องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 344

ม่านรัตติกาลมาถึง

ท้องถนนเงียบสงัด ถนนที่ครึกครื้นรุ่งเรืองในแต่เดิม คืนนี้กลายเป็นเงียบเหงามาก

เจียงเยว่ฉานและโหลวฮวนฮวนกลับมาจากข้างนอก บอกสถานการณ์ หลี่จุ่นที่ใบหน้าอึมครึมที่สุดอยู่แล้วในทีแรก เวลานี้อึมครึมมากกว่าเดิม

ท้องถนนถูกเก็บกวาดหมดแล้ว!

ทว่าเขากลับพูดเสียงเย็น “ไม่ว่ายังไง วันนี้ก็ต้องออกจากเมืองให้ได้!”

ถ้าไม่ออกไป ต้องตายสถานเดียว!

เขาอาจจะไม่ตาย แต่คนของสมาคมเทียนตี้ต้องจบเห่แน่ เสิ่นจิงหงก็ยากจะพ้นเคราะห์เข้าซังเต ด้วยเหตุนี้ พวกเขาต้องไป!

“ได้!”

เจียงเยว่ฉานไม่พูดพร่ำทำเพลง เพราะนางต้องการพาหลี่จุ่นไปอยู่แล้ว

คนอื่น ๆ อย่างไรก็ได้ แต่หลี่จุ่นคือคนสำคัญ

หลี่จุ่นถาม “บอกหลี่เหวินจวินแล้วหรือ”

เจียงเยว่ฉานพยักหน้า แต่ยังกังวลเล็กน้อย

“ยังไงซะ หลี่เหวินจวินก็เป็นคนของราชวงศ์ เป็นองค์หญิงใหญ่...ท่านคิดว่านางจะเปิดประตูเมืองหรือเวลานี้”

หลี่จุ่นส่ายหน้า แสยะยิ้มพูด “ข้าไม่กล้ารับรอง ดังนั้นข้าจึงไม่เดิมพัน...และ ข้าจะไม่ออกไปจากทางประตูเมือง”

เจียงเยว่ฉานสีหน้าชะงักงัน โหลวฮวนฮวนกับเสิ่นจิงหงก็ตกใจด้วย

เจียงเยว่ฉานถาม “แล้วพวกเราจะไปจากทางไหน”

“ฮวนฮวนน่าจะรู้ พวกเราไปจากทางนั้นนั่นแหละ!” หลี่จุ่นพูดพลางหัวเราะเสียงเย็น มองโหลวฮวนฮวน

ที่เขาพูดย่อมหมายถึงสุสานหลวงใต้ดินในอุทยานหลวงนั้น ตามบันทึกของขันทีใหญ่คนนั้น เป็นสุสานจักรพรรดิคนหนึ่งของจีนโบราณ

ตอนนั้นหลี่เหวินจวินบอกว่าจะรายงานหลี่เจิ้ง แต่ก็ไม่เห็นทำอะไร ตอนหลังเขาส่งคนจับตาดูอย่างละเอียด พบว่าหลี่เหวินจวินไม่ได้บอกกับหลี่เจิ้ง แต่ปกปิดคุ้มกันเอาไว้

พี่หญิงท่านนี้ของเขา มีแผนกับเรื่องนี้

แต่ตอนนี้ มันกลับเป็นโอกาสของเขา

ดังนั้น เขาจึงจงใจใช้ฐานะของหวังหยางหมิงบอกว่าจะออกไปจากทางประตูเมืองตะวันออก ความจริงคือบอกออกโจมตีตก เขาต้องการไปทางสุสานหลวงต่างหาก!

ที่นั่น...มีอุโมงค์ทางลับเส้นหนึ่งที่ทะลุนอกเมือง!

มีแต่เขาที่รู้!

เพราะมีเข้าก็ต้องมีออก

โหลวฮวนฮวนมองหลี่จุ่นแวบหนึ่ง เข้าใจทันที นางรู้ว่าที่หลี่จุ่นพูดคือที่ไหน จึงกันไปอธิบายกับเจียงเยว่ฉานและเสิ่นจิงหงคร่าว ๆ

เจียงเยว่ฉานตกตะลึงเล็กน้อย “ที่แท้ที่นั่นยังมีทางลับออกนอกเมืองได้หรือ อย่างนี้นี่เอง”

หลี่จุ่นพยักหน้า “คืนนี้ยามไห้...เตรียมตัวออกเดินทาง!”

เมื่อครู่เขาเพิ่งให้ยอดฝีมือของสมาคมเทียนตี้ไปเตรียมการและสำรวจเส้นทาง รอให้ทางนั้นเรียบร้อยก็เดินทางได้

เจียงเยว่ฉานสองดรุณีไม่มีความเห็น

เสิ่นจิงหงกลับขมวดคิ้วนิด ๆ

ท่านพ่อเคยเตือนไว้ ไม่ว่ายังไงก็ห้ามให้หลี่จุ่นออกจากเมือง ถ้าออกไปต้องตายแน่ ถึงตอนนี้สถานการณ์อาจไม่ใช่แบบที่ท่านพ่อคิด แต่นอกเมืองมีอันตรายซุกซ่อนอยู่จริง ๆ หรือ

ทุกคนในห้องเปลี่ยนสีหน้า!

สีหน้าแย่ที่สุด!

สายใยระหว่างหยางจงและหลี่จุ่น ไม่มีใครสามารถแทนที่ได้ ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าหยางจงคืออะไรของหลี่จุ่น...

เวลานี้ ร่างของเขาถูกคนแขวนอยู่บนกำแพงเมือง นี่กำลังจงใจกระตุ้นอารมณ์ของหลี่จุ่น!

เจียงเยว่ฉานเอ่ยเสียงหนักทันที “หลี่จุ่น ท่านต้องใจเย็นนะ จะออกไปไม่ได้ พวกเขาต้องล่อให้ท่านออกไปแน่!”

“ถูกต้อง!” โหลวฮวนฮวนก็พูดเสียงหนักเหมือนกัน

เสิ่นจิงหงหน้าขาวซีด จับมือหลี่จุ่นแน่น แต่ร่างกายของหลี่จุ่นกำลังสั่นเทิ้ม มือทั้งสองกระตุกรุนแรง

เสิ่นจิงหงร้องไห้พูดทันที “หลี่จุ่น เจ้าอย่าวู่วามนะ ใจเย็นก่อน แผลของเจ้าจะปริ...”

“ข้า ข้า...ใจเย็นมาก!”

น้ำเสียงหลี่จุ่นแหบพร่า ดวงตาแดงก่ำ กัดฟันแน่น

เทียบกับใจของเขาแล้ว เขาใจเย็นมากจริง ๆ!

เพราะเขารู้ วู่วามไปก็แก้ปัญหาไม่ได้ ความวู่วามแก้แค้นให้หยางจงไม่ได้!

แต่ร่างกายของเขากำลังสั่นอย่างรุนแรง สั่นแบบควบคุมไม่อยู่ เขารู้ทันที อารมณ์ของเจ้าของร่างกำลังหวนคืน!

ความรู้สึกที่เจ้าของร่างมีต่อหยางจง ลึกซึ้งมากกว่าที่เขาจินตนาการมาก มันเป็นความรู้สึกที่ประทับอยู่กับตัว สลักเข้ากระดูก!

ในใจหลี่จุ่นชะงักงัน น้ำตาพรั่งพรู