องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 351

พอได้ยินอย่างนั้นแล้ว หลี่จุ่นก็หน้าตึงทันที!

โหลวฮวนฮวนสูดลมหายใจเข้าลึก พักครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“อยู่สองคน ที่เหลือไปกับข้า พวกเราจะฝ่าออกไป!”

อวี้เซียงมองหลี่จุ่นทีหนึ่ง เห็นหลี่จุ่นไม่มีความเห็นอย่างอื่น จึงสั่งสมาชิกสมาคมเทียนตี้ให้ฝ่าออกไปกับโหลวฮวนฮวนก่อน

เหลืออยู่ปกป้องพวกเขาอยู่ที่นี่คนหนึ่ง

โหลวฮวนฮวนใจร้อนดั่งไฟ พาสมาชิกของสมาคมเทียนตี้ล่วงหน้าไปก่อนด้วยความรวดเร็ว

พวกหลี่จุ่นที่อยู่จุดเดิมสามคน รวมกับยอดฝีมือสมาคมเทียนตี้คนหนึ่งเป็นสี่คนเริ่มออกเดินอีกครั้งเหมือนกัน

ทว่า

เสิ่นจิงหงหน้าซีด หยุดฝีเท้า มองหลี่จุ่นแล้วพูดว่า

“หลี่หลาง เจ้าเคยบอกว่าถ้าไปไม่รอด พวกเราจะถอยกลับ แม้แต่แม่นางฮวนฮวนกับแม่นางเยว่ฉานยังรับมือยาก หนทางข้างหน้าต้องอันตรายอย่างยิ่งแน่...”

หลี่จุ่นนิ่งงัน

แต่ถ้าถอยกลับไป ชีวิตของเขาก็จะไม่อยู่ในกำมือของเขาแล้ว เขาไม่อยากตกอยู่ในสภาพนั้น

และเขาก็คิดไม่ถึง ตำแหน่งทางออกของทางลับนี้จะถูกเปิดเผยจริง ๆ มีคนกำลังรอดักอยู่ปลายทาง

แต่นอกจากหลี่เหวินจวิน ยังมีใครที่ล่วงรู้เส้นทางนี้อีก

ขันทีใหญ่ผู้นั้นเสียชีวิตนานแล้ว...แต่ถ้าไม่ใช่หลี่เหวินจวิน เช่นนั้นก็ต้องเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับขันทีใหญ่ผู้นั้น

นักฆ่าตรงทางออกมาเพราะเขาหรือเปล่ากันแน่

แล้วทำไมเสิ่นคั่วถึงบอกว่าเขาออกไปต้องตายแน่ล่ะ

ในหัวของหลี่จุ่นเต็มไปด้วยปริศนา ไม่อาจได้รับคำตอบ

เสิ่นจิงหงมองหลี่จุ่น ใบหน้ามีความกังวลและหวาดกลัวเต็มประดา

ก่อนหน้านี้ยังพอเชื่อหลี่จุ่นได้ แต่เวลานี้อันตรายอยู่ตรงหน้า ยืนยันความกังวลในใจแล้ว ถ้าหลี่จุ่นออกจากเมืองจะต้องตายจริง ๆ!

นางไม่อยากให้เขาตาย!

ดังนั้นจะให้เขาออกไปไม่ได้!

นางมองหลี่จุ่น รอคำตอบจากเขา

“ไม่ได้!”

หลี่จุ่นสูดลมหมายใจลึก สุดท้ายยังส่ายหน้า “ข้าต้องออกไป ถอยหนึ่งก้าวชีวิตข้าก็จะตกอยู่ในมือคนอื่นสุดแต่จะกระทำ ไม่ได้!”

เสิ่นจิงหงมองหลี่จุ่นด้วยความอึ้ง แววตาผิดหวัง อย่างไรเขาก็ไม่ยอมหันกลับ

ถัดมา หลี่จุ่นก็มองเสิ่นจิงหงแล้วพูดว่า

“เจ้าไปเถอะ หนทางข้างหน้ามิอาจคาดเดา อาจตายได้ทุกเมื่อ เจ้าตามข้าไป บางทีอาจต้องตาย...ถ้าข้ารอดพ้นจากมหันตภัยครั้งนี้ได้ วันหน้ากลับมา ต้องไม่ผิดต่อเจ้าแน่!”

เสิ่นจิงหงไม่กล้าเชื่อหูตัวเอง “เจ้า เจ้า เจ้าจะทิ้งข้าหรือ!”

หลี่จุ่นจับบ่าของนาง พูดเสียงนวล “ไม่ใช่ เจ้าถอยกลับไปจะปลอดภัยมาก แต่ถ้าตามข้าไปอาจต้องตาย...ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นอะไร ข้าอยากให้เจ้ากลับไป แล้วรอข้ากลับมา ดีไหม”

เสิ่นจิงหงส่ายหน้า “ข้าก็ไม่อยากให้เจ้าตาย พวกเรากลับไปด้วยกันเถอะ ท่านพ่อต้องไม่ทนดูเจ้าเกิดเรื่อง เมื่อวานเขาก็บอกข้าแล้ว เจ้าออกไปต้องตาย! หลี่หลาง พวกเรากลับไปด้วยกันนะ...”

เสิ่นจิงหงดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลพราก

ไม่ไหวแล้วนะ...

หลี่จุ่นเห็นเสิ่นจิงหงลงมือ จิตใจว้าวุ่นชั่วขณะ รีบสาวเท้าเร็วขึ้น

เสิ่นจิงหงวรยุทธ์สูง มีแต่โหลวฮวนฮวนกับเจียงเยว่ฉานที่สามารถข่มนางได้ ต้องรีบไปรวมตัวให้เร็วที่สุด

ปัง!

ทว่า

ผ่านไปได้ไม่นาน ตัวยอดฝีมือของสมาคมเทียนตี้ผู้นั้นก็ปลิวออกไปกระแทกกับผนังหินอย่างแรง

ไม่ใช่คู่ต่อสู้!

เสิ่นจิงหงปลายเท้าแตะทีหนึ่ง กระโดดมาทันที ขวางทางไปของทั้งสองพลัน นางมองหลี่จุ่น น้ำตาคลอพร้อมขอร้อง

“หลี่หลาง ตามข้ากลับไป ข้าขอร้องล่ะ...”

หลี่จุ่นสีหน้าปั้นยากเล็กน้อย “ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย เจ้าอยากเห็นข้าตกอยู่ในมือคนอื่น เป็นตายไม่อาจเลือกเองจริงหรือ”

อวี้เซียงคิดไม่ถึงว่าลูกน้องตัวเองจะต้านได้แค่ประเดี๋ยวเดียว ทึ่งกับวรยุทธ์ที่สูงส่งของเสิ่นจิงหงเล็กน้อย แต่เวลานี้ก็พูดเสียงเย็นเหมือนกัน

“ฮูหยิน ถ้าท่านหวังดีกับหัวหน้าจริง ๆ ก็ให้พวกเราไป อย่าขวางให้ลำบากกว่านี้เลย!”

“ไม่ได้!”

เสิ่นจิงหงราวกับหมดความอดทนแล้ว น้ำเสียงเย็นเยียบ กัดฟันแน่น “ข้าจะไม่ให้พวกเจ้าไป!”

ว่าแล้วก็ตัดใจซัดฝ่ามือใส่บ่าซ้ายอวี้เซียงทีหนึ่ง ผลักนางกระเด็นออกไป