องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 343

“แม่นางเยว่ฉานพบว่าเขาหายตัวไป ตอนไปหาเขา ก็เห็นแต่ร่างของพวกเขาแล้ว ดูเหมือนว่าทั้งสามจะต่อสู้กัน พ่อ พ่อบ้านหยางจบชีวิตพร้อมกับพวกเขา...”

พอเสิ่นจิงหงเห็นหลี่จุ่นสีหน้าทรมาน แววตาดุดันบิดเบี้ยว นางก็รู้สึกทุกข์ใจมากตามไปด้วย

สัมผัสความเศร้าโศกของหลี่จุ่นได้เต็ม ๆ

นางเอ่ยปากน้ำเสียงสั่นเครือ “หลี่จุ่น เจ้ายังมีข้า...”

ว่าแล้วก็จับมือหลี่จุ่นแน่น ๆ เงยหน้ามองอีกฝ่าย

ในดวงตาของหลี่จุ่นเจือแสงน้ำตา

ชายชราคนนั้น...จากไปอย่างนี้แล้วหรือ

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ได้นะ

เขายังบอกว่าจะช่วยเขาดูแลลูกของเขาอยู่เลย จะร่วมมีความสุขครอบครัวกับเขา...

ทำไมถึงเป็นแบบนี้

หลี่จุ่นรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดทรมานที่ไม่ใช่ของเขากำลังทะลักออกมาอย่างหนักจากในร่างกาย ราวกับแทรกออกมาจากกระดูกอย่างไรอย่างนั้น

เขารู้ได้ในทันที นี่คือความรู้สึกของเจ้าของร่าง!

เจ้าของร่างมีความรู้สึกลึกซึ้งกับหยางจง!

“เจ้าวางใจเถอะ...ข้าต้องแก้แค้นให้เจ้าแน่!” หลี่จุ่นกัดฟันกรอด เอ่ยเสียงหนัก

ดวงตาแดงก่ำ สีหน้าดุร้าย

หลังจากพูดออกไป อารมณ์รุนแรง ความเจ็บปวดทรมานหนักหน่วงในร่างกายจึงบรรเทาลงเล็กน้อย

“ความหมายของเจ้าคือ...พ่อบ้านมีวรยุทธ์หรือ” หลี่จุ่นถามเสียงหนัก

เสิ่นจิงหงลังเลก่อนจะพยักหน้า

“เป็นไปไม่ได้!”

หลี่จุ่นไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเลย “เขาเป็นแค่คนแก่ ๆ ที่อ่อนแอคนหนึ่ง อยู่กับข้ามาสิบเจ็ดปี จะมีวรยุทธ์ได้ยังไง ขนาดจะฆ่าไก่สักตัวเขายังต้องไล่ตามตั้งนาน แล้วจะมีวรยุทธ์ได้ยังไง เขายังสู้ข้าไม่ได้ด้วยซ้ำ แถมยังถูกขันทีคนอื่น ๆ รังแกไม่กล้าตอบโต้บ่อย ๆ อีก...จะมีวรยุทธ์สูงส่งแบบนี้ได้ยังไง”

เสิ่นจิงหงอารมณ์ซับซ้อน กัดฟันพูด “ถ้าเขาอยากปกปิด...เจ้าก็ไม่รู้หรอก คนที่เรียนยุทธ์ ถ้าจะปกปิดวรยุทธ์ของตัวเอง คนธรรมดาจะดูไม่ออก”

หลี่จุ่นรู้สึกว่าความรู้ความเข้าใจของตัวเองกลับตาลปัตร

เจ้าบ่าวเฒ่าสมควรตายนี่ ที่แท้ก็เป็นยอดฝีมือ...

แต่มารดาเจ้าทำไมถึงเอาชนะคนอื่นไม่ได้ แล้วยังตายตกตามกันอีก!

หลี่จุ่นรับเรื่องนี้ไม่ได้ รู้สึกว่าบ่าวเฒ่าของตัวเองคนนี้มิสู้ไม่มีวรยุทธ์จะดีกว่า ดูสิ มีวรยุทธ์ยังสู้คนอื่นไม่ได้เลยไม่ใช่หรือ

อย่ามีมันเลย!

หลี่จุ่นหัวเราะขมขื่น น้ำเสียงหนักอึ้งเย็นชาและแน่วแน่

“ไม่เป็นไร...ข้าไม่สนว่าเขาจะมีวรยุทธ์หรือไม่ ไม่สนว่าทำไมถึงปิดบังข้า ข้าต้องการหาคนที่ฆ่าเขา...แล้วให้มันชดใช้! ใครทำเขา ข้าจะฆ่ามัน!”

แต่ เจ้ามารดามันตายเร็วเกินไปแล้ว

ข้ายังไม่ได้เสพสุขกับเจ้าให้มากเลย

เสิ่นจิงหงปาดน้ำตา เอ่ย “ตอนนั้นเจ้าบาดเจ็บ เราพาเขาออกมาด้วยไม่ได้...แต่หลังจากนั้นแม่นางอวี้เซียงส่งคนกลับไปแล้ว”

“ดี...”

หลี่จุ่นพ่นออกมาหนึ่งคำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ชั่วขณะ รู้สึกว่าบาดแผลและหัวใจกำเริบพร้อมกัน เจ็บจนเขากัดฟันแน่น สูดลมเย็น

เขารู้สึกหนาวมาก

นึกถึงตอนที่เขาเพิ่งทะลุมิติมา ไม่คุ้นเคยกับโลกนี้ เป็นหยางจงที่ดูแลเขามาตลอด

ช่วงเวลาหนึ่งปี เขารู้สึกว่าอีกฝ่ายน่าสงสารมาก เห็นใจเขามาก แต่ก็รู้สึกว่าเขาดีมากด้วย เพราะมีเขาอยู่เป็นเพื่อนจึงไม่รู้สึกโดดเดี่ยวเท่าไรนัก...

เขาคิดว่ารอให้ตัวเองมีชีวิตที่ดีขึ้นก่อน ต้องให้เขาเป็นบิดาของเขาแน่นอน เลี้ยงดูปูเสื่อ ให้เขามีความสุขกับบั้นปลายชีวิต

แต่ มารดามันยังไม่เป็นจริงสักครึ่งเลย! ทำไมถึงด่วนจากไปอย่างนี้แล้ว

หลี่จุ่นรับไม่ได้ พอนึกถึงบ่าวเฒ่าที่ตามก้นตัวเองต้อย ๆ คนที่พอยิ้มก็มีรอยตีนกาเหี่ยวย่นอยู่เต็มใบหน้าจากไปอย่างนี้แล้ว หัวใจเขาเจ็บนัก รู้สึกอึดอัดอย่างไร้สิ้นสุด เหมือนมีหินก้อนใหญ่ทับอยู่ อย่างไรก็ยกพ้นตัวไม่ได้

เสิ่นจิงหงกอดเขาอย่างเบามือ ให้ศีรษะของเขาอยู่ในอ้อมกอดของตน ลูบศีรษะของเขาด้วยความสงสาร แนบใบหน้ากับหน้าผากเขา ให้เขารู้สึกอบอุ่น แล้วปลอบโยนเขาเสียงนุ่มว่า

“เขาต้องกลับมา คนของแม่นางอวี้เซียงต้องพาเขากลับมาได้แน่ ถึงตอนนั้นเราจะจัดงานศพให้เขาด้วยกันนะ...”