องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 339

หยางจงไปไหนแล้ว

หยางจงตายแล้ว

เมื่อคืนหลังจากหลี่จุ่นหมดสติไปได้ไม่นาน หยางจงก็เสียชีวิต

ฝนเทกระหน่ำ บรรยากาศเย็นเฉียบ

จู่ ๆ หลี่จุ่นก็ถูกลอบทำร้าย สำหรับหยางจง มีดสั้นที่เสียบเข้าท้องของหลี่จุ่นเหมือนกับเสียบเข้าทรวงอกของเขา

มันทำให้เขาเจ็บปวดและโกรธเกรี้ยว!

เขามองดูหลี่จุ่นเติบใหญ่ มองดูเขาลืมตา มองดูเขาอ้าปาก มองดูเขาร้องอ้อแอ้ มองดูเขาเดินได้ มองดูเขาพูดได้...มองดูเขาเสียใจ มองดูเขาเห็นมารดาป่วยเสียชีวิต...เขามองดูหลี่จุ่นทำอะไรหลาย ๆ อย่าง

หลี่จุ่นเปรียบเหมือนลูกของเขา และเหมือนแก้วตาของเขา

แต่ตอนนี้เขาถูกแทงบาดเจ็บ เป็นตายไม่รู้!

หยางจงวิ่งไปราวกับบ้าคลั่ง จับนายของตัวเองแน่น เรียกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ให้เขาตื่นขึ้นมา ให้เขาอย่าหลับ จากนั้นก็พุ่งตัวเข้ากลางสายฝนกระหน่ำราวกับคลุ้มคลั่ง ต่อยไส้ศึกที่ทำร้ายหลี่จุ่นหมัดแล้วหมัดเล่า ระบายโทสะ...

สุดท้ายชายชรานั่งเผละท่ามกลางฝนที่ตกหนัก มองนายบ้านตัวเองที่อยู่ตรงด้านล่างทางเดิน มองจนน้ำตานองหน้า และแผดเสียงร้องอย่างโหยหวนในท้ายที่สุด

หลี่จุ่นถูกทำร้าย เจียงเยว่ฉานตัดสินใจฉับพลัน ให้คนหามหลี่จุ่นถอยไปลานด้านหลัง

เวลานี้แม่ครัวให้คนของสมาคมเทียนตี้เปลี่ยนเส้นทางกลางอุโมงค์ ให้ทางออกทะลุในเมือง พวกเขาได้ออกจากจวนอ๋องได้แบบเทพไม่รู้ผีไม่เห็นอย่างปลอดภัย

“เกิดอะไรขึ้น หัวหน้าเป็นยังไงบ้าง” ขณะแม่ครัวออกมาจากอุโมงค์ เห็นพวกเจียงเยว่ฉานหามหลี่จุ่นมา ใบหน้าเปลี่ยนสีฉับพลัน วิ่งไปหาเดี๋ยวนั้น

“เขาถูกคนแทงบาดเจ็บ! ในจวนมีหนอนบ่อนไส้!” โหลวฮวนฮวนดวงตาแดง มองแม่ครัวด้วยสีหน้าระแวง นางสงสัยว่าคนของแม่ครัวเชื่อถือไม่ได้

ทว่าเจียงเยว่ฉานเอ่ยเสียงหนัก “ยังไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น ไปจากที่นี่ก่อน ถ้าพวกเจ้ากล้าเล่นลูกไม้อีก ข้าก็เก็บพวกเจ้าก่อนได้เหมือนกัน!”

แม่ครัวขมวดคิ้ว ทำไมแขกกลับมาเป็นนายซะได้

แต่ก็ยังพยักหน้าทันที

เรื่องเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ ก็คือออกจากจวนอ๋องก่อน!

คนกลุ่มหนึ่งเคลื่อนไหวทันที หามหลี่จุ่นเข้าอุโมงค์

แต่หยางจงไม่ได้ตามมา

เพราะเขาถูกคนสกัดเอาไว้

ตอนที่ทุกคนถอย เขานั่งอยู่กลางสายฝนครู่หนึ่งจึงจะลุกขึ้น ขณะกำลังจะตามไป จู่ ๆ ก็มีเงาคนสองสายเหาะลงมาจากหลังคา ตกอยู่ตรงหน้าและขวางทางไปของเขา

ทั้งสองต่างสวมชุดทะมัดทะแมงสีดำ ปิดใบหน้า แต่เมื่อพวกเขาเอ่ยปาก ใบหน้าหยางจงกลับเปลี่ยนสีทันที!

เพราะเขารู้จักอีกฝ่าย!

“หยางจง ยังจำพวกเราได้กระมัง สิบแปดปีแล้วนะ...ให้เจ้ามีชีวิตอยู่อีกสิบแปดปี แต่หลังจากคืนนี้ไป เจ้าจะอยู่ต่อไม่ได้แล้ว พวกเราก็อยู่ต่อไม่ได้เหมือนกัน”

ทั้งสองคนมองหยางจงทันที หัวเราะเสียงดังเสียดสี “ไม่รู้จักพวกเรารึ เช่นนั้นวรยุทธ์เจ้าจะอธิบายยังไง”

หยางจงสีหน้าดำทะมึนถึงขีดสุด!

เขาต้องกลับไปอยู่ข้างกายหลี่จุ่น ข้างตัวเขามีคนที่ฐานะไม่แน่ชัดมากเกินไป ถ้าห่างจากเขานาน ถ้าคนพวกนั้นคิดร้ายกับหลี่จุ่น เขาจะช่วยหลี่จุ่นไม่ได้!

เมื่อกี้เป็นเพราะเขาประมาทเกินไป หลี่จุ่นถึงถูกคนแทงบาดเจ็บได้ เขาตำหนิตัวเองที่สุด!

ดังนั้น เขาต้องกลับไปอยู่ข้างกายหลี่จุ่นเดี๋ยวนี้!

แต่ สองคนตรงหน้าวรยุทธ์สูงส่ง ไม่ด้อยไปกว่าเขาเลย เพราะวรยุทธ์ของเขาในตอนนั้นก็ได้พวกเขานี่แหละสอน!

ทั้งสามต่างรู้ความสามารถของกันและกัน

“หยางจง สมควรพอใจได้แล้ว...ปีนั้นฝ่าบาททรงพระเมตตา ให้เจ้าคุ้มครองเขา นี่มิใช่การเปลี่ยนแปลงฐานะชดเชยให้เจ้าล่วงหน้าหรือ บัดนี้ ฝ่าบาทต้องการให้พวกเราหายไป ข้าว่าเจ้าน่าจะเข้าใจว่าหมายความว่าอะไร”

หนึ่งในนั้นน้ำเสียงเหี้ยมเย็นชา แต่ในสำเนียงมีความเครียดเล็กน้อย เอ่ย “เรื่องนั้น นอกจากฝ่าบาทก็มีแต่เราที่รู้ คนอื่นตายหมดแล้ว เหลือแค่เราสามคน แต่เรื่องนี้ พวกเราต้องหายสาบสูญไปก่อนที่คนอื่นจะรู้”

หยางจงเอ่ยเสียงหนัก “ทำไมข้าต้องตายด้วย ข้าจะปิดปากตลอดก็ได้ ขอแค่ได้อยู่ข้างกายเขาตลอดไป ข้าทำได้...สิบแปดปีแล้ว เขายังไม่รู้เลยว่าข้ามีวรยุทธ์ ข้าทำได้ พวกเจ้า...ให้ข้าไปเถอะ”

“เห็นแก่ความเป็นพี่น้องในปีนั้น อย่าให้พวกเราลำบากใจเลย...อายุปูนนี้แล้ว อยู่ไปจะมีความหมายอะไร หยางจง เจ้าต้องตาย เพราะเจ้าคือส่วนหนึ่งของแผนการ ฝ่าบาทต้องการแขวนศพของเจ้าที่หน้าประตูเมือง!”

หนึ่งในนั้นหัวเราะพลางพูดเสียดสี

ทว่าใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความเศร้า