องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 355

เจียงเยว่ฉานและโหลวฮวนฮวนมีวรยุทธ์สูงส่งมากจริง ๆ พวกนางพาสมาชิกของสมาคมเทียนตี้ฝ่าออกไปจากทางลับ บรรดานักฆ่าพวกนั้นที่ดักซุ่มล้อมอยู่รอบ ๆ ทางออก ปราชัยไปในที่สุด

โหลวฮวนฮวนมองศพที่กองระเกะระกะรอบ ๆ ชั่วขณะไม่รู้ที่มาของคนพวกนี้ ทำไมต้องดักซุ่มอยู่ที่นี่ด้วย

การดักซุ่มอยู่ที่นี่มิใช่เพื่อสังหารหลี่จุ่นกับพวกนางหรือ

พรูลมยาวทีหนึ่งและหันไปมองเจียงเยว่ฉานที่อยู่ข้าง ๆ

“ครั้งนี้พวกเราเสียหายหนัก ถ้าอยากรู้ที่มาของคนพวกนี้กับสาเหตุที่พวกเขาอยู่ที่นี่ คงได้แต่ขอความช่วยเหลือจากเทียนซานแล้ว”

ถูกต้อง ครั้งนี้สมาชิกของพวกนางบาดเจ็บล้มตายนับไม่ถ้วน กระทั่งเกือบตายเรียบที่นี่แล้ว ส่วนที่รอดมาได้ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่น้อย นอกจากนางกับเจียงเยว่ฉาน คนอื่น ๆ ล้วนกลับเทียนซานหมด

เจียงเยว่ฉานพยักหน้า สีหน้าเรียบ

ความสนใจของนางอยู่กับสมาชิกของสมาคมเทียนตี้ รู้สึกว่าขั้วอำนาจที่หลี่จุ่นฝึกขึ้นมายอดเยี่ยมเหลือเกินจริง ๆ

คนพวกนี้เข้าขากันดีมาก การกระทำรวดเร็วฉับไว กำลังรบส่วนตัวอาจไม่แข็งแกร่งมาก แต่เมื่อพวกเขาร่วมมือกัน ประสานมือกัน ก็มีกำลังทำลายล้างราวกับหักไม้ไผ่ น่าเหลือเชื่อมาก

ราวกับถูกฝึกฝนมานานและยังอาจจะหลายสิบปีด้วย

แต่คิดแล้วก็รู้สึกเป็นไปไม่ได้ คนของนางฝึกมานานเท่าไรแล้วนะ

ฝึกมาสิบกว่าปีเกือบยี่สิบปี บางคนยังติดตามนางมาแต่เล็ก คำนวณดูแล้วก็เกือบสามสิบปี แต่ถ้าเทียบกับคนพวกนี้แล้วยังห่างอีกมาก

ทำไมคนพวกนี้ถึงยอดเยี่ยมอย่างนี้นะ ทำไมความสามารถในการรบถึงแข็งแกร่งอย่างนี้ นางชักคิดไม่ตก ในใจเต็มไปด้วยความอิจฉา

คิดอยู่ในใจ เอาไว้กลับถึงเทียนซานแล้ว ต้องให้หลี่จุ่นบอกวิธีการฝึกให้ได้ จากนั้นนางก็จะฝึกกองกำลังที่ยอดเยี่ยมอย่างนี้สักกองเหมือนกัน

เมื่อเป็นเช่นนี้ อนาคตทำงานก็ง่ายแล้ว

“เรากลับไปรับพวกเขากัน”

โหลวฮวนฮวนมองสมาชิกสมาคมเทียนตี้ที่กำลังเก็บกวาดสถานที่ตามสายตาของนางด้วยความระแวดระวังเหมือนกัน นัยน์ตาหดเล็กเล็กน้อย จากนั้นจึงพูดเบา ๆ

คนพวกนี้มืออาชีพจริง ๆ อืม ใช้คำพูดของหลี่จุ่นก็คือมืออาชีพ

เจียงเยว่ฉานพยักหน้า

โหลวฮวนฮวนจึงเตรียมจะกลับไป

เรื่องที่ประสบในสองวันนี้มีมากเหลือเกิน รีบพาหลี่จุ่นไปจากราชวงศ์อู่ให้เร็วที่สุดเถอะ

ขณะโหลวฮวนฮวนกำลังจะย้อนกลับเข้าทางลับ ก็เจอกับอวี้เซียงที่เดินออกมาเร็วจนเกือบชนกับหน้าอกของนาง

“ทำไมมีแต่เจ้าล่ะ หลี่จุ่นกับเสิ่นจิงหงล่ะ”

โหลวฮวนฮวนเห็นอวี้เซียงมาคนเดียว จึงขมวดคิ้วถามทันที

“อะไรนะ...”

โหลวฮวนฮวนสีหน้าย่ำแย่ถึงขีดสุด ใบหน้าโกรธแค้น หันกลับไปและจะกระโดดลงทางลับ

“หยุดนะ!”

ทว่าเจียงเยว่ฉานเอ่ยปากเรียบ

“เจ้าลัทธิ! ข้าจะกลับไปช่วยเขา!”

โหลวฮวนฮวนหมุนตัวกลับมา คำนับเจียงเยว่ฉานด้วยความเคารพ จากนั้นจึงกัดฟันขอร้อง

เจียงเยว่ฉานเงยหน้ามองท้องฟ้ายามราตรี ไม่รู้ว่าเป็นเวลาใด แสงสว่างของดวงจันทร์ท่ามกลางท้องฟ้าราวกับโม่หินขนาดยักษ์ที่ถูกกัดคำใหญ่คนหนึ่ง สวยงามแต่ก็พิลึก ๆ

“แค่พวกเราสองคนมันช่วยเขาออกมาจากเงื้อมมือทหารรักษาพระองค์ไม่ได้หรอก กลับเทียนซานก่อนแล้วค่อยวางแผนเถอะ” เจียงเยว่ฉานพูดช้า ๆ

“ไม่ได้ เจ้าลัทธิ! ถ้าพวกเรากลับเทียนซานแล้วค่อยมา เกรงว่าเขาจะ...” โหลวฮวนฮวนสีหน้าซีดขาว ไม่อยากตอบตกลง

เจียงเยว่ฉานมองนาง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย

“นี่คือคำสั่ง”