องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 348

รถม้าแล่นเร็ว

โหลวฮวนฮวนกลับถึงในรถม้าแล้ว ดูนิ่งงันเล็กน้อยทั้งตัว

จ้าวเฟยเอ๋อร์ทำให้นางสะเทือนใจมาก

เสิ่นจิงหงลังเลนิดหนึ่งก่อนจะกัดฟันถาม “แม่นางฮวนฮวน ท่านหญิงจ้าว...ไม่เป็นไรใช่ไหม”

โหลวฮวนฮวนมองนางทีหนึ่ง แล้วหัวเราะเสียงเย็นตอบ “ทำไม เจ้าห่วงนางหรือ นางเป็นคนที่จะแย่งสามีของเจ้านะ!”

เสิ่นจิงหงเงียบ

ไม่ใช่จ้าวเฟยเอ๋อร์แย่งสามีนาง ความจริงนางต่างหากที่แย่งสามีของจ้าวเฟยเอ๋อร์...ดังนั้น นางจึงรู้สึกผิด ไม่อยากให้จ้าวเฟยเอ๋อร์เกิดเรื่อง

เจียงเยว่ฉานกล่าว “เอาล่ะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาคิดเรื่องพวกนี้ ออกจากเมืองหลวงแล้วค่อยว่ากันเถอะ”

พอออกจากเหมืองหลวง นางก็จะพาหลี่จุ่นไปเทียนซานทันที ถึงตอนนั้น เสิ่นจิงหงจะตามหรือไม่ก็ช่าง ไม่เกี่ยวกับนางแล้ว

ต่อให้หลี่จุ่นคัดค้านก็จะใช้กำลังพาเขาไปอยู่ดี!

อย่างมากก็ให้โหลวฮวนฮวนตีให้สลบก็จบเรื่อง ถึงอย่างไรก็ไม่ใช่นางตีเสียหน่อย หลี่จุ่นไม่โทษนางหรอก

สามดรุณีเงียบปราศจากสำเนียง

อวี้เซียงที่ขับรถอยู่ได้รับข่าวสารจากลูกน้องเป็นระยะ เปลี่ยนเส้นทางรถไม่หยุด เลี้ยวไปเลี้ยวมาจนมาถึงนอกอุทยานหลวงในที่สุด

“ทุกท่าน พวกเรามาถึงจุดหมายแล้ว!” อวี้เซียงกระโดดลงจากรถม้าทันที มองรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง จากนั้นจึงบอกให้พวกนางลงจากรถ

เจียงเยว่ฉานกับโหลวฮวนฮวนออกมาจากรถม้าก่อน มองรอบด้านทีหนึ่ง ยืนยันว่าไม่มีปัญหาแล้วจึงให้เสิ่นจิงหงประคองหลี่จุ่นออกมา

แต่พวกเขาเพิ่งลงมาก็มีเงาดำหลายสายพุ่งออกมาจากในอุทยานหลวงทันที ครั้นดึงผ้าปิดหน้าออก ผู้ที่เป็นผู้นำกลับเป็นแม่ครัวในจวนจิ่งอ๋องนั่นเอง!

“ใต้เท้า แย่แล้วเจ้าค่ะ!”

แม่ครัวสีหน้าร้อนรน รายงานกับอวี้เซียงทันที “สายสืบที่พวกเราส่งออกไปสำรวจทางออก จนถึงตอนนี้ยังไม่ส่งข่าวกลับมาเลย เกรงว่าจะร้ายมากกว่าดี!”

“อะไรนะ” อวี้เซียงหนักใจ สีหน้าปั้นยากพลัน!

เจียงเยว่ฉานมองโหลวฮวนฮวนทันที แล้วถามว่า “ฮวนฮวน ลักษณะในนั้นเป็นยังไงกันแน่”

โหลวฮวนฮวนขมวดคิ้ว อธิบายง่าย ๆ

เจียงเยว่ฉานจึงพูดว่า “ไม่เป็นไร พวกเราเข้าไปก่อน ถึงจะมีปัญหาก็รับมือกับทหารที่ไล่ตามมาในนั้นได้ อีกเดี๋ยวทหารรักษาพระองค์คงไล่ตามมาทันแล้ว พวกเราจะอยู่ที่นี่ไม่ได้ แม่นางอวี้เซียง เจ้าส่งคนไปตรวจสอบเส้นทางต่อเถอะ!”

“ได้!” อวี้เซียงพยักหน้า

จากนั้นจึงสั่งกับแม่ครัว

เสิ่นจิงหงฟังการสนทนาของพวกนาง ความกังวลในใจเพิ่มพูน นางนึกถึงการกำชับของท่านพ่อ บอกว่าถ้าหลี่จุ่นออกนอกเมืองต้องตายแน่นอน หรือว่านอกเมืองจะมีกลสังหารอะไรรอหลี่จุ่นอยู่จริง ๆ

“ไป!”

แต่นางไม่อาจคิดมาก เจียงเยว่ฉานให้โหลวฮวนฮวนช่วยกันประคองหลี่จุ่น ทั้งหมดเข้าอุทยานหลวงด้วยความรวดเร็ว

ขณะลั่นวาจา สีหน้าเขาดุร้าย น้ำตาหลั่งรินอย่างควบคุมไม่อยู่ ไม่รู้ว่าเป็นของเจ้าของร่างหรือของเขาเอง

หลี่จุ่นแยกไม่ออก แต่พอนึกถึงว่าศพของหยางจงห้อยอยู่บนกำแพงเมืองอย่างโดดเดี่ยว ถูกทรมานเช่นนี้ หัวใจของเราก็ราวกับมีมีดกรีด สั่นสะท้านไปทั้งตัว

แต่ เขาจะไปช่วยไม่ได้ เขาต้องไปจากที่นี่ก่อน

เขาต้องไป แล้วค่อยกลับเมืองหลวงอีกครั้ง!

ไม่อย่างนั้น ตอนนี้ไปก็คือไปมอบศีรษะ!

เสิ่นจิงหงเห็นหลี่จุ่นทรมานอย่างนี้แล้วก็รู้สึกทรมานด้วย ปาดน้ำตา พูดปลอบว่า

“ได้...เอาไว้เจ้าหายดีแล้ว ข้าจะกลับมาเป็นเพื่อนเจ้า พวกเราจะจัดงานศพให้พ่อบ้านด้วยกันนะ”

หลี่จุ่นเงียบ แค่จับมือนางแน่น ๆ ก่อนจะถามเสียงหนัก “อวี้เซียง สำรวจทางออกชัดเจนแล้วหรือ”

อวี้เซียงหันขวับกลับมาตอบ “สายสืบที่นำหน้าไปยังไม่กลับมาเลย ข้าให้พวกนางส่งคนไปสำรวจต่อแล้ว”

เมื่อได้ยินดังนั้น

หลี่จุ่นก็ขมวดคิ้วฉับพลัน เอ่ยเสียงหนัก “หยุดก่อน!”

“หลี่จุ่น ทำไมหรือ” เจียงเยว่ฉานถาม

คนข้างหน้าก็หันกลับมาด้วย หยุดเดินหน้า