องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 361

หลี่จุ่นถูกขังอยู่ในคุกหลวงหลายวันแล้ว

จวนองค์หญิงผิงอัน หลายวันนี้หลี่เหวินจวินสีหน้าแย่มาก ฉิงเอ๋อร์กับอาหยวนที่เป็นนางกำนัลต่างเห็นอยู่กับตา พวกนางปวดใจนัก กลับไม่รู้ควรทำอย่างไรดี

หลี่เจิ้งไม่เคยไปพบหลี่จุ่น เรื่องนี้ทำให้หลี่เหวินจวินคิดไม่ถึง

ก่อนหน้านี้นึกว่าพอจบงานศพของน้องเจ็ดแล้วจะพบ แต่น้องเจ็ดฝังไปแล้วสองวัน เสด็จพ่อกลับไม่มีท่าทีจะพบหลี่จุ่นเลยสักนิด

ราวกับกำลังรออะไร

“องค์หญิง เรื่องที่พวกเราสืบเมื่อก่อนหน้านี้ พวกเราสืบชัดแล้วเจ้าค่ะ”

ม่ายราตรีใกล้มาเยือน ฉิงเอ๋อร์เข้าห้องหนังสือ รายงานด้วยความเคารพ

หลี่เหวินจวินแค่พยักหน้าเฉย ๆ พูดอย่างขอไปที “ว่ามา”

ฉิงเอ๋อร์พลันพยักหน้า เอ่ย “คราวก่อนองค์หญิงบอกว่าอาจมีคนของอวี่เหวินไท่ซือกำลังจับตาดูจวนจิ่งอ๋องอยู่ หลังจากองครักษ์เงาสืบ เป็นเช่นนั้นจริง ๆ เจ้าค่ะ”

สายตาของหลี่เหวินจวินเริ่มฉายแววเล็กน้อย “รู้จุดประสงค์หรือไท่ซือหรือเปล่า”

ฉิงเอ๋อร์ลำบากใจส่ายหน้า “เกรงว่านอกจากไท่ซือเอง คงไม่มีผู้ใดรู้เจ้าค่ะ”

หลี่เหวินจวินแค่นฮึทีหนึ่ง “อวี่เหวินจิ้งเอ๋ย ท่านทำให้ข้าต้องมองท่านใหม่แล้ว!”

ดังคาด ตาแก่พวกนี้เรื่องเยอะกันทั้งนั้น

ไม่ว่าจะเป็นเสิ่นคั่ว หรือว่าจี้จงชิง แม้แต่อวี่เหวินจิ้งก็เป็นจิ้งจอกเฒ่า เก็บงำนักนะ!

ฉิงเอ๋อร์พูดต่อ “องค์หญิง หลังจากพวกเราสืบแล้ว ร้านเต้าหู้ของท่านหญิงจ้าวเฟยเอ๋อร์ คนที่เป็นหุ้นส่วนกับนาง ใช่จิ่งอ๋องจริง ๆ เจ้าค่ะ...แล้ว ท่านอ๋องยังอาจเป็นคนเขียนไซอิ๋วด้วย”

“อะไรนะ!”

หลี่เหวินจวินหันไปจ้องฉิงเอ๋อร์เขม็ง “เจ้าในใจหรือ”

“ข้าน้อยแน่ใจเจ้าค่ะ” ฉิงเอ๋อร์กัดฟันพยักหน้า

หลี่เหวินจวินเหม่อทันที ครู่หนึ่งแล้วก็ยังเงียบ

นางเดาเรื่องที่หลี่จุ่นเป็นหุ้นส่วนร้านเต้าหู้กับจ้าวเฟยเอ๋อร์ได้นานแล้ว แต่หลู่ซู่เหรินผู้แต่งเรื่องไซอิ๋ว...กลับเป็นเขา!

หลี่เหวินจวินไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองควรมีสีหน้าท่าทีอย่างไร ไม่กล้าเชื่อและทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย รู้สึกว่าปฏิกิริยาทั้งหมดของตัวเองไร้ซึ่งความหมาย

“รู้หรือเปล่าว่า ว่าเขาหาเงินมากมายอย่างนั้นเอาไปทำอะไร” หลี่เหวินจวินกัดฟันถาม

ชื่อของเขา นางไม่กล้าพูดออกจากปาก ได้แต่ใช้คำว่า ‘เขา’ แทน

ฉิงเอ๋อร์ส่ายหน้า “จนถึงตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสอะไรเลยเจ้าค่ะ แต่หลังจากองครักษ์เงาตรวจสอบ....จิ่งอ๋องอาจเกี่ยวข้องกับลัทธิเทียนซาน...พวกเราสงสัยว่าเขาจะเป็นคนทำธุรกิจของลัทธิเทียนซานในเมืองหลวงเจ้าค่ะ”

คนทำธุรกิจ ถ้าใช้คำพูดของหลี่จุ่นก็คือนักลงทุนที่สนับสนุนเงินให้ลัทธิเทียนซาน

ครึ่งชั่วยามให้หลัง

หลี่เหวินจวินย่างเท้าเข้าจวนตระกูลเสิ่น เสิ่นคั่วมาต้อนรับด้วยตัวเอง เชิญนางเข้าโถงรับแขก

รอจนให้ทุกคนออกไปหมดแล้ว หลี่เหวินจวินจึงหยิบกระดาษแถบออกมา แล้วเอ่ยถามช้า ๆ

“กระดาษแถบนี้ส่งมาถึงมือข้าโดยผ่านองครักษ์เงาของข้า น่าจะเป็นของของหน่วยข่าวลับของไท่ฟู่กระมัง ข้าอยากรู้ ทำไมไท่ฟู่ถึงแน่ใจว่าเขาออกไปแล้ว...จะต้องตาย”

เสิ่นคั่วสีหน้านิ่ง ไม่ปฏิเสธ เอ่ย “เป็นข้าน้อยที่ส่งให้องค์หญิงเอง”

“เช่นนั้นไท่ฟู่ก็ควรไขข้อข้องใจของข้า”

หลี่เหวินจวินส่ายหน้าและถอนหายใจในใจ เอ่ย “ข้างตัวเขามียอดฝีมือของลัทธิเทียนซาน อยากพาเขาออกไป ต่อให้ข้างนอกมีมือสังหารนิรนามคิดจะดักซุ่มโจมตีเขา ก็ไม่แน่ว่าจะถึงตาย และไม่แน่ว่าถ้าข้าไม่เชื่อคำพูดของไท่ฟู่ไปขวางเขาไว้ ไม่แน่ว่า...เขาจะออกจากเมืองหลวงอย่างปลอดภัยแล้ว!”

เสิ่นคั่วพยักหน้าอย่างไม่หลบหลีก ทำหน้านิ่ง “ถูกต้อง เจ้าลัทธิของลัทธิเทียนซานอยู่ข้างตัวเขานั่นแหละ พาเขาฝ่าออกไปได้ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นเช่นนั้น”

เสิ่นคั่วหยุดชะงัก มองหลี่เหวินจวินทีหนึ่ง พบว่านัยน์ตาอีกฝ่ายหดเล็ก ราวกับตกใจเล็กน้อย จึงพึงพอใจและพูดว่า

“นั่นคือแผนการบางอย่างของพวกข้าน้อยกับฝ่าบาท แต่มันกลับตรงกันข้าม ฝ่าบาทไม่ประสงค์ให้จิ่งอ๋องจากเมืองหลวง ด้วยเหตุนี้ ข้าน้อยยังต้องขอบคุณที่องค์หญิงช่วยในช่วงเวลาสำคัญ”

หลี่เหวินจวินสีหน้าเปลี่ยนเป็นย่ำแย่ถึงที่สุด เอ่ยเสียงหนัก

“เพื่อให้เขา...ขึ้นเหนือกระมัง!”