องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 350

อะไรนะ

หลี่จุ่นใบหน้าเปลี่ยนสี อวี้เซียงพลันพูด “ไปเร็ว!”

เสิ่นจิงหงก็เปลี่ยนสีหน้าเหมือนกัน ลังเลชั่วขณะ ไม่รู้ว่าควรไปหรือควรอยู่ต่อ

แต่หลี่จุ่นส่งเสียงครางต่ำ ด้วยที่เขาตระหนก ไม่ทันระวังไปถูกบาดแผลจึงเจ็บท้อง

“เจ้าเป็นยังไงบ้างน่ะ” เสิ่นจิงหงตกใจรีบตรวจสอบ

หลี่จุ่นส่ายหน้า กุมมือนางแน่น

“เชื่อข้าเถอะ เชื่อข้าแค่ครั้งนี้ ถ้าสุดท้ายไปไม่รอดจริง ๆ พวกเราจะถอยกลับไม่ฝืนฝ่าออกไป ดีไหม”

เสิ่นจิงหงอึ้ง “ได้ ถ้าฝ่าไปไม่ได้จริง ๆ พวกเราก็ถอย ท่านพ่อไม่ยอมเห็นเจ้าเกิดเรื่องหรอก!”

“อืม!”

หลี่จุ่นผงกศีรษะอย่างจริงจัง ให้เสิ่นจิงหงประคองตนและเดินไปด้วยความไว

ด้านหลังมีทหารตามมา ข้างหน้ามีอันตรายที่ไม่ทราบ ตั้งแต่หลี่จุ่นข้ามมิติมา ยังไม่เคยเจอวิกฤตใหญ่อย่างนี้มาก่อน และไม่เคยถูกคนแทงด้วย

นี่มันดวงซวยแท้ ๆ!

เพียงแต่ ทำไมทหารรักษาพระองค์ถึงมาเร็วอย่างนี้นะ

อีกฝ่ายตามมาได้ยังไง

“แปลกจริง ทหารรักษาพระองค์มาเร็วเกินไปแล้ว ด้วยความสามารถของสมาคมเทียนตี้ ไม่น่าถูกคนตามมาได้นี่” หลี่จุ่นเดินพลางพึมพำ

พอเสิ่นจิงหงได้ยินก็ลังเลขณะหนึ่ง แต่แล้วก็กัดฟันบอกเขาว่าก่อนหน้านี้จ้าวเฟยเอ๋อร์เคยไล่ล่าพวกเขา

เป็นไปได้มากว่าจะเผยร่องรอยเพราะเหตุนี้

ใบหน้าหลี่จุ่นเปลี่ยนเป็นเก้กังทันที พร้อมกันนั้นก็รู้สึกทรมานเล็กน้อย พูดอย่างไม่ปกปิด

“เฟยเอ๋อร์ผู้น่าสงสาร ข้าทำร้ายนาง...”

“หลี่หลาง เจ้ากับพี่เฟยเอ๋อร์...” เสิ่นจิงหงลังเลเล็กน้อย แต่ก็ยังอยากถามเรื่องระหว่างพวกเขามากกว่านี้

แต่

หลี่จุ่นส่ายหน้า “เรื่องเกี่ยวกับข้ากับเฟยเอ๋อร์ ถ้าเจ้าอยากรู้จริง อีกหน่อยข้าค่อยเล่าให้เจ้าฟัง”

เสิ่นจิงหงผิดหวังนิด ๆ แต่ก็ได้แต่พยักหน้า จากนั้นก็อยากขึ้นด้วยความสงสัย

“หลี่หลาง พี่เฟยเอ๋อร์...รักเจ้าขนาดนี้ ทำไมถึงยังตามล่าเจ้าล่ะ ตอนนั้นข้านึกว่านางทรยศเจ้าเสียอีก แต่หลังจากนั้นพอมาคิด ๆ ดู ก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้...”

หลี่จุ่นเจ็บแปลบในใจ หัวเราะแห้ง

“เพราะเฟยเอ๋อร์คือลูกสาวของเหยียนอ๋อง นาง...เหมือนกับข้า ตอนนี้ข้าคือลูกของอ๋องกบฏ ถ้าไม่อยากให้เหยียนอ๋องผู้เฒ่าถูกสงสัย ไม่อยากให้จวนเหยียนอ๋องติดร่างแหเพราะข้า เฟยเอ๋อร์ก็ได้แต่ใช้การกระทำพิสูจน์ว่านางแค่ถูกข้าหลอก เพราะงั้นนางก็เลยต้องไล่ล่าโจมตีข้า...”

ด้วยเหตุนี้ ฝ่าบาทไม่เพียงแต่ไม่หาเรื่องนาง ยังจะพยายามไม่พูดถึงด้วย กระทั่งยังอาจรู้สึกผิดต่อบิดา เพราะหลี่จุ่นอาจใช้นางเป็นตัวประกันหลบหนี

พอคิดอย่างนี้แล้ว เสิ่นจิงหงก็รู้สึกเห็นใจจ้าวเฟยเอ๋อร์ขึ้นมาทันที ความไม่สบายใจในทีแรกค่อย ๆ ผ่อนคลาย

สุดท้ายแล้ว ยังเป็นนางที่แย่งหลี่จุ่นมา

“หลี่หลาง ข้าจะอยู่กับเจ้าตลอดไป...” เสิ่นจิงหงเอ่ยเสียงหวาน

“ดี”

หลี่จุ่นหวั่นไหว ขยี้ศีรษะนางเบา ๆ

ถึงเสิ่นจิงหงจะเป็นแม่ทัพ มีความน่าเกรงขามมากเป็นบางครั้ง แต่อย่างไรก็งดงาม ไม่ขาดความน่ารัก

กอปรกับเตี้ยกว่าเขา หลี่จุ่นห้ามใจไม่ลูบศีรษะนางไม่ได้

“หยุด!”

จู่ ๆ อวี้เซียงที่อยู่ข้างหน้าก็ตะโกน

คนของสมาคมเทียนตี้ระแวดระวังขึ้นมาทันที จากนั้นก็มองคนที่ย้อนกลับมาจากข้างหน้า นั่นก็คือโหลวฮวนฮวน+

โหลวฮวนฮวนเนื้อตัวสะบักสะบอม หอบหายใจหนัก

“ทางออกมีกับดัก มีนักฆ่าเยอะมาก ข้าก็เลยกลับมาก่อน...ถ้าจะฝ่าออกไป ต้องใช้เวลาไม่น้อย”