องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 342

“เฟยเอ๋อร์...”

พระชายาเหยียนเห็นบุตรสาวตนเองแต่งกายองอาจมาก เดินออกมาจากห้องด้วยใบหน้าเรียบสงบ สีหน้าพลันสะท้าน

สองมือพระชายากุมแน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร่ำไห้พูดว่า

“เฟยเอ๋อร์ ขอโทษ แม่กับพ่อผิดต่อเจ้า...แม่ไม่เอาไหน ยังต้องให้เจ้าสละทุกอย่าง...”

จ้าวเฟยเอ๋อร์มองมารดาตน แย้มยิ้มที่ผ่อนคลาย ยื่นมือเช็ดหยาดน้ำตาของพระชายาเหยียน ก่อนจะพูดว่า

“ท่านแม่วางใจเถอะ ข้าต้องฆ่าลูกกบฏด้วยมือตัวเองแน่ เพื่อแสดงออกถึงการตัดสินใจ! ข้าจะทูลกับฝ่าบาทอย่างชัดเจน ข้าจ้าวเฟยเอ๋อร์ถูกลูกกบฏหลอกลวง จวนเหยียนอ๋องเราจงรักภักดีมาตลอด ไม่คิดเป็นอื่น!”

จากนั้น

จ้าวเฟยเอ๋อร์ผู้องอาจก็สะบัดเสื้อคลุมสีแดงฉานบนตัว ใบหน้าเคร่งขรึม สาวเท้าเดินออกจากจวนอ๋อง โบกมือและตะเบ็งเสียงว่า

“จูงม้ามา!”

“เฟยเอ๋อร์...เฟยเอ๋อร์ของข้า!” พระชายาเหยียนร้องไห้ด้วยความระทมใจ ล้มลุกคลุกคลานตามออกไป

แต่เห็นเพียงบุตรสาวมือทวนยาวสีเงิน ควบขี่อาชา เสื้อคลุมสีแดงฉานปลัดปลิว ห้อม้าตะบึงไปไกล!

อ้างว้างและเศร้าสลด!

องอาจและห้าวหาญ!

“เฟยเอ๋อร์!!!”

พระชายาเหยียนร้องเรียกด้วยความเศร้า แล้วจู่ ๆ ก็ตามออกไป

นางนึกขึ้นได้ฉับพลัน ความปรารถนาที่แท้จริงของบุตรสาวมิใช่อย่างที่นางคิด!

ทว่า อาชาขาวไปไกล พกพาเสื้อคลุมสีแดงเข้มอันตรธานหายไปจากสุดถนน

“เฟยเอ๋อร์!!!”

พระชายาพยายามตามสุดชีวิต พยายาม พยายามตามไป

วิ่งเร็วจนรองเท้าหลุดกระเด็น

...................................

จวนองค์หญิงผิงอัน

บรรยากาศเงียบสงบ หรืออาจเรียกได้ว่าวิเวกดั่งความตาย

หลี่เหวินจวินดวงตาไร้แวว นั่งเหม่ออยู่ในห้องหนังสือ ตรงหน้ามีกระดาษแถบแผ่นหนึ่งอยู่

ทันใดนั้นฉิงเอ๋อร์ก็เดินเข้ามา ค้อมตัวพูดว่า

“องค์หญิง...ไม่ทราบที่อยู่จิ่งอ๋องเจ้าค่ะ ค้นหาในอุโมงค์ใต้ดินทั้งคืน ตอนนี้ทหารรักษาพระองค์กับทางศาลาว่าการเมืองหลวงก็กำลังค้นหาร่องรอยของพวกเขาอยู่”

หลี่เหวินจวินดวงตาไร้แวว มองกระดาษแถบตรงหน้าแบบซึมกะทือ นั่งใจลอย แม้แต่เนื้อหาในกระดาษแถบนั้นนางยังอ่านไม่เข้าหัว

ฉิงเอ๋อร์กัดฟัน ยืนอยู่ตรงนั้นแบบทำอะไรไม่ถูก

จะเดินหน้าก็ไม่ใช่ จะถอยหลังก็ไม่ใช่

“องค์หญิง!”

ตอนนี้เอง นางกำนัลคนสนิทอีกคนเดินเข้ามา ค้อมตัวรายงาน “องค์หญิง ข้างนอกมีคนเรียกตัวเองว่าคนของหอเทียนอีมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ!”

ฉิงเอ๋อร์อึ้ง หอเทียนอีหรือ

ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มานานมากแล้ว

พอหลี่เหวินจวินได้ยินชื่อหอเทียนอี นัยน์ตาหดเล็กทันใด ผินหน้ามองมาช้า ๆ แล้วพูดแบบอึ้ง ๆ ว่า

“พาตัวเข้ามา”

“กำลังภายในล้ำเลิศ!”

ฉิงเอ๋อร์สองคนไล่ตามไปถึงปากประตู เจอกับคลื่นพลังมหาศาลที่ปะทะเข้าใบหน้า ตกตะลึงเดี๋ยวนั้น

หลี่เหวินจวินเดินออกจากห้องหนังสือ สีหน้าปั้นยากอย่างยิ่ง!

ผู้ที่มามีวรยุทธ์สูงส่ง ยากจะจินตนาการ!

ถ้าต้องการเอาชีวิตนาง พวกฉิงเอ๋อร์สองคนคงขวางไว้ไม่อยู่!

ดังคาด หวังหยางหมิงผู้นั้นมิใช่คนธรรมดา ข้างกายมียอดฝีมือน่ากลัวเช่นนี้อยู่ด้วย!

เพียงแต่...หวังหยางหมิงรู้จักกับหลี่จุ่นหรือ

คนที่อีกฝ่ายต้องการส่งออกไป ใช่หลี่จุ่นหรือเปล่า

“องค์หญิง! ทำยังไงดีเจ้าคะ” ฉิงเอ๋อร์ถามเสียงหนักทันที

หลี่เหวินจวินโบกมือ ดวงตาลุ่มลึก มองท้องฟ้ากว้างก่อนจะเอื้อนเอ่ย “เช่นนั้นก็เปิดประตูเมือง ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน...ใครกันแน่ที่วางแผนอยู่เบื้องหลัง!”

“แต่ นี่...” ฉิงเอ๋อร์ดวงหน้าเปลี่ยนสี

คนที่อีกฝ่ายต้องการส่งออกเมือง...เป็นไปได้มากว่าจะเป็นจิ่งอ๋องนะ!

“ไม่ต้องพูดมาก!”

หลี่เหวินจวินสีหน้าเย็นเฉียบ “ทุกอย่างเมื่อกี้นี้ ห้ามแพร่งพรายออกไป ใครฝืนฆ่าไม่เว้น!”

“เจ้าค่ะ!”

ฉิงเอ๋อร์ตอบรับทันที

ไม่กล้าพูดมาก!