัชทายาทกับผู้บัญชาการเย่ล่ะขอรับ”

หลี่จุ่นส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มจางๆ แล้วพูดว่า “พวกเขาอยู่ด้านนอก เมื่อฟ้าสว่าง พวกเขาก็จะเข้ามาฆ่าเราอีก... อีกอย่าง ความจริงแล้วข้าไม่ใช่องค์ชาย แต่เป็นลูกของกบฏหลี่ตางเทียน”

หยางจงหรี่ตาลง แล้วจ้องมองหลี่จุ่นอย่างตกตะลึงอยู่นานราวกับว่าแทบไม่เชื่อหูตัวเอง แล้วจู่ๆ ก็ตะโกนออกมาว่า

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง ท่านอ๋องก็คือท่านอ๋อง ท่านอ๋องจะเป็นท่านอ๋องตลอดไปขอรับ”

อารมณ์ของหยางจงตื่นตระหนกมาก ราวกับเพิ่งตื่นจากฝันอันแสนหวานอย่างกะทันหันและได้รับการกระตุ้นที่รุนแรง

หลี่จุ่นกัดฟัน รู้สึกผิดต่อชายชราผู้นี้อย่างมาก ชายชราคนนี้เป็นทั้งพ่อ ทั้งเพื่อน และข้ารับใช้ของเขา

เขาติดตามหลี่จุ่นก็เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้ลิ้มรสความรุ่งโรจน์และมั่งคง ดื่มด่ำกับศักดิ์ศรีและเกียรติยศ แต่คิดไม่ถึงว่าท้ายที่สุดแล้วมันเป็นเพียงความฝันเท่านั้นและวันนี้ได้ตื่นจากฝันแล้ว

หลี่จุ่นกัดฟัน แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พ่อบ้าน ไม่เป็นไรนะ วันนี้ข้าหลี่จุ่นตกต่ำแค่ชั่วคราวเท่านั้น หากเราสามารถออกไปจากเมืองหลวงได้ เราจะใช้ชีวิตอย่างอิสระ ข้าเตรียมทุกอย่างเอาไว้ที่เมืองหลินซุ่นแล้ว ต่อไปเจ้าก็พักผ่อน ดูแลลูกของข้าและร่วมกันแบ่งปันความสุขในครอบครัว...”

หยางจงมองหลี่จุ่นอย่างตกตะลึงและน้ำตาก็ไหลอาบแก้ม ทันใดนั้นก็ร้องไห้โฮพลางคร่ำครวญด้วยความโศกเศร้า

หลี่จุ่นสงบสติอารมณ์ แล้วมองฟ้าในคืนฝนตก จากนั้นตะโกนว่า

“แม่ครัว จงเตรียมการ... พวกเราจะบุกฝ่าวงล้อมในตอนกลางคืน”