องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 338

หลี่จุ่นไม่รู้ว่าตัวเองสลบไปนานแค่ไหน จำได้เพียงว่าฝัน เป็นการฝันที่ยาวนานมากๆ ฝันจนเขาเกือบลืมทุกอย่างในราชวงศ์อู่

ฝันว่าตนได้กลับไปชาติที่แล้ว ได้เจอแฟนเก่าและฟีเจอริ่งกันอย่างเร่าร้อน ได้เจอเพื่อนเก่าและยังได้เจอพ่อแม่ของตัวเอง

แม้กระทั่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเป็นเวลานาน

ความฝันนี้เหมือนจริงมาก เพราะในฝันเขาสงสัยว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขาในราชวงศ์อู่เป็นแค่ความฝันหรือไม่ กระทั่งรู้สึกว่าตัวเองลืมทุกสิ่งทุกอย่างเกี่ยวกับราชวงศ์อู่และลืมเกือบทั้งหมดแล้ว

มันเหมือนกับการบอกลาอีกครั้ง โชคชะตาเหมือนบีบบังคับเขา ให้เขาได้เจอผู้คนมากมายและไปยังสถานที่เก่าๆ มากมาย สุดท้ายได้เห็นแฟนเก่าแต่งงานกับคนอื่น จากนั้นก็มาถึงภูเขาที่เขามักจะไปเยือน เห็นร่างกายของตัวเองกลายเป็นภาพลวงตา สติเหมือนตกอยู่ในห้วงนิทรา

เมื่อเขาฟื้นคืนสติอีกครั้งก็รู้สึกปวดท้อง จากนั้นค่อยๆ ลืมตาขึ้นและพบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องส่วนตัวของผู้หญิงคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอม เสิ่นจิงหงที่ดวงตาบวมแดงกำลังฟุบอยู่ข้างเตียงเขา ดูเหมือนจะหลับเพราะเหนื่อยโดยไม่รู้ตัว

ความรู้สึกลืมเลือนเกี่ยวกับราชวงศ์อู่ก็หายไปในทันที ความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมาอีกครั้ง แท้จริงแล้วเขาเพียงฝันไปจริงๆ

ทว่า เนื้อหาในความฝันนั้นไม่ใช่ฝันร้าย แต่มันยาวนานเหมือนฝันร้ายที่ไม่อาจตื่นได้

“นี่มัน... ห้องส่วนตัวของอวี้เซียง... ตอนนี้ข้าอยู่ที่หอชุนฮวาเหรอ” หลี่จุ่นจำห้องนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ก๊อกแก๊ก

ประตูถูกเปิดออกเบาๆ โหลวฮวนฮวนชะโงกหน้าเข้ามาอย่างลับๆ ล่อๆ แล้วมองไปทางเตียงนอน จากนั้นก็สบตากับหลี่จุ่นที่ตื่นแล้ว

โหลวฮวนฮวนชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นเปิดประตูออกจนสุดและตะโกนด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าฟื้นแล้วหรือ”

เสิ่นจิงหงตื่นเพราะเสียงตกใจ เมื่อเห็นหลี่จุ่นฟื้นแล้วก็ร้องไห้ด้วยความดีใจทันทีและรีบพูดว่า “ท่านฟื้นแล้ว เป็นอย่างไรบ้างา สบายดีหรือไม่”

เมื่อโหลวฮวนฮวนเห็นท่าทีที่ใกล้ชิดสนิทสนมของเสิ่นจิงหงก็หยุดเดินทันทีพร้อมกับเบะปาก

อยากจะอวกจริงๆ

เหตุใดนางคนนี้ถึงเป็นภรรยาของเขาได้นะ

หลี่จุ่นสังเกตเห็นสีหน้าท่าทางไม่พอใจของโหลวฮวนฮวนแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ กลับลูบใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียวและศีรษะของเสิ่นจิงหงด้วยรอยยิ้มพลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า

“สบายดี ข้าไม่เป็นไร อย่าได้กังวลไป”

เสิ่นจิงหงจับมือของเขาไว้แน่นทั้งน้ำตาไหลพรากและมองเขาอย่างเหม่อลอยโดยไม่พูดจาเป็นเวลานาน

หลี่จุ่นเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาแทนนาง แล้วถามว่า

“ข้าหลับไปนานแค่ไหน”

“เจ้าหลับไปหนึ่งคืน... ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงของวันที่สอง” เสิ่นจิงหงพูด

“อืม”

สองสาวสบตากันอย่างเป็นไปได้ยากและรู้สึกไม่อยากจะเชื่อในทันที

ในคราวนั้นหวังหยางหมิงผู้เปรียบเสมือนเทพเจ้าที่กอบกู้ศักดิ์ศรีของราชวงศ์อู่เพียงลำพัง แท้จริงแล้วคือหลี่จุ่น

มันช่างน่ากลัวมากจริงๆ

รู้ไหมว่าตอนนั้นเกือบทั้งราชวงศ์อู่ต่างกำลังตามหาตัวหวังหยางหมิง แต่ไม่มีผู้ใดคาดคิดว่าเขาคือหลี่จุ่น

ที่แท้ก็ซ่อนอยู่ใต้จมูกพวกเขานี่เอง

โหลวฮวนฮวนจ้องหลี่จุ่นพลางถามว่า “หลี่จุ่น เจ้าเป็นใครกันแน่ ยังมีอันใดปิดบังข้าอีกหรือไม่ อีกอย่าง แม่ครัวในจวนของเจ้าคนนั้นกับอวี้เซียงในหอชุนฮวานี้น่าจะเป็นพวกเดียวกันใช่หรือไม่ คนพวกนี้ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา พวกเขามาจากที่ใดกัน”

หลี่จุ่นชำเลืองมองนางแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “รอให้หนีออกไปได้ก่อน ข้าจะค่อยๆ บอกพวกเจ้า ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา เจ้ารีบไปบอกเยว่ฉานเถอะ เราจะต้องเตรียมการอีกมากมายหากต้องการหลบหนี”

“ได้ จบเรื่องแล้วเจ้าต้องบอกทุกอย่างกับพวกเรา” โหลวฮวนฮวนรีบลุกขึ้นและจากไปทันที

จากนั้นหลี่จุ่นค่อยหันมามองเสิ่นจิงหงและถามว่า “ใช่สิ พ่อบ้านล่ะ ไปเรียกเขามาพบข้าที”

พ่อบ้าน...

เสิ่นจิงหงแสดงสีหน้ากังวลทันทีและมองหลี่จุ่นอย่างไม่สบายใจ