องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 356

หลี่จุ่นถูกขังอยู่ในคุกหลวงแล้ว

นี่คือเรื่องที่เขาคิดไว้แต่แรก แต่พอมาถึงขั้นนี้จริง ๆ ในใจกลับไม่อยากจะเชื่อเล็กน้อย

ความคิดของหลี่เจิ้งเดาได้ง่าย ๆ อย่างนี้เลยหรือ

หลี่จุ่นนั่งอยู่ในห้องคุมขังของคุกหลวงที่มืดสลัว ส่ายหน้าและคิดคำนวณอยู่ในใจ จากนั้นก็รอคนแรกที่จะมาหาเขา

จากวันแต่งงานของตัวเอง ถึงความตายขององค์ชายเจ็ด แล้วตัวเองก็ถูกเปิดโปงว่าไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของหลี่เจิ้งต่อ ตามด้วยจับเขาขังที่คุกหลวง...

ช่วงเวลาแค่สามสี่วัน

แต่หลี่จุ่นรู้สึกเหมือนผ่านไปแล้วหลายเดือน มันนานเหลือเกิน อาจเพราะเขาไม่เคยตกระกำลำบากอย่างนี้มาก่อน ไม่ชิน แถมท้องยังถูกมีดแทงอีก

จนถึงตอนนี้ยังเจ็บแผลอยู่เลย ประเดี๋ยว ๆ ก็จะปริ

จริงสิ ลืมให้แม่ครัวตรวจสอบว่าไอ้หนอนบ่อนไส้ที่แทงเขาคนนั้นมาจากไหน

เป็นใครที่ให้แทรกซึมเข้ามาในจวนของเขากันแน่

แล้วอีกฝ่ายมีจุดประสงค์อะไร

ทำไมต้องลอบสังหารเขาด้วย

นี่เขาไปทับเส้นของใครเข้าหรือ ถึงกับต้องเอาชีวิตกัน

“น่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่องค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ดถูกพิษ” หลี่จุ่นวิเคราะห์ คิดอยู่ในใจ

พอนึกถึงการตายขององค์ชายเจ็ด หลี่จุ่นก็ถอนหายใจ

เจ้าคนที่ใสซื่อบริสุทธิ์ไม่เป็นพิษเป็นภัย ยังรับปากเขาว่าอ่านเรื่องห้องสินจบแล้วจะเล่าเรื่องให้เขากับองค์ชายสี่ฟังอยู่เลย

แต่เวลานี้กลับทำไม่ได้แล้ว

เขากลายเป็นเครื่องสังเวย

เครื่องสังเวยที่คนอื่นเอามาทำร้ายเขา

“ถ้าเรื่องที่เราไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ถูกเปิดเผย มันจะเป็นประโยชน์กับใครที่สุดนะ”

หลี่จุ่นวิเคราะห์อย่างละเอียด จากนั้นก็นึกถึงรัชทายาทขึ้นมาฉับพลัน

“ทางตรงที่สุดก็คือรัชทายาท การที่เราแต่งงานกับเสิ่นจิงหง เขาจะอีหลักอีเหลื่อที่สุด ด้านหนึ่งเราประกาศว่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา อีกด้านหนึ่งเขาต้องการไท่ฟู่ ถ้าอยากรักษาสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับไท่ฟู่ เขาก็ต้องก้มหัวให้เราก่อน...”

“แต่เขาเป็นรัชทายาท ถ้ายอมก้มหัวให้เราก่อน แล้วเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ฉะนั้นเวลานี้ จึงดูเป็นประโยชน์กับเขาที่สุด...และเขาก็เป็นคนที่เปิดโปงเรื่องนี้ด้วย”

“แต่ถ้าเขาเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด แล้วทำไมต้องให้องค์ชายสี่กับองค์ชายเจ็ดถูกพิษตอนนี้ด้วย หรือว่าทำไมถึงอยากฆ่าเจ้าสี่กับเจ้าเจ็ด”

หลี่จุ่นวิเคราะห์อย่างละเอียด แต่วิเคราะห์อะไรไม่ได้มากนัก

เขารู้สึกว่าตัวการอาจไม่ใช่รัชทายาท เรื่องที่เกิดขึ้นติดต่อกัน ด้วยการวางแผนของรัชทายาท ไม่แน่ว่าอาจจะทำได้

กลับมีอยู่เรื่องหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกมีเงื่อนงำมากกว่า นั่นก็คือองค์ชายสี่รอด แต่องค์ชายเจ็ดตาย!

ผู้คุมอ้วนตกใจหวาดกลัวทันที พูดเสียงอ่อนว่า “ใต้เท้าโปรดอภัย ข้าน้อยมีตาแต่ไร้แวว ล่วงเกินแล้ว ใต้เท้าโปรดอภัยให้ด้วย!”

เสิ่นคั่วไม่พูดต่อ ให้เขาเปิดประตูห้องขังของหลี่จุ่น จากนั้นก็เดินเข้าไป

พอหลี่จุ่นเห็นเสิ่นคั่วก็ลุกขึ้นยืนและประสานมือ “คำนับท่านพ่อตา ท่านพ่อตาลดตัวมาถึงนี่ได้ ลำบากแล้วจริง ๆ!”

อะไรนะ!

ที่ถูกขังอยู่ในนี้...เป็นลูกเขยของใต้เท้าท่านนี้เหรอะ!

ผู้คุมสองคนที่อยู่ข้างนอกหน้าซีดเผือดทันที พวกเขารู้แค่ว่าคนผู้นี้ทำผิดใหญ่หลวงจึงถูกขังอยู่ในคุกหลวง กลับไม่รู้ฐานะของเขา พอนึกถึงท่าทีแย่ ๆ ที่ทำกับเขาเมื่อก่อนหน้านี้ เวลานี้ชักจะยืนไม่ติด

เสิ่นคั่วมองหลี่จุ่น พูดด้วยใบหน้าเฉยชาเล็กน้อย “ดูท่าจิ่งอ๋องจะสุขสบายมากนะ”

จิ่งอ๋องหรือ!

ผู้คุมสองคนที่อยู่ข้างนอก...ตัวสั่นระริกแล้ว!

นี่องค์ชายหกจิ่งอ๋องหรือ!

เป็นถึงองค์ชาย ต่อให้ถูกจองจำเข้าคุกหลวง หรือว่าจะอยู่ที่นี่แล้วจริง ๆ

จบกัน...

เอาไว้หลี่จุ่นออกไป ก็คือวันสุดท้ายของพวกเขา!