องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 349

หลี่จุ่นพิจารณาอย่างละเอียด

ตำแหน่งทางออกนี้อยู่บริเวณประตูเมืองทางเหนือ ตามหลักน่าจะไม่เกิดปัญหา เพราะถือว่าเป็นอุโมงค์ลับ

แทบไม่มีคนรู้

แน่นอน มันก็ไม่แน่นอนเสมอไป และอาจไม่ได้มีแต่เขาที่รู้

อย่างน้อยในปีนั้น ขันทีใหญ่ท่านนั้นก็รู้ชัดเจนมาก แถมหลี่เหวินจวินก็ส่งคนมาตรวจสอบที่นี่ลับ ๆ นานอย่างนี้แล้ว น่าจะหาทางออกได้

“ตอนนี้เวลาอะไรแล้ว” หลี่จุ่นถามเสียงหนัก

โหลวฮวนฮวนตอบ “ตอนที่พวกเรามาประมาณยามซวีสามเค่อ (สองทุ่ม) ระหว่างทางเสียเวลาครึ่งชั่วยาม ตอนนี้น่าจะยามไห้หนึ่งเค่อ (สามทุ่ม) แล้ว ”

หรือก็คือ ตอนนี้หลี่เหวินจวินน่าจะรู้ตัวแล้ว!

เวลาไม่คอยท่า!

แต่ถ้าทางออกมีกับดัก พวกเขาต้องตายแน่ ดังนั้นต้องรอให้คนตรวจสอบเส้นทางกลับมาก่อน!

หลี่จุ่นเอ่ย “ต้องให้คนที่ตรวจสอบเส้นทางกลับมาก่อน!”

พอทุกคนได้ฟัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยทันที

เจียงเยว่ฉานเอ่ย “แต่จะรอนาน ๆ อยู่ที่นี่ เราจะมีอันตรายมากเป็นเท่าตัวนะ อุโมงค์ลับนั่น ฮวนฮวนเล่าให้ข้าฟังแล้ว น่าจะไม่มีปัญหา”

หลี่จุ่นเอ่ยเสียงหนัก “รอก่อนดีกว่า รออีกหนึ่งเค่อ ถ้าหนึ่งเค่อแล้วพวกเขายังไม่กลับมา พวกเราค่อยแบ่งเป็นสองกลุ่ม เจ้ากับฮวนฮวนฝีมือค่อนข้างดี เช่นนั้นก็รบกวนให้พวกเจ้านำหน้า ถ้าเจออันตรายอะไรพวกเจ้ายังจะพอรับมือได้!”

เจียงเยว่ฉานคิดแล้วจึงว่า “ได้ อย่างนั้นก็รออยู่ที่นี่เถอะ”

ทุกคนจึงข้ามสะพานแขวนโซ่เหล็ก และพักผ่อนเตรียมตัวอยู่ตรงประตูหินสามทาง

ตามข้อเท็จจริง ในบรรดาพวกเขามีแต่หลี่จุ่นกับอวี้เซียงที่เป็นไก่อ่อน มีแต่พวกเขาที่ไม่เป็นวรยุทธ์ ต่อให้เป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในสมาคมเทียนตี้ก็ยังสามารถจัดการพวกเขาสองคนด้วยมือเดียวได้

ถ้าทิ้งพวกเขาสองคน ถึงคนพวกนี้จะเจอกับทหารรักษาพระองค์ก็สามารถฝ่าออกไปได้ง่าย ๆ

โดยเฉพาะเจียงเยว่ฉานกับโหลวฮวนฮวน พวกนางวิชาตัวเบาล้ำเลิศ แทบจะไปมาไร้ร่องรอย หนีออกจากหมู่กองทัพหมื่นคนได้อย่างรวดเร็ว

หนึ่งเค่อผ่านไปแล้ว

อวี้เซียงสีหน้าปั้นยาก เอ่ยเสียงหนัก “ดูท่า กว่าครึ่งคงเกิดเรื่องแล้ว...”

สีหน้าหลี่จุ่นปั้นยากมากกว่า คิดไม่ถึงว่าในเวลาสำคัญ ทางหนีที่เขาคิดว่าปลอดภัยมากกลับเกิดเรื่องไม่คาดฝัน

เจียงเยว่ฉานพูดขึ้นทันที “ฮวนฮวน ไป พวกเราไปก่อน!”

โหลวฮวนฮวนลุกขึ้นยืน มองหลี่จุ่นทีหนึ่ง จากนั้นก็ตามเจียงเยว่ฉานไป

หลี่จุ่นถอนหายใจ มองเสิ่นจิงหงและอวี้เซียง ก่อนจะพูดว่า

“พวกเราก็ไปกันเถอะ ไม่ว่าข้างหน้าจะเป็นยังไง พวกเราก็มีแต่หนทางนี้แล้ว”

ถึงเสิ่นจิงหงจะเป็นภรรยาของหลี่จุ่นแล้ว แต่ความจริงนางกังวลมาตลอด เพราะทั้งสองไม่มีพื้นฐานของความรัก ในช่วงความเป็นความตายนี้ อาจเกิดเรื่องพลิกผันได้มากมาย!

จำเป็นต้องป้องกันเอาไว้!

“ต้องตายแน่หรือ”

หลี่จุ่นมองเสิ่นจิงหง ถามเสียงหนัก “ไท่ฟู่รู้อะไรมาใช่ไหม ทำไมเขาถึงพูดอย่างนี้”

เสิ่นจิงหงส่ายหน้า น้ำตานองหน้า มองหลี่จุ่นแล้วตอบ

“ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริง ๆ เพียงแต่ท่านพ่อเจาะจงบอกกับข้าอย่างนี้...ข้าไม่อยากให้เจ้าเกิดเรื่อง ถ้าที่ท่านพ่อพูดเป็นความจริงล่ะ เจ้าออกไปจะมีอันตรายนะ...”

“พวกเรากลับไปเถอะ ท่านพ่อคือไท่ฟู่ ไม่ว่ายังไงฝ่าบาทก็ต้องไว้หน้าเขา ในเมื่อเมื่อวานท่านพ่อบอกอย่างนี้ เขาต้องไม่อยากเห็นเจ้าตายแน่ หลี่หลาง พวกเรากลับไปเถอะ...”

เสิ่นจิงหงจริงใจ ร้องไห้อ้อนวอน

หลี่จุ่นชะงักงันมองนาง จู่ ๆ ก็โอบนางเข้าอ้อมกอด สูดลมหายใจเข้าลึกและพูดว่า

“เชื่อข้าสักครั้งนะ พวกเราจะไม่เป็นไร...เยว่ฉานวรยุทธ์สูงส่ง ฮวนฮวนก็เหมือนกัน ยังมีสมาคมเทียนตี้ของเราอีก เก่ง ๆ ทั้งนั้น ต่อให้ทางออกมีกับดัก พวกเราก็ต้องฝ่าออกไปได้แน่! เชื่อข้า ได้ไหม”

“หัวหน้า แย่แล้ว! ทหารรักษาพระองค์ตามมาแล้ว!”

ทันใดนั้น สมาชิกสมาคมเทียนตี้ที่อยู่ด้านหลังวิ่งโร่มาด้วยความรวดเร็ว