องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 360

พอหลี่จุ่นได้ยินดังนั้น ดวงตาพลันหดเล็ก

ถึงจะรู้ว่าถ้าตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วต้องรู้ว่าธุรกิจเหล่านี้เป็นของเขาแน่ แต่พอได้ยินจากปากรัชทายาทอย่างนี้ หลี่จุ่นยังรู้สึกตกตะลึง

รัชทายาทใบหน้าหยอกล้อ พูดกลั้วหัวเราะ

“เจ้าทำให้ข้านึกไม่ถึงจริง ๆ ถ้าเจ้าเป็นพี่น้องแท้ ๆ กับข้า นั่นยังเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่ง”

หลี่จุ่นหัวเราะตอบ “ถ้ายังทัน กราบเป็นพี่น้องก็ดีเหมือนกัน ถ้ารัชทายาทชอบ ความจริงพวกเราก็กราบได้ แต่เป็นแบบที่ไม่ขอเกิดวันเดียวเดือนเดียวปีเดียวกัน แต่ขอตายวันเดียวเดือนเดียวปีเดียวกันนะ”

รัชทายาทเลิกคิ้ว หัวเราะเสียงเย็น “เจ้าปากเก่งนักนะ”

“ก็ปากเก่งนั่นแหละ ถ้ารัชทายาทได้คัดเลือกพระชายา นางต้องรู้ดีแน่นอน” หลี่จุ่นพูดกลั้วหัวเราะ

รัชทายาทขมวดคิ้วมุ่น ไม่เข้าใจ แต่สีหน้าท่าทางแบบนี้ของหลี่จุ่นชวนให้คนรู้สึกเกลียดมาก คงไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่!

เขาไม่อยากไร้สาระ เอ่ย “แค่เจ้ารับปากว่าจะยกส่วนของเจ้าให้ข้า นอกจากจะช่วยเจ้า ไม่ว่าขออะไรข้าก็รับปากหมด”

หลี่จุ่นคิดแล้วจึงพูด “งั้นข้าอยากแก่ตายในนี้”

“เจ้า!”

รัชทายาทเดือดดาลในที่สุด เกือบควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ จึงเอ่ยเสียงหนัก

“เจ้าใกล้จะตายแล้ว ยังจะเอาเงินทองไปทำอะไร สำหรับเจ้า มันคือของนอกกาย พอเจ้าตายแล้ว เจ้าอยากได้เท่าไรข้าจะเผาไปให้!”

หลี่จุ่นมองรัชทายาทด้วยใบหน้าเสียดสี หัวเราะเสียงเย็น

“ข้าค้นพบว่าเจ้าหน้าหนาจริงแท้ พวกเราเป็นศัตรูคู่อาฆาต ข้าตายแล้วยังต้องเก็บเงินทองไว้ให้เจ้าหรือ รัชทายาท สมองเจ้ามีปัญหานะ ยังคิดว่าข้าเป็นคนโง่หรือ อยากได้ของของข้า ได้ รอเจ้าตายแล้วอยากได้เท่าไร ข้าจะเผาให้!”

รัชทายาทแววตาเย็นเยือก จ้องหลี่จุ่นเขม็ง อีกฝ่ายยิ้มเย็นพูด

“ถ้ารัชทายาทเก่งจริง ทำไมไม่ไปแย่งเองเล่า แย่งจากมือหลี่เหวินจวิน แย่งจากมือจ้าวเฟยเอ๋อร์ ถึงยังไงท่านก็เป็นผู้สืบทอด ใครจะไปกล้าล่วงเกิน ถ้าพวกนางไม่ให้ ท่านก็เชือดพวกนางทิ้งสิ วางใจเถอะ ท่านคือฮ่องเต้ในอนาคต พวกนางไม่กล้าต่อต้านหรอก”

รัชทายาทเดือดดาลสะบัดแขนเสื้อจะไป!

หลี่จุ่นหัวเราะแล้วเสริมอีกดอก “รัชทายาท ถ้าท่านไม่แย่ง รอข้าตายแล้ว ส่วนของข้าก็จะตกเป็นของจ้าวเฟยเอ๋อร์กับหลี่เหวินจวินโดยปริยาย เงินก้อนโตอย่างนี้ ไม่แย่งน่าเสียดายออกนะ”

ฝีเท้าที่เดินออกไปของรัชทายาทเร็วมากขึ้น

รอจนอีกฝ่ายจากไป หลี่จุ่นก็ส่ายหน้า รู้สึกว่ารัชทายาทปัญญาอ่อนนิด ๆ เพิ่งจะทำให้เขาสูญสิ้นทุกอย่าง ตอนนี้ยังจะให้เขามอบส่วนแบ่งให้อีก

หลังจากรัชทายาทเดินออกจากคุกหลวง ความเดือดดาลบนใบหน้ามลายหายไปสิ้น และแทนที่ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ

“องค์ชาย ถามแน่ชัดแล้วหรือขอรับ” หลินกงกงเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของรัชทายาทจึงถามทันที

รัชทายาทหยักหน้าตอบ “ทำให้ข้าเหนือคาดจริง ๆ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นมัน ดูท่าธุรกิจหนังสือที่ลูกสาวอัครมหาเสนาบดีหวังทำก็คงเป็นของมันเหมือนกัน”

หลินกงกงตกตะลึง “ความหมายขององค์ชายคือ จิ่งอ๋องอาจจะเป็นคนเขียนเรื่องไซอิ๋วด้วยหรือขอรับ”

รัชทายาทมองเขาสายตาเย็นชาทีหนึ่ง “ระวังการเรียกของเจ้าด้วย มันเป็นลูกกบฏ ไม่ใช่อ๋องอะไรแล้ว!”

หลินกงกงตกใจหน้าซีด รับคำเดี๋ยวนั้น

“ขอรับ องค์ชาย!”

รัชทายาทแววตาลุ่มลึก พิจารณาอยู่ในใจ เอ่ยพึมพำ

“เจ้าสี่นึกว่าเล่นงานข้าได้แล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าข้าจะวางแผนซ้อนแผน...ไม่ว่าจะวางแผนยังไง ก็เป็นข้าที่ได้ประโยชน์สูงสุด”

“แต่หลี่จุ่นมีเงินเยอะขนาดนี้ มันเอาไปซ่อนที่ไหนกันนะ นานอย่างนี้แล้ว ด้วยสภาพการเงินของร้านเต้าหู้กับสุราหลงไถ บวกกับกำไรทางร้านหนังสือ อย่างน้อย ๆ ก็ต้องมีเงินส่วนแบ่งห้าหมื่นตำลึงเงิน เงินก้อนโตอย่างนี้ มันเอาไปทำอะไร”