องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 341

จวนจิ่งอ๋อง

ที่นี่รกร้างเล็กน้อย...หลัก ๆ เพราะมีของวางระเกะระกะเกลื่อนไปหมด จึงดูรกที่สุด

เมื่อวานที่นี่ยังครื้นเครงไปทั่ว มีคู่บ่าวสาวคู่หนึ่ง แขกเหรื่อเต็มห้องโถง ผู้คนมากมายดื่มสุราเมามาย

แต่ชั่วข้ามคืน ที่นี่ก็ราวกับปล่อยร้างมาหลายปี

เห็นแล้วชวนให้คนอึดอัดนัก

เสิ่นคั่วและจี้จงชิงเดินไปถึงลานด้านหลัง ทหารรักษาพระองค์ของเย่หงค้นเจอทางลับจากตรงนี้ เคยส่งคนลงไปตรวจสอบทางลับนี้แล้ว มันขุดยาวมาก ถ้าผ่านไปอีกเดือนสองเดือน คงขุดไปถึงนอกเมือง

จี้จงชิงมองอุโมงค์นี้ เอ่ยลอย ๆ ว่า

“ลูกเขยของเสิ่นไท่ฟู่ทำให้คนทึ่งจริง ๆ เลยนะ...สงสัยเขาคงคาดเดาว่าจะมีวันนี้นานแล้ว ก็เลยเตรียมตัวแต่เนิ่น ๆ การมองการณ์ไกลเช่นนี้ ข้ายังสู้ไม่ได้เลย”

เสิ่นคั่วใบหน้าไร้อารมณ์ ไม่พูด

แต่เขาก็อึ้งมากเหมือนกัน

คิดไม่ถึงว่าหลี่จุ่นจะคาดการณ์และเตรียมการก่อนแล้ว ถ้าไม่เกิดเรื่องนี้ เกรงว่าคงขุดอุโมงค์ใต้ดินจากตรงนี้ไปถึงนอกเมืองแล้วจริง ๆ

น่าทึ่งมาก

คนผู้นี้เก็บงำมิดชิด

หลอกทุกคน!

อวี่เหวินจิ้งไท่ซือเข้ามาจากนอกจวน มาถึงลานด้านหลัง เห็นทั้งสองกำลังมองอุโมงค์ใต้ดินอยู่ จึงพูดขึ้นว่า

“พวกเขาออกไปทางถนนตะวันตกแล้ว แต่ยังอยู่ในเมืองแน่ แต่จะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน...ตอนนี้ยังหาไม่เจอ”

เสิ่นคั่วสอดปาก “ออกไปจากตรงไหนก็ค้นแถว ๆ นั้นดูสิ”

จี้จงชิงหัวเราะเสียงเย็นทันที

“ท่านคิดว่าลูกเขยคนนี้ของท่านเป็นคนโง่หรือ เสิ่นไท่ฟู่ รีบคิดหาวิธีเถอะ ความพยายามของพวกเราหลายปีจะศูนย์เปล่าได้อย่าง ต่อให้ไม่ใช่โอรสแท้ ๆ ของฝ่าบาท แต่ก็แซ่หลี่ไม่ใช่หรือ แค่แซ่หลี่ก็พอ ข้าไม่สนใจหรอกว่าจะเกิดจากใคร ครึ่งชีวิตของข้า เพื่อเรื่องนี้แล้ว อะไรก็ทุ่มเทไปหมด ถ้าตอนนี้มาบอกข้าว่าเขาต้องตายให้ได้ นั่นไม่ได้! ข้าคนแรกเลยที่ไม่ยอม!”

อวี่เหวินจิ้งก็พยักหน้าเหมือนกัน พูดแสดงท่าที

“ข้าก็แก่แล้ว เหนื่อยต่อไปไม่ไหวแล้ว...ถ้าฝ่าบาทบอกว่าช่างเถอะ เช่นนั้นก็ช่างเถอะ ถ้าฝ่าบาทบอกว่าต่อ เช่นนั้นก็ได้แต่งัดฝาโลงของข้าแล้ว”

เสิ่นคั่วผู้นิ่งมาตลอดและยังสุขุมดั่งสุนัขเฒ่าดังเดิม กับถ้อยคำของทั้งสอง ไม่ขมวดคิ้วสักนิด ประสานสองมืออยู่ในแขนเสื้อ แสดงใบหน้าไร้อารมณ์ต่อ

เสิ่นคั่วไม่พูด ทั้งสองก็ไม่มีอะไรจะพูดเหมือนกัน

สามผู้ทรงอิทธิพลในราชสำนักยืนกรานอยู่อย่างนี้ เงียบกริบปราศจากสำเนียง

ขณะข่าวแพร่ไปถึงจวนตระกูลหวังของหวังโส่วหนิง หวังโส่วหนิงยังเมาสุราไม่สร่าง

หวังฮูหยินโอบหวังเยียนหรันเข้าอ้อมอก ร้องไห้โฮทันที ร้องไห้จนปอดฉีกหัวใจแหลกลาญ

หวังฮูหยินร้องไห้พูด “ขอโทษ เยียนหรัน นับจากวันนี้ เจ้าต้องตัดขาดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขา...จวนตระกูลหวังเราผูกติดกับตัวเจ้า เจ้าต้องเห็นแก่ส่วนรวม ขอโทษ แต่เจ้าต้องทำอย่างนี้ ขอโทษ ขอโทษ...”

หวังฮูหยินร่ำไห้พลางขอโทษอย่างหนัก

หวังเยียนหรันกอดมารดาของตัวเองแน่น ร้องไห้ด้วยความสิ้นหวังที่สุด

นางรู้สึกว่า...จะตามเขากลับมาไม่ได้อีกแล้ว

...............................................

จวนเหยียนอ๋องผู้เฒ่า

จ้าวเฟยเอ๋อร์สวมชุดเกราะรัดตัวสีเงิน สวมที่ป้องกันข้อมือ รวบผมหางม้าสูง เงาครึ่งตัวในคันฉ่องทองแดงองอาจห้าวหาญยิ่งนัก!

ผ้าคลุมด้านหลังแดงฉานประดุจโลหิต!

นี่คือชุดที่เคยสวมใส่ตอนแข่งล่าสัตว์ นางจำได้ว่าตอนนั้นเขามองนางหลายต่อหลายครั้ง คิดว่าเขาคงเสน่หาในตัวนางตอนนั้นเอง

ดังนั้นนางจึงถูกเขาหลอก แล้วยังให้นางที่เป็นสตรีคนหนึ่งเผยความในใจก่อนอีก ชั่วร้ายยิ่งนัก

นางหัวเราะ แต่หัวเราะไปหัวเราะมา รอยยิ้มกลับกลายเป็นโศกาอาดูร